Suushi

a little bit of everything, all rolled into one

Dun

Columniste Elma Drayer schreef vandaag in de Volkskrant dat de mode-industrie en graatmagere modellen weinig te maken hebben met de verschrikkelijke ziekte anorexia nervosa. Want: er zijn evenveel meisjes met anorexia als in de jaren vijftig, toen Marilyn Monroe met haar maat 42 (dat toen overigens nog maat 36 heette) de covers sierde.

Het is een oude, vermoeiende discussie die al jaren loopt en  steeds weer uitmondt in twee kampen: “Ja, het westerse schoonheidsideaal en graatmagere modellen dragen bij aan eetstoornissen bij meisjes”, en: “Nee, dat is in de verste verte niet het geval”.

Drayer schaart zich in het tweede kamp. Te veel eer voor de mode-industrie, schrijft zij, om te beweren dat die bijdraagt aan eetstoornissen bij vrouwen. Maar wat nu als de onderliggende vraag niet eenvoudig met ja of nee te beantwoorden is? Waarom proberen we steeds met z’n allen erachter te komen of iets onder alle omstandigheden wel of niet zo is?

Als ik zo om me heen kijk, en dat optel bij mijn eigen ervaringen en de dingen die ik hoor van vriendinnen, concludeer ik: veel vrouwen hebben wel degelijk ‘last’ van het ideaal van dun-zijn waarmee onze samenleving doordenkt is. Tegelijkertijd kan ik natuurlijk alleen voor mezelf spreken. Er zullen vast ex-eetgestoorde vrouwen zijn die in alle oprechtheid zeggen dat beelden van andere dunne vrouwen voor hen totaal geen rol hebben gespeeld.

Waarom kan het niet allebei waar zijn?
(O ja, als opiniemaker is het natuurlijk niet populair om de middenweg op te zoeken.)

Nog een gedachte: misschien is het niet zozeer het dunne ideaal zélf dat zo veel invloed kan hebben, maar wordt dit versterkt door het gebrek aan een weerwoord. Waar zijn de voorbeelden van mooie, krachtige, sterke vrouwen – dun, dik en alles daartussen – die tienermeisjes vanaf hun twaalfde in alle oprechtheid op het hart drukken dat het normáál is om heupen en billen te krijgen? Dat een laagje ‘buikvet’ hoognodig is om vruchtbaar te zijn? Dat het lógisch is dat je op je 22e niet meer past in de spijkerbroek die je kocht toen je 16 was? En dat je op sommige momenten in je leven nu eenmaal minder strak in je vel zit dan op andere?

Kortom: dat het er allemaal bij hoort, ook al is het soms/vaak best lastig en eng om vrouw te worden, geen meisje meer te zijn?

Ik zeg niet dat die voorbeelden er helemaal niet zijn. Maar in mijn ogen zijn ze er wel te weinig. Want laten we wel wezen, áls een vrouw openlijk verkondigt dat rondingen toch best wel OK zijn, dan is ze zelf vaak stevig, en dat is voor veel jonge meiden al een reden om daar maar met half oor naar te luisteren. ‘Want ja als je zo denkt dan word je zoals zíj, en dat wil je toch ook niet.’

Of een of ander glossy magazine doet een ‘plus size-special’, onder het politiek-correcte mom van ‘kijk hier besteden we ook aandacht aan en dit is óók prima’ – maar daarmee bevestigen ze eigenlijk de status quo en aan het eind van de dag verandert er weinig.

Natuurlijk is het niet de mode-industrie alléén die maakt dat een meisje anorexia ontwikkelt. Maar ik ben er wel van overtuigd dat ík veel minder body issues zou hebben (gehad), wanneer de vrouwen om me heen openlijk zichzelf en elkaar anders, positiever, benaderden. En dus: wanneer de samenleving (waar die mode-industrie deel van is) minder is gericht op afvallen, dun & ‘perfect’ zijn.

Zeker toen ik terugkwam uit Taiwan, viel het me op hoezeer vrouwen hier in Nederland (maar vast ook elders) zo vaak afgunstig naar elkaar zijn. Ik vind dat zo jammer. Net als dat ik het jammer vind om te zien dat de discussie over schoonheidsidealen vaak zo uitmondt in extremen. Ook vrouwen die medisch gezien geen anorexia ontwikkelen, kunnen niettemin behoorlijk worstelen met hun lichaam – telt dat dan niet?

Al dat geworstel dat ik om me heen zie, het ge-weeg, ge-tel, al die nare schuldgevoelens over wat nu wel of niet te eten: het voelt als zo onnodig. En ik denk dus dat dat wél kan veranderen, als we een andere mindset ontwikkelen. Eentje waarin het oké is om vriendschap te sluiten met je lijf – wat dat dan ook voor jou persoonlijk betekent. En waarom zou de mode-industrie dát niet uit kunnen dragen?

Wat ik maar wil zeggen: laten we elkaar nou eens aanmoedigen in plaats van afkraken.

PS. Nu zijn er misschien mensen die denken: ja, jij hebt makkelijk praten met je slanke lijf en je hardlopen en jij kunt vast alles eten, bla bla et cetera. Maar weet je, júist daarom. Omdat ik geloof dat alle regels en richtlijnen het raam uit flikkeren je veel verder helpt. Als ik me dagelijks volprop met Bon Bon Bloc  groei ik óók dicht. Maar dat wil niet zeggen dat het niet soms goed is om een reep weg te werken. ;)

Eén reactie op “Dun”

  1. Op zoek naar nieuwe schoonheidsidealen vond ik The Awakening of Psyche (http://www.museumsyndicate.com/item.php?item=12490) en Haley Reinhart.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.