Na het babynieuws van maandag heb ik deze week nóg meer moois te melden. En dit kwam ook voor mijzelf als een complete verrassing… Lees gauw verder!
Maandag
Na een rustige opstart thuis (ochtenden zijn nog steeds niet top qua misselijkheid, wat fijn om zulke dingen eindelijk gewoon te kunnen melden in de weekblogs ;-)) fietste ik in de loop van de ochtend naar Einder. Het was prachtig zonnig weer; koud, maar lekker.
Ik had vandaag 3 online meetings op rij, vrijwel zonder pauze tussendoor. Dat probeer ik meestal niet zo te plannen, schakeltijd is belangrijk, maar vandaag was het toch zo gelopen. Eenmaal klaar verkaste ik van het kleine kantoortje naar de ruimte waar meer collega’s zaten. Wel zo gezellig!
Na werktijd had ik met collega H afgesproken om samen te eten. We gingen naar eetcafé De Plak (hun kaasgehakt is fenomenaal, ze hebben ook een vegan versie, al moet ik toegeven dat ik die nog niet heb geprobeerd) en praatten uitgebreid bij. Voor ik het wist, waren we bijna drie uur verder. En ik was nog niet eens gecrasht! Echt een teken dat ik me véél energieker voel dan 1-2 maanden geleden.
Tegen negenen fietste ik terug naar Elst, en eenmaal thuis dook ik lekker in bed met een boek.
Dinsdag
Rustig opstaan was er vandaag niet bij, want ik werd om iets over 9 op de Wageningen Universiteit verwacht om een workshop bij te wonen. Ik ga teksten maken voor een nieuw project, en deze sessie bleek enorm nuttig om input op te halen.
Sowieso leuk om weer eens op de campus te zijn. Op zo’n universiteit- en onderzoeksterrein hangt altijd een fijne sfeer, vind ik.
Het was vandaag lichamelijk écht een goede dag, want ’s middags thuis voelde ik me fit genoeg voor een rondje sportschool. Twintig minuutjes op de crosstrainer en tien minuten op de stairmaster, daarna wandelde ik voldaan weer naar huis.
Na nog een laatste telefoongesprek met een collega-freelancer slash opdrachtgever was het tijd om te gaan koken. Hóóg tijd zelfs, want om half 7 stond E. op de stoep om onze eerste workshop KlimaatGesprekken voor te bereiden! Vanaf zeven uur druppelden de deelnemers binnen.
De sfeer zat er meteen goed in. Wat een fijne groep hebben we! E. en ik waren ook een goed team deze eerste avond, en ruim twee uur later ging iedereen opgewekt naar huis. Wij stuiterden nog flink na. E. bleef logeren dus we hadden uitgebreid de tijd om te reflecteren en na te praten. Nu al zin in de volgende sessie!
E. schreef deze week een fijne LinkedIn-post over de workshop. Wist je trouwens dat er ook een lezeres van m’n blog meedoet? Zo leuk! (Kan dus gewoon hè, mocht jij een volgende keer ook zin hebben, wees welkom.)
Woensdag
Na deze enerverende dinsdag was het woensdag. Alwéér een spannende dag, want de 13 weken-echo stond op de planning. Vandaag was ik precies 14 weken zwanger, maar ja zo heet die echo nou eenmaal. In de loop van de ochtend werden we verwacht in het echocentrum. Tot mijn eigen lichte verbazing was ik niet gespannen, ik had er gewoon zin in en had er wel een goed gevoel over (ook al wist ik natuurlijk dat je ook slecht nieuws kunt krijgen).
Gelukkig was alles inderdaad goed. B. zat heerlijk te nerden samen met de echoscopiste, de medische termen vlogen over en weer, terwijl ik vooral heel tevreden naar het spartelende kindje in m’n buik keek. “Prachtig, prachtig”, zei de echoscopiste steeds, toch fijn om te horen! Het hartje was nu zo groot als een rijstkorrel (!), legde ze uit, en ze kon al helemaal met kleurtjes laten zien hoe er bloed in en uit de verschillende kamers werd gepompt.
Groebie (werktitel) ‘zwaaide’ ook gezellig naar ons.
Na de echo aten we traditiegetrouw taart. Dit was onze derde echo, hierna volgt als het goed is alleen nog de 20-weken-echo, tenzij er medische reden is om nog eens extra te kijken. We laten geen aparte geslachtsbepalende (pret)echo doen. Ik wil het baby’tje in mijn buik zo veel mogelijk met rust laten. Of we een jongetje of meisje verwachten, zien we hopelijk bij 20 weken.
’s Middags hadden B en ik een date, hij was dit keer aan de beurt om ‘m voor te bereiden. Die ochtend had hij me zijn plan verteld: hij wilde graag een welkomstritueeltje doen voor Groebie (zoals we dat ook hadden gedaan voordat-ie in mijn buik zat), daarna zouden we gaan wandelen in de Ooijpolder en tot slot konden we, als mijn maag het toeliet, een hapje eten in Nijmegen.
Nadat we thuis hadden geluncht, kleedden we ons om – bij dates doen we altijd bewust ons best om er leuk uit te zien voor elkaar – en toen zei B: als jij nou eens rustig een jurkje uitkiest, dan roep ik je wel als je naar beneden kunt komen.
Oké, dus ik een beetje aanrommelen, me nog nergens van bewust. Toen ik beneden kwam, was ineens de halve woonkamer verbouwd. Over het vloerkleed had B een grote fleecedeken gelegd en daarop lag een cirkel met zo’n 50 afgedrukte foto’s van ons samen. Binnen in de cirkel lagen drie kussens: eentje voor ons beiden en een kussentje met daarop het babystoeltje dat we al een tijdje op zolder hadden liggen, met de verse echofoto’s erin.
Toen dacht ik ineens: wacht, wát is dit precies voor setting?
Maar ja hè, je gaat je ook niet zomaar van alles in je hoofd halen. (Want stel dat het dan toch niet zo is…) Dus ik onderdrukte m’n gedachten en liet me door B meevoeren. We reinigden elkaar met gerookte witte salie, stapten in de cirkel en toen vroeg hij of ik eerst met mijn ogen dicht mijn wensen wilde uitspreken voor ons drietjes.
Dat deed ik en toen volgde hij. Het was allemaal heel lief wat-ie zei, en toen eindigde hij zijn verhaal met te zeggen dat er nog één ding ontbrak….
En vroeg of ik met ‘m wilde trouwen. 😍
Natúúrlijk zei ik ja (huilen huilen huilen van geluk) en ik wilde hem al om de hals vliegen, toen hij me wees op het doosje met de ring dat ineens tussen ons in stond. Hij schoof het prachtige roségouden sieraad, met zwart diamantje, om m’n vinger. Wow!
Je snapt: ik was compleet overdonderd en barstte zo’n beetje uit elkaar van liefde.
For the record: we hadden het hier helemaal niet recent over gehad, of zo. Hij wist wel dat ik ooit wilde trouwen, maar ik wist (dácht) dat hij daar niet aan toe was en vond het niet zo’n big deal dat ik er een punt ging maken. Onlangs nog had ik terloops gezegd dat we nog wel iets moesten regelen rondom de erkenning van ons kind (als je niet getrouwd bent of een geregistreerd partnerschap hebt, moet de vader het kind voor de geboorte erkennen bij de gemeente). Op dat moment was B dus stiekem allang bezig die ring te regelen.
De ring is trouwens ook nog een verhaal apart: B wilde per se een duurzaam geproduceerd sieraad, dat blijkt niet zo simpel en zo kwam hij uiteindelijk uit bij een duurzame edelsmid. Die heeft de ring ontworpen, op basis van zijn wensen. Hij is dus speciaal voor mij gemaakt. ♥
Wanneer we gaan trouwen, weten we trouwens nog niet. Sowieso pas nadat de baby is geboren en ik denk niet dat je in het eerste halfjaar aan zoiets toekomt. ;-) We zijn nu rustig met z’n tweetjes aan het brainstormen over hoe we het allemaal voor ons zien. Misschien houden we het klein, misschien vieren we het groter. Gelukkig hebben we de tijd!
Die wandeling in de Ooijpolder kwam er niet meer van, maar ’s avonds werd ik getrakteerd op een heerlijk etentje bij Merano in Nijmegen. Wow, die echo, het aanzoek, wát een dag.
Overigens hadden we écht geluk hiermee, want avondeten is gezien de zwangerschapsmisselijkheid al maanden een lastige activiteit. Geuren zijn vaak intens en ben heel picky in wat ik wil/kan eten (alleen friet met mayo gaat er altijd in, hahaha). Maar vandaag voelde ik me bijzonder goed en ik heb heerlijk gegeten. Dankbaar!
Donderdag
Nou, na zo’n knaller-dag was donderdag een en al nagenieten. De foto’s lagen nog in de woonkamer en telkens als ik er tijdens het werken naar keek, werd ik weer helemaal blij.
Verder werd opnieuw duidelijk wat een voltreffer de dag was geweest, want vandaag was ik weer een misselijk hoopje. Ze zeiden toch dat dit na het eerste trimester over zou zijn?! Nou ja, gelukkig kon ik mentaal nog even teren op gisteren.
Werken ging gelukkig best; ’s morgens had ik twee online meetings en ’s middags fietste ik naar Einder voor een afspraak daar. In m’n enthousiasme bleef ik iets te lang plakken, pas tegen zessen fietste ik naar huis en dat bleek qua honger/misselijkheid toch iets te laat.
Hoewel ik de schade probeerde te dempen door friet als avondeten te halen, kwam een deel daarvan er helaas weer uit. Ik was ook rillerig, dus besloot op te warmen in bad. Daarna dook ik met hoofdpijn in bed, en toen ik na een halfuur nog steeds aan het rillen was, besloot ik m’n temperatuur eens te meten. Hmm, 38.3, dat verklaarde een hoop. Gauw maar slapen dus.
Vrijdag
Na een koortsig nachtje voelde ik me gelukkig ’s morgens een stuk beter. Nog wat grieperig, maar te doen. B. en ik hadden een afspraak bij een kinderdagverblijf hier in de wijk. En hoewel het een prima gesprek was met de leidster, wisten we al snel: dit wordt ‘m niet. Geen verkeerde plek hoor, maar we neigen beiden naar iets kleinschaligers en gaan daarom op zoek naar een gastouder voor ons kindje.
De rest van de dag werkte ik rustig vanaf m’n intussen vertrouwde plekje op de bank. Met af en toe wat knuffels tussendoor van deze lieve pluizenbol (die over 2 weken weer naar huis gaat!).
’s Avonds speelde ik Civilization VI met twee katten om me heen.
Zaterdag
Jeej, weekend. De ochtend was rustig thuis, ’s middags gingen we naar de 19e verjaardag van B’s neefje. Konden we mooi meteen ons verlovingsnieuws vertellen aan zijn familie!
Daarna reden we door naar Arnhem, waar we gezellig aten met vrienden, pizza aten en kennismaakten met J’s nieuwe vriendin. Erg fijn!
Zondag
Het plan voor deze ochtend was sporten en boodschappen doen, maar zo gaat dat als je zwanger bent: ik werd knettermoe wakker en ook mijn maag was weer niet blij, dus na het ontbijt zei B: waarom ga je niet gewoon een dutje doen? Ik haal straks die boodschappen wel.
Ik dus terug naar bed, waar ik nog dik anderhalf uur sliep en rond lunchtijd weer wakker werd. Na twee tosti’s en een douche haalde ik vriendin S van de trein, die hier de rest van de middag en avond was. Genieten om haar weer eens over de vloer te hebben.
We dronken thee, speelden Clank en aten gnocchi met blauwe kaassaus, walnoten en salie (een van onze gezamenlijke signature dishes). De tijd vloog voorbij.
Geef een reactie