Durf

‘Dit is niet als kritiek bedoeld, want ze kan goed schrijven. Maar Suus laat zichzelf niet écht zien.’

Aldus de moeder van een goede vriendin, die wel eens stukjes leest hier.

Treffend, want het is waar, besefte ik toen die vriendin de boodschap overbracht. Hoewel ik nu alweer een jaar onder mijn eigen naam blogjes schrijf (en da’s al meer dan ik de twee jaar daarvoor durfde), zijn er genoeg dingen, belángrijke dingen, waar ik niet of (te) weinig over schrijf. Omdat ik – dit heb ik vaker gezegd – heel erg goed besef wie er meeleest of mee zou kunnen lezen.

Logisch, zouden veel mensen nu zeggen. Waarom zou je het hele internet een kijkje in je ziel gunnen? Sommige dingen zijn toch ook beter om te bespreken achter gesloten deuren? Waarom die drang om alles te delen met iedereen? Waarom doe je dat jezelf aan?

Nou, misschien omdat ik vind dat de beste teksten gaan over kwetsbaarheid. Als ik naga: wie vind ik nou eigenlijk echt gaaf? Dan zijn dat toch de mensen die durven te schrijven over het leven zoals het is. Mooi, overweldigend, rauw, intens, schaamtevol. (En for the record, dat kunnen allerlei mensen zijn, van Griet op de Beeck tot Des, Jentl en Annemerel.)

Ook wanneer ik terugblader in m’n eigen blogarchieven, vind ik de sterkste stukjes die teksten die gaan over zoeken en vinden. Over nachtelijke avonturen op de dansvloer en daarna. Over veel te veel willen en tegen jezelf aan lopen. Over ontdekken waar de grenzen van maakbaarheid en redelijkheid liggen. Over twijfel, onrust, verlangen. Kortom: over dingen die we allemaal wel eens ervaren.

Dat zijn vaak stukjes die ik schreef vóór ik begon met werken. Maar ja hè, als scholier/student leef je in een relatief onschuldige bubbel. Mensen vonden vast wel eens wat van mijn blogs, maar dat had weinig gevolgen voor m’n carrière.

De grotemensenwereld is een stukje harder. Op een redactie waar ik eens werkte deed men bijvoorbeeld nogal laatdunkend over schrijver Henk van Straten. Hij was maar een negatieve zeikerd en een aansteller, vond men. En ik, ik keek tegen die Goede Journalisten op en dacht: zij weten er meer van, ze hebben vast gelijk.

Terwijl ik, als ik eerlijk ben, genoot van Henk z’n wekelijkse stukjes op LINDAnieuws. Omdat ik vind dat dat pure, oprechte teksten waren. (En om die reden lees ik zijn blog nog steeds met plezier.)

De eerste keer dat ik zelf hardheid als antwoord vond op mijn oprechte schrijven, is nu bijna drie jaar geleden. Misschien weet je het nog: ik was uitgenodigd voor een PR-event voor bloggers. Met een groep meiden gingen we bootje varen op de Kralingse Plas. Waar alle andere genodigden achteraf blije stukjes schreven over de producten die we mogen proberen, schreef ik een vrij rechttoe-rechtaan stuk over mijn onzekerheid daar tussen al die mooie meiden op die boot.

Dat dat niet lekker viel bij degenen die me hadden meegesleept, had ik natuurlijk kunnen verwachten. Vooruit, in sommige zinnen die ik schreef klonk een oordeel door – al bedoelde ik dat niet zo, ik probeerde vooral een gevoel neer te zetten. Ik veroorzaakte in elk geval een hoop shit en nu ik eraan terugdenk, voel ik me er nog steeds een beetje naar over.

Maar had ik het dan niet moeten schrijven?

Nee. Ik had dat stukje zeker wél moeten schrijven. Omdat het was wat ik voelde, omdat het was wat ik vond. Misschien niet mooi, en zéker niet populair, maar wel eerlijk. En naast de negatieve reacties à la Suus-wat-schrijf-je-nu-weer, ontving ik ook een boel berichtjes in de categorie ik ben blij dat je dit schrijft. (Volgens Henk moet je het daar overigens niet om doen, als schrijver, maar dat ben ik dan weer met hem oneens – ik denk dat herkenning er zeker toe doet.)

En nu, nu zijn we dus drie jaar verder. Ik ben 25 vind ik het vaak nog steeds moeilijk om te zeggen: dit ben ik, dit is mijn mening en hier sta ik voor. Ik trek mezelf vaak in twijfel. Misschien te vaak, zei de vriendin waarmee ik dit stukje begon. In feite, besef ik nu, is dit een van de redenen dat ik op dit moment weinig focus heb in m’n schrijven.

Punt is: als iedereen steeds blijft doen alsof ‘ie het allemaal wel wéét, alsof alles duidelijk en uitgevonden en uitgevogeld is, dan blijven we ons allemaal diep vanbinnen raar en alleen voelen. Het is niet voor niets, dat zo’n initiatief als PostSecret (in Nederland herhaald als Briefgeheimen) als een trein gaat. Er zijn van die dingen die we allemaal ervaren. Of in elk geval: die veel anderen óók ervaren. Ik denk dat het ons meer zou verbinden, als we dat zouden weten van elkaar.

Mijn goede vrienden weten: ik houd van openheid.
Tijd om dat meer uit te dragen.


Geplaatst

in

,

door

Tags:

Reacties

5 reacties op “Durf”

  1. Ik ben de eerste om je te supporten! Go Suus :-)

    (Tegelijkertijd: ik herken het heel erg. Naast tijdgebrek is ook angst voor openheid over mijn persoonlijk leven de reden dat ik minder blog. Schreef ik 2011-2013 nog rauwe stukken over wat me overkwam – en dat was soms best heftig – nu beperk ik dat. En doe ik wel, zoals over mijn werk, ben ik soms teleurgesteld door (het ontbreken van) reacties. Stom, zou niets moeten uitmaken. Ook hier: workin’ on it!)

    1. Suus

      Dat zou inderdaad niets uit moeten maken, want ik geniet ENORM van jouw stukjes. Altijd. En ik ga nu proberen vaker te reageren ;) XX

  2. Pfew. Pittig onderwerp! Ik las het en dacht: ja! Ja ja ja! Goed dat je het noemt! Denk dat veel mensen zich hier wel mee bezig houden, maar ook in bredere zin: wat laat je van jezelf zien?

    Ik herken helemaal dat juist de ‘echte’ stukken je raken. Maar ik lees ze liever bij anderen dan bij mezelf.
    En ook als je geen werk hebt kun je hier nog mee worstelen; laatst schreef ik een stuk over politiek, over hoe de mensen in Peru en Colombia kijken naar wat er in de wereld gebeurt. Wat ik zie dan. Maar dat vind ik dan toch een te gevoelig onderwerp om te publiceren ofzo.

    Bedankt voor deze blog Suus!

    1. Suus

      Ha Loes, dank voor je reactie! Snap ook dat zeker zo’n onderwerp als politiek (en dan helemaal in zulke landen) iets is waar je niet graag herkenbaar over schrijft – zeker niet als je op dat moment nog door zo’n land reist. Zou ik denk ik ook voorzichtig mee zijn.. maar wel goed dat je er iig over schrijft, al is het voor jezelf. <3

  3. […] las een blog over eerlijkheid. Over eerlijk schrijven. Dat de stukken die je raken vaak de stukken over […]

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.