Zo veel te vertellen, zo weinig schrijftijd. Kleine M doet een dut nu en je weet nooit hoe lang dat duurt (ik ben het afgelopen uur al 2 keer naar boven gelopen om haar weer in slaap te wiegen). Dus let’s go!
- Over 4 maanden gaan B en ik trouwen en we zijn druk bezig om alles te plannen. Het Grote Gastenlijst Dilemma (wie wel en wie niet, hoe groot of klein doen we het) is getackeld en dat scheelt een boel stress. We houden het klein: onze gezinnen plus aanhang en onze beste vrienden. Geen aparte avondgasten, dat voelt fijn.
- Ik ben intussen op jacht naar De Jurk. Al krijg ik zelf een beetje braakneigingen van die terminologie – ik word hoe langer, hoe opstandiger van al die dingen die tegenwoordig bij een bruiloft “horen”. We noemen onze bruiloft zelf dan ook geen bruiloft maar een trouwfeestje, wat natuurlijk op hetzelfde neerkomt maar voor mij heeft die term wat minder lading. Een bruiloft is zo’n groots en meeslepend gebeuren met een kasteel, een witte jurk en bruidsmeisjes. Ons feest heeft geen kasteel, geen witte jurk en geen bruidsmeisjes.
- Ook geen bruidsboeket of bruidstaart trouwens. Ik identificeer me überhaupt nauwelijks met het woord ‘bruid’. We hebben wél ringen, die we laten maken bij een duurzame edelsmid. Zo opstandig dus ook weer niet.
- Anyway, die jurk (met kleine letter) is nog best een dingetje want waar haal je met een 7 maanden oude baby de tijd vandaan om te shoppen? Ik heb uiteindelijk een aantal jurken online besteld en rustig thuis voor de spiegel gepast, eigenlijk ook veel relaxter zonder hijgerige verkoopster erbij. Dat passen hielp wel: ik krijg langzaamaan een beeld van wat ik wel en niet wil.
- Nog zo’n dingetje: wil ik dat mijn haar en make-up professioneel gedaan worden? Een rondje googlen leerde me dat dit al snel 500 euro kost. Wil ik dat echt uitgeven aan zoiets? Nah.
- Maar doe ik mezelf niet tekort als ik het níét laat doen? Kijk, daar sijpelen die culturele aannames over wat een bruiloft ‘is’ alweer m’n gedachten binnen. Want ja, als ‘bruid’ moet je natuurlijk adembenemend mooi zijn en wil je daar niet alles aan gedaan hebben? Ugh. Het is eigenlijk gewoon een variant op de sales-truc “maar je wilt toch het beste voor je kind”.
- Wat ik wél weet: ik wil trouwen als mezelf.
- Wat ik ook weet: dat het belangrijk is om telkens weer terug naar de vraag waarom we willen trouwen. En wat daarin voor ons belangrijk is. Zodra B en ik dat weer scherp hebben, wordt het ineens een stuk makkelijker om keuzes te maken en knopen door te hakken.
- Waar ik gewoon hartstikke veel zin in heb: om er straks een héérlijke dag van te maken samen met al onze liefsten. Om de liefde te vieren. Om JA te zeggen tegen B. Kleine M in een snoezig jurkje te hijsen. Me QUEEN te voelen in de prachtige jurk die ik aan heb (welke dat dan ook wordt). Lekker taart te eten en te proosten met bubbels. Een cocktail te drinken in het gras. Te lachen, knuffelen, kussen. Met z’n allen te dineren aan een lange tafel. En dat alles dan heerlijk ongedwongen, zonder al teveel opsmuk. Gewoon zoals wij zijn.
- En daarna op huwelijksreis met de trein naar Italië – ook al knetterveel zin in.
Geef een reactie