Eerzucht

Maandag. Normaal gesproken zou ik nu aan m’n bureau zitten bij Einder – of in overleg, of op pad naar een klant – maar deze week start ik in Utrecht aan de keukentafel. Vrijdagavond geef ik een wijnproeverij voor collega’s en dus ruil ik m’n vrije vrijdag in voor vandaag. Kan ik mooi m’n artikel voor Radboud Magazine afmaken; dat zette ik vrijdag verrassend efficiënt in de steigers (thanks Lianne, dat je me herinnerde aan de Pomodoro-methode!). En o ja, ik moest ook nog een rapport redigeren voor een andere losse projectklus die ik doe voor de universiteit.

Echt vrij is deze dag dus niet, maar dat deert me allerminst. Ik voel me uitgerust na een lange nacht slaap, begon vanmorgen lekker op tijd (om 8 uur klapte ik m’n laptop open) en nu is het 14 uur en ben ik gewoon al klaar!

En ja, dan begint mijn efficiënte brein natuurlijk een beetje te roepen: wat kan ik nu doen? Wat staat nog op mijn to do-lijstje, welke plannen die ik al tijden wil kan ik nu gaan uitvoeren, hoe besteed ik de rest van deze maandagmiddag nuttig? Kortom (onderliggende vraag): welke dingen kan ik vandaag doen zodat ik morgen weer een stapje verder ben in Het Leven?

Maar weet je: ik doe genoeg. Als ik even niets hoef, is dat een geschenk.

Vier dagen in de week werk ik in Nijmegen, ik zit minstens 10 uur per week in het OV (oké gelukkig werk ik vaak 1 dag thuis dat scheelt), daarnaast doe ik op dit moment twee freelanceklussen (RU magazine en dat andere project), ik sport regelmatig, heb een relatie, een berg lieve vrienden, familie en huisgenoten, organiseer dit jaar een bruiloft en het bedrijfsfeest van m’n werk, speel piano, heb een wijnclub die elke 6 weken bij elkaar komt, lees regelmatig boeken en dan zijn er nog de dingen als huishouden, administratie, random verzoekjes/geregel, vakantieplannen (in mei naar Californië!), et cetera.

Als ik het zo opsom denk ik ‘jeetje wat een rijk en vol leven heb ik eigenlijk’, maar zo voelt dat lang niet altijd. Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij met hoe de dingen op dit moment zijn en zou ze niet anders willen, er is zo veel meer rust en ruimte in mijn agenda dan een paar jaar terug. Regelmatig zit ik in het weekend uren The Sims 4 te spelen of Netflix te kijken, of lig ik tot 12 uur in bed uit te brakken, en doordeweekse avonden ga ik de laatste tijd vaker wél dan niet om 9 uur naar bed.

Toch blijft op die momenten vaak iets knagen, een venijnig ‘maak ik wel genoeg van mijn leven’ / ‘doe ik wel genoeg nuttigs’-stemmetje. Dan lees ik interviews met Succesvolle Mensen en die elke dag beginnen met drie pagina’s schrijven, of om vijf uur opstaan om hun healthy meals te preppen, of elke week een boek uitlezen, of iets gaafs verzinnen om te maken en daar dan nachten aan doorwerken. En dan wil ik al die dingen ook.

Gek toch he, hoe dat rupsje nooitgenoeg zich een weg door mijn brein blijft eten. Of eigenlijk niet zo gek, want hier in de stad is er altijd meer te beleven, altijd meer te lezen, altijd meer restaurants om te eten, altijd meer boeiende mensen om te ontmoeten, altijd meer hobby’s en cursussen en reizen en andere manieren om jezelf te verrijken. En af en toe lees ik dan zo’n verhaal zoals dit weekend in Volkskrant Magazine, met ’topvrouwen’ wiens impliciete boodschap het is dat je als vrouw véél meer kunt, als je het maar slim en goed weet te organiseren.

Maar wie zegt eigenlijk dat het beste uit jezelf halen altijd betekent dat je méér moet doen?
Wie zegt er dat ik slim moet organiseren, dat ik moet gaan voor die 60- of 70-urige werkweek? Maakt dat me een beter of mooier mens?

Sterker nog: wie zegt dat ‘ambitieus’ betekent dat je zo’n druk en vol bestaan wilt? Ambitieus staat in het woordenboek als ‘de wil om hogerop te komen’ of ‘streven naar eerzucht’, maar een andere betekenis is ‘ijverig’ en dat vind ik een veel mooiere. (Eerzucht vind ik sowieso eigenlijk niet zo positief klinken terwijl ‘ambitieus’ in deze maatschappij wel als iets goeds wordt gezien…)

Ik denk dat het voor mij – en veel mensen om mij heen – veel moeilijker is om zichzelf toe te staan níet ambitieus te zijn. Want jongens laten we eerlijk zijn, die top zouden we best halen. Veel lastiger is het om tevreden te zijn met wat er nu is. Om rafelrandjes te durven hebben. Om plezier te blijven houden in de dingen die je doet, om met een glimlach op te staan ook als je niet aan alle verwachtingen van jezelf en anderen voldoet. Om blij over de finish te komen als je je doel níet haalt. Dat – plezier blijven maken – is eigenlijk een veel grotere uitdaging, dan blijven bikkelen naar die zogenaamde ’top’.

Daarom besloot ik vorige week dat ik toch géén examen ga doen in pianoles. Wat in september begon als fijne stok achter de deur en concreet doel om naartoe te werken (leuk, lekker!) eindigde half januari als stressfactor waar ik buikpijn van kreeg en waardoor ik helemaal niet meer ontspannen achter die piano ging zitten. Sterker nog, waardoor ik helemaal geen muziek meer maakte. Ik werd ambitieus – eerzuchtig – en wilde beter en meer en perfecter en mooier en het resultaat was dat ik alleen maar harder voor mezelf werd en het nooit goed was en ik gespannen raakte en pianospelen het zoveelste Moeten-ding werd op het lijstje in m’n hoofd dat ik nu juist wat korter probeer te krijgen.

Ik had twee opties: dat examen erdoor rammen (dat zou heus lukken, maar ten koste van wát?) of lief voor mezelf zijn en die toets (en bijbehorende eisen aan mezelf) de deur uit schoppen. Ik koos voor het laatste.

Terug naar het plezier dus. Zaterdag gaf m’n lerares me een paar “chille, relaxte” stukken (lees: véél makkelijker) stukken mee om te gaan spelen. Stapje terug. Mag ook gewoon. Of was het misschien een stap voorúit? Want ineens vond ik mezelf gistermiddag achter de piano, eindelijk weer eens genietend en niet meer gefrustreerd maar gewoon blij, want jeej wat is het fijn om te spelen.

En zó wil ik dat het is. Met alles dat ik doe.


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

2 reacties op “Eerzucht”

  1. Suzanne

    Ik las deze ochtend ook het artikel uit het Volkskrantmagazine. En ik onthoud er net uit dat je niet àlles moet willen. Dat je keuzes moet maken (wil ik zo’n baan als CEO? wil ik daar dingen voor opgeven?) en vooral hard werken. En ja, ook dat door flexibele uren er veel meer mogelijk is, maar dat veel vrouwen die keuze net niet hebben. Dat vind ik toch een belangrijke nuance.
    Verder ben ik het helemaal met je eens, het is niet nodig overal de beste in te zijn, overal ambitieus in te zijn. Gewoon genieten, ook van je piano!

  2. Flower power

    Ja, het blijft een struggle. Ben ik goed genoeg, doe ik wel genoeg, mag ik trots zijn op mezelf, wat brengt de toekomst, komt het allemaal wel goed?

    Maar misschien moet dat ons doel zijn: tevreden zijn met wat er is, en wie we zijn. Want we zijn ok.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.