Suushi

a little bit of everything, all rolled into one

Down time

Vandaag had ik een intake bij de fysiotherapeut. Yep, weer een nieuwe fysio. Het was de eerste expert die niet één seconde naar mijn voet heeft gekeken en toch ging ik opgetogen naar huis.

M is een sportfysiotherapeut gespecialiseerd in revalidatie na langdurige blessures. Helemaal nieuw was hij eigenlijk niet voor me; jaren terug hielp hij me van shin splints af. En nadat de vorige sportfysio – waar ik in het najaar één sessie had – het liet afweten, besloot ik hem te mailen.

Het moet nou eindelijk maar eens afgelopen zijn met die peesontsteking van mij.

Nadat ik had geprobeerd de situatie uit te leggen zonder dat het verhaal ál te lang werd

in de zomer van 2018 kreeg ik pijn aan mijn enkel, daar liep ik een Tilburg Ten Miles lang doorheen dom dom dom, fysio-oefeningen haalden weinig uit, begin 2019 stelde de orthopeed de diagnose ‘peesontsteking’, meer fysio haalde een beetje iets uit, vanaf juni 2019 ging ik heel heel heel voorzichtig weer hardlopen onder begeleiding van een coach, met muizenstapjes leek dat uiteindelijk goed te gaan tot ik in december 2019 op weer op vijf a zeven kilometer zat, BAM terugval in januari 2020, gestopt met hardlopen, drie maanden weinig doen en toen gaan fietsen, dat ging goed tot ik in de zomer een week lang wat veel wandelde, BAM terug bij af, fietsen met klikpedalen sloopte de boel verder, naar de podotherapeut voor steunzolen, hielp een beetje maar niet eindeloos, naar de huisarts die er twee keer een injectie in zette en me doorverwees naar de sportfysio, die gaf me een oefenschema dat ik zes weken lang om de dag braaf volgde maar toen was die fysio ineens pleite en nu sukkel sukkel sukkel ik maar door – 

stond M op en liep hij naar het whiteboard aan de muur.

‘Ken je de Schijf van Zeven?’, vroeg hij. ‘Nee, het heeft niets met voeding te maken.’

Hij legde uit dat er iets moet zijn wat mijn herstel belemmert. Kan niet anders, je lichaam wil genezen, dus blijkbaar zit ergens een blokkade. Eye-opener: vaak is dat stress.

Stréss? Ja. Spanning. Hormonen. Iets met te veel cortisol en zo.

Kortom: niet (alleen) een fysiek probleem. Anders hadden die steunzolen, 29284 verschillende oefeningen, corticosteroïden-injecties, het stoppen-met-hardlopen, de diclofenac-zalf, Arnica-sportgel, Marmot-olie, de regelmatige yoga, stevige sneakers met goed voetbed, foamroller, voetmassages, icepacks, ijsbaden, warme kruikjes en het eindeloze wachten wachten wachten rusten heus het probleem wel opgelost.

‘Je lichaam en geest zijn één. Je kunt ze niet los van elkaar zien. Ik kan jou wel weer een mooi setje oefeningen meegeven, maar daar help ik je waarschijnlijk niet verder mee. Zeg, ben je vaak druk?’

Dit was het moment waarop terloops opmerkte dat het misschien semi-relevant was dat ik deze zomer ontdekte dat ik ADHD heb. M begon te lachen: ‘Ik vermoedde al zoiets toen ik je hoorde praten, haha! Mijn puberdochter heeft ook ADHD, ik dacht al wat signalen te herkennen…’

Kijk, now we’re talking. Iemand die snapt hoe mijn hoofd werkt. Hoe fijn is dat?!

De Schijf van Zeven, vertelde M, is een opsomming van zeven manieren om je brein gezond te houden. Samen liepen we ‘m na, en bekeken hoeveel tijd ik dagelijks besteed aan slapen, beweging, focus, reflectie, spelen, down time en verbinding met anderen.

Wacht, down time?

Ja, zei M, dat betekent dat je echt helemaal niets doet. Dat je gewoon uit het raam staart, bijvoorbeeld. Of een korte power nap houdt. Maar bij veel mensen gaat hun hoofd dan al meteen weer nadenken en reflecteren. ‘En helemaal bij mensen met ADHD’, voegde hij eraan toe met een twinkelende grijns.

En gamen dan, vroeg ik? Dat is speeltijd. Net als een boek lezen of een podcast luisteren. Zelfs mediteren of yoga is geen downtijd, meer reflectie. Ook allemaal nodig en nuttig, maar niet hetzelfde als niets-doen.

Uh, zei ik. Ik geloof niet dat ik dan ooit downtijd heb.

Misschien, zei M, was dat hardlopen voor jou wel de manier om tot die downtijd te komen. Alle onrust en energie eruit knallen, daarna bijkomen onder de douche en hup, lekker moe op de bank. eindelijk rust. Herkenbaar?

Terwijl hij dat zei vóelde ik het ineens hevig in mijn lijf. Ja, zo was het! Met fietsen kon ik het ook hebben. Een lekker lange wandeling komt eveneens in de buurt, maar die lullige blokjes door de wijk waar ik tegenwoordig toe veroordeeld ben doen natuurlijk niet veel.

Ze putten me simpelweg te weinig uit.

Goed nieuws, besloot M zijn verhaal: ‘Ik weet nog wel een boel andere vormen van sport die jou dat gevoel wél gaan geven. Neem volgende week je sportkleding maar mee. Dan gaan we aan de slag.’

4 reacties op “Down time”

  1. Wat een interessante benadering, ik ben benieuwd naar het vervolg.

  2. DES

    jaaa, ik ook suus. Hopen dat het snel overgaat. Down time trouwens, nooit van gehoord, wat al genoeg zegt vrees ik.

  3. Dit klinkt heel hoopvol, ik hoop zo voor je dat je weer wat meer bewegingsvrijheid krijgt!
    En wat fijn zeg, om er zo naar te kijken. Is niet hetzelfde, maar mijn scheenklachten gingen over nadat ik meer rust in m’n hoofd had en m’n heup en kuiten meer trainde, mijn heup en rugpijn verdwenen toen ik sterkere enkels en billen kreeg. Ik geloof wel in die bredere blik. :) (En mentaal is het zo chill om íets te kunnen doen ipv wachten tot je iets kunt doen)

  4. […] Een goede sessie bij de fysio. […]

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.