Dit was week 45: babyfoon, bekkenfysio en een badass gevoel

Maandag
Zoals ik vorige week al schreef was mijn moeder een paar dagen bij ons, en maandag was onze laatste dag samen. Na het ontbijt hadden B, kleine M en ik eerst de tweede afspraak bij het consultatiebureau. Kleine M is weer helemaal goedgekeurd en groeit lekker door (maar dat wisten we al – want ze wordt merkbaar zwaarder en steeds meer te kleine kleertjes verhuizen alweer naar zolder).

Dit keer waren er tegelijk met ons verschillende andere baby’s (vorige keer kwamen we vooral oudere kinderen tegen). Grappig om de verschillen in formaat en ontwikkeling te zien. Eén kindje was duidelijk nog maar 4 weken oud; zo’n verschil alweer met kleine M, die vandaag 8 weken was.

’s Avonds maakte ik de zwartebonentaco’s met coleslaw die we regelmatig eten bij E en J. Fijn receptje voor doordeweeks!

Dinsdag
’s Morgens bracht ik mama naar de trein en zwaaide haar uit. Boeh, altijd een moeilijk moment, maar gelukkig is het plan dat ze begin volgend jaar alweer deze kant op komt.

Na de lunch stapten we met z’n drietjes in de auto naar Culemborg voor een kraambezoekje. Yep, de babyboom onder onze vrienden is real. ;-) We ontmoetten kleine B (wát klein toch en wat is mijn eigen dochter dan alweer ‘groot’ en ‘zwaar’!) en kletsten bij met haar ouders. Het werd een extended kraambezoek met thee, tompoezen en veel knuffels. Ik schreef het vorige week al eens, maar opnieuw: zo fijn om vrienden te hebben die in precies dezelfde fase zitten!

Oh ja, en ik kon ook eindelijk weer eens knuffelen met poezen Dama en Cloë (onze logeerpoezen van vorig jaar), want deze mensen zijn hun baasjes.

Tegen de avond waren we weer thuis, en omdat we beiden hongerig waren maakten we een makkelijk AVG’tje: gebakken aardappeltjes, spruitjes en een schnitzel van de Vegetarische Slager. Daarna ging B naar tennis en bracht ik kleine M naar bed.

Want ja, da’s een nieuw ding deze week: we zijn begonnen kleine M na het avondeten naar haar bedje te brengen! Tot nu toe sliep ze overdag en ’s avonds altijd beneden – op/bij ons of in de box – totdat wij zelf naar boven gingen om te slapen. Een paar weken geleden waren we al gestart met een bedritueel: verhaaltje voorlezen, liedje zingen, trustenkusje. En ineens viel me op dat kleine M ’s avonds steeds vaker ergens tussen 7 en 8 in slaap viel en dan urenlang héél diep sliep. Ze werd eigenlijk alleen wakker van de verplaatsing naar boven, en soms daarvan niet eens. Hee, besefte ik, het lijkt wel of ze aan haar nacht is begonnen.

Dus we besloten te proberen haar ’s avonds in de co-sleeper te leggen, bij haar te wachten tot ze slaapt en dan zelf weer naar beneden te gaan. Dit alles zonder de verwachting dat het meteen zou lukken – maar gewoon: beginnen met oefenen. De eerste avond sliep ze inderdaad nog niet, maar de tweede avond wél en sindsdien doen we het elke avond zo.

En zo zitten we plotseling ’s avonds weer met z’n tweeën beneden, met de babyfoon aan! Een nieuwe fase. :) Een maand geleden kon ik me nog totáál niet voorstellen dat kleine M in een andere ruimte zou slapen dan waar ikzelf was, en nu voelt het gewoon goed. Mooi om te merken hoe je daar samen ‘vanzelf’ heen groeit.

Woensdag
Woensdag = werkdag voor B, en dus ‘mijn’ dag met kleine M. In elk geval nog tot januari, want dan begin ik weer met werken en verandert ons weekschema. Na het ontbijt deed ik haar in bad en verder was het weer een rustig thuisdagje. Kleine M kan zichzelf steeds beter zelf een poosje vermaken in de box of op het kleed, waardoor ik door de dag heen regelmatig even m’n handen vrij heb. Relaxt!

Zo kookte ik bijvoorbeeld alvast avondeten tijdens haar ochtendslaapje en eind van de middag videobelde ik met voorleeskindje A (dat laatste wel deels terwijl ik rondjes liep door de kamer met baby op de arm, want die voelde zich even niet zo lekker).

Donderdag
Vandaag stond een afspraak in m’n agenda waar ik al een aantal dagen naar aftelde: de bekkenfysio. Vorige week schreef ik al dat het herstel van m’n bekkenbodem nog niet zo vlot. Allemaal normaal na een bevalling, zo heb ik begrepen, maar wel fijn om daar begeleiding bij te krijgen zodat ik zeker weet dat de oefeningen die ik doe zoden aan de dijk zetten.

Wat blijkt: gelukkig geen verzakkingen of andere ellende waar ik even bang voor was, maar m’n bekkenbodem is wel veel te gespannen. En daardoor is de belastbaarheid nu na de bevalling (= sowieso een aanslag op je bekkenbodem) heel laag. Denk maar aan wat er gebeurt als je de hele dag in je vuist knijpt: je kunt dan niet nóg veel harder knijpen (ofwel, je kunt weinig extra inspanning hebben) en bovendien raken je spieren al snel verzuurd (dat veroorzaakt de klachten die ik heb).

Conclusie: aan de slag met ontspanningsoefeningen, en ook door de dag goed opletten dat ik diep in m’n buik ademhaal en niet onbewust m’n buikspieren of bovenbenen aanspan. En verder: toch weer meer rust nemen en, geduld, geduld…

Op dringend advies van de fysio heb ik nu binnenshuis het ‘zo min mogelijk de trap op en af’-beleid weer ingevoerd. We hebben beneden wat kleding van kleine M en verschoonspullen neergelegd, zodat ik haar in de woonkamer kan verschonen (en als B thuis is verschoont hij haar altijd). Om dezelfde reden staat er nu ook een wasrekje beneden – de luierwasjes gaan immers gewoon door – en ik heb maar een tandenborstel in de spoelbak bij de keuken gelegd.

Anyway, terug naar donderdag. Tegen de avond kwamen E, J en kleine S hierheen voor ons wekelijkse gezamenlijke avondmaal. Ik maakte bloemkool tandoori met parelcouscous (maar dan zonder chilipeper, nu er een kindje mee-at) en het was zoals altijd erg gezellig. We hopen dat onze kinderen door dit wekelijkse samenzijn steeds vertrouwder raken met elkaar en met de andere volwassenen. Dat maakt het op termijn weer makkelijker én leuker om met twee gezinnen dingen te ondernemen, en hopelijk ook om elkaar hier en daar zorg uit handen te kunnen nemen. Met andere woorden: om het credo ‘it takes a village’ (to raise a child) in de praktijk te brengen.

Vrijdag
Na weer een dagje thuis met kleine M liep ik eind van de middag naar m’n schoonouders. Mét een schaal lasagne met courgette, ricotta & citroen, want we aten met z’n vieren bij hen voordat B en ik naar een cabaretvoorstelling in Nijmegen gingen, terwijl omi en opi op hun kleindochter pasten.

De voorstelling – Merijn Scholten – was erg goed! Fijn ook, om weer even met z’n tweetjes de deur uit te zijn. Ik prijs me zo gelukkig dat we mensen in de buurt hebben bij wie we kleine M even kunnen onderbrengen, zodat dit soort dingen mogelijk zijn.

Zaterdag
Ik had vrijdagavond bij de voorstelling één wijntje gedronken… en je raadt het al, ik werd wakker met hoofdpijn, een droge mond en een vaag misselijk gevoel. Tja, ik ben natuurlijk niets meer gewend na 9 maanden geen druppel drinken en sindsdien hooguit 1 glas per week. Wel weer interessant om te merken wat alcohol eigenlijk met je systeem doet… maar goed, ik voelde me dus de hele dag nogal groggy en besloot ’s middags nog maar een uurtje te slapen. Dat hielp.

Verder speelden B en ik vandaag weer een case van het puzzelspel Detective. We hebben de uitbreiding L.A. Crimes (met verhalen de spelen in het Los Angeles van de jaren ’80) nu uit en hij was erg goed. Gelukkig hebben we nog een paar ‘losse’ extra Detective-avonturen in de kast liggen om te spelen – en stiekem hoop ik dat de makers op termijn met nog een nieuwe uitbreiding komen.

’s Middags dronken we thee bij bekenden van B uit Utrecht, die in Elst zijn komen wonen. Superleuk! Sinds wij hierheen verhuisden zijn er nu al 3 stellen uit onze omgeving ook in Elst komen wonen, en uiteraard juichen we dat van harte toe. Zo gezellig!

Zondag
Op zondag maakten we eerst de Detective-case af en daarna kwam B’s broer op bezoek. ’s Avonds ging ik samen met kleine M eten bij mijn ouders. Dat is ongeveer een halfuurtje rijden, en het was de eerste keer dat ik in mijn eentje mét baby zo’n reis ondernam. Ergens best spannend maar gelukkig ging alles goed (klein M sliep al voordat ik de snelweg op reed). Het was heel gezellig om samen te eten en fantastisch om weer te zien hoe blij mijn vader en zijn vrouw van mijn dochter werden.

Rond 9 uur waren we weer thuis, waar ik mijn slapende kind vanuit de maxi cosi in haar bedje legde. Klinkt als ik het zo vertel allemaal misschien ‘klein’, maar ik voelde me best badass over deze geslaagde eerste roadtrip. :)