Vorig jaar, toen de dagen ook weer langer werden en de zon warmer, ging ik regelmatig met baby M op het terras zitten. Gewoon, wij tweetjes, op een doordeweekse middag.
Mijn herstel was net zover dat ik met de kinderwagen een kwartiertje naar het centrum kon lopen. Zij vond het prima om lange tijd in de wagen te zitten, een beetje om zich heen te kijken (dat is nu wel anders).
Ik herinner me één middag waarop ik met mijn boek in de zon zat bij Dries, m’n kind was net in slaap gevallen en ik dacht: doe ‘ns gek, ik bestel een glas wijn. (Ik gaf nog borstvoeding dus dit betekende sowieso een extra keer kolven én ik had op dat moment geen flesje reservemelk bij me, dus de kans bestond dat ik halsoverkop naar huis zou moeten – oh, het leven met een baby.)
Zelden heb ik zo intens genoten van een glas chardonnay.
Een andere dag, in mijn matig betrouwbare herinnering niet veel later, zat ik weer met M in een cafeetje – nu was het grijs en regenachtig dus we zaten binnen – toen ik aan de praat raakte met een oudere vrouw.
Ze vertelde eerst uitgebreid over haar kleinkinderen, want ja dat doen oudere mevrouwen als ze jouw baby zien, meestal krijg je ook foto’s onder je neus geschoven.
Op een gegeven moment zei ze: ‘Zo goed dat je dit doet, gewoon met je baby eropuit. Echt blijven doen hoor, nu het kan! Straks loopt ze en dan is alles anders. En als je een tweede krijgt, doe je dit niet meer.’
Rationeel wist ik dat het waar was. Toch had ik (naast dat ik genoot van m’n verse appeltaart) last van een licht knagend schuldgevoel. Dat ik ‘alweer’ in de horeca zat te chillen op m’n thuisdag. Dat m’n baby zich moest aanpassen aan mij. Dat ik hier geld zat uit te geven terwijl B hard aan het werk was.
Nu, een jaar later, ben ik zó blij dat ik die momentjes heb gepakt. Het zijn dierbare herinneringen: m’n baby en ik samen op stap. En de periode waarin het kon was inderdaad kort. Die paar maanden waarin ze wél oud genoeg was om een paar uur zonder melk te kunnen, en nog niet oud genoeg om te kruipen of lopen.
We gaan nog steeds met kleine M naar horecagelegenheden: vorige week waren we nog ’s avonds uit eten. En dat is tegenwoordig – eerlijk is eerlijk – véél chiller en ontspanner dan toen ze een baby was. We kunnen gewoon een bord pasta voor haar bestellen, ze zit rustig te puzzelen en we lezen boekjes, ze babbelt erop los. Ze snapt het concept ‘restaurant’ enigszins. Ze kan best een halfuurtje later naar bed zonder dat het drama wordt.
Kortom, tijdens zo’n avond zit je veel minder op hete kolen (‘we hebben een eierwekker bij ons die elk moment kan afgaan en dan is het uit met de pret’). Biedt mogelijkheden.
Maar die terrasmiddagen waarin ik, met haar erbij, rustig m’n eigen ding kon doen? Die zijn toch een beetje voorbij. Dit voorjaar zitten we liever bij Landerij de Park, waar ze naast het terras een glijbaan, schommel, grote zandbak én kinderboerderij hebben.
Gelukkig hebben ze daar ook lekkere appeltaart.
PS. Shout-out naar mijn 1 jaar jongere ik: goed bezig.
Geef een reactie