Draai

Na Italië moet ik mijn draai weer even vinden. Drie weken lang was het leven licht: met zon, prachtige landschappen, heerlijk eten, lieve en hartelijke mensen. Vrijwel dagelijks aten we cannoli en ijsjes, in de maaltijden proefde ik de zon, en verder hoefde er bijzonder weinig.

Oh, natuurlijk, vakanties kennen zo hun eigen perikelen: twee dagen buikpijn van teveel eten, gedoe met boottickets die op de verkeerde dag waren gezet, met je zware backpack op de rug eindeloos zoeken naar je accommodatie, want het steegje bleek niet op Google Maps te staan. Maar uiteindelijk zijn het de soort dingen die reizen kenmerken: de zaken die zich vandaag voordoen. De wereld is vandaag mooi, en morgen is voor morgen.

Drie weken lang leefde ik in een zorgeloze bubbel. Nu ben ik terug in Nederland en is alles er weer: klimaatverandering, politieke verharding, torenhoge energieprijzen, een volle mailbox. En hoewel ik een prima eerste werkweekje had – ook best zin had om weer aan de slag te gaan – zijn de momenten waarop ik niet in m’n laptop gezogen zit, even wennen.

Al langer overvalt me soms een gevoel dat ik moeilijk kan omschrijven, maar dat, als ik het probeer uit te pluizen, alles te maken lijkt te hebben met de klimaatcrisis waarin onze wereld zich bevindt. Het besef dat in je t-shirtje buiten rondlopen op 28 oktober steeds normaler gaat worden. Dat het mogelijk nóg warmer gaat worden. Dat dit nog maar het begin is.

Ik kan me gewoon moeilijk voorstellen dat ik ook op een dag met pensioen ga, op de manier waarop de huidige generatie zestigers dat doet. Ergens denk ik gewoon niet dat de wereld zoals we die nu kennen, er dan nog is. Dat maakt me sip – en soms bang. Tegelijkertijd besef ik dat het leven nú is, dat niets zich laat voorspellen en dat dingen altijd anders lopen dan je verwacht. Bovendien: wie zegt er dat ik überhaupt 67 jaar word?

Dat is dan weer een reden om te denken: leef nú. Doe de dingen die kunnen, vier de feestjes, pot je spaargeld niet op. Zo heeft mijn toekomstvisie, m’n wereldbeeld, alles te maken met de keuzes die ik dagelijks maak. Waarom zou ik m’n best doen om mijn hypotheek af te lossen – we wonen in een rivierengebied, het zou goed kunnen dat de boel de komende dertig jaar een keer gaat overstromen.

Maar wat als ‘doe wat je nu wilt’ betekent dat je daarmee jezelf en de wereld nog sneller naar de shit helpt? Veel entertainment heeft immers een flinke voetafdruk. En hoe ver ga je? Oké, niet meer vliegen, die zit er nu wel in. En thuis eten we voor 90% plantaardig – prima. Maar er is zo’n groot grijs gebied. Als ik naar een concert ga van artiesten die de wereld over touren, support ik dan niet óók nog een systeem dat onhoudbaar is?

Ik word er soms zo moe van, om over al deze dingen na te denken. Het was zó fijn om dat op Sicilië even niet te doen. Al kon ik het toch niet helemaal loslaten. Alleen al het besef hoe klimaatverandering en duurzame keuzes hier dan wel steeds meer ingeburgerd raken, terwijl het in Zuid-Italië nauwelijks een thema lijkt (voor een buitenstaander dan hè). En onderweg spraken we natuurlijk met mensen over onze keuze om per trein te reizen. Zaadjes planten, wie weet.

Klimaatverandering ís er. Het gaat de komende jaren niet minder worden. Méér, juist. Maar ga ik dan mijn hele leven dit gevoel houden van een donkere wolk die boven mijn(/ons) hoofd hangt? Moet ik me dan jarenlang zorgen maken over wat komen gaat? Hoe zinnig is dat? Of moet ik juist iets maken van de tijd die me gegund is, en dus m’n ogen een beetje sluiten om het leefbaar te houden?

Ik moet denken aan iets wat Hagrid zei op de vooravond van de terugkeer van Voldemort: “Wat komen moet, komt toch, en we maken ons er wel zorgen om als het zover is.”

Dat is zo. Maar moet ik me dan niet voorbereiden? Een rubberbootje op zolder leggen, leren om groenten te verbouwen zodat ik in mijn eigen voedsel kan voorzien, mocht dat op een dag nodig zijn? Ergens voelt het overdreven – ik moet denken aan preppers met kasten vol blikvoer. Of is het juist dom om te blijven vertrouwen op een vastlopend systeem?

In het verlengde van dit alles vraag ik me soms af of ik niet juist méér wil delen op Suushi. Er zijn dingen waar ik niet over schrijf, terwijl er veel over te vertellen valt. Ik wil minder bang zijn. Heeft de openheid en kwetsbaarheid die ik hier toonde, in het verleden niet juist zo vaak voor mooie ontmoetingen gezorgd? (En zelfs als mensen negatief over me denken door wat ik schrijf, hoe erg is dat dan in het grote geheel der dingen? Opnieuw: we leven nu, op een dag zijn we er niet meer, dit is mijn relatief zeer korte kans om impact te maken, iets te bewerkstelligen.)

Nou ja, allemaal dingen. En intussen vloog deze eerste week alweer voorbij. Gisteren las ik de laatste dagboekjes van Nikki terug (een van m’n lievelingsblogs op dit moment) en plots dacht ik, misschien is het zo gek nog niet om dat ook weer te doen. Weekdagboeken maken, gewoon omdat het kan. En om te onthouden dat de dingen die nu zo gewoon lijken, dat niet blijven – dat ze de moeite van het vertellen waard zijn.