Dit was week 27

De weken voelen voller dan een tijdje terug, en ik denk dat dat vooral komt doordat ik weer vaker op kantoor ben. Begrijp me niet verkeerd, het is erg fijn om weer de energie van m’n collega’s om me heen te merken. Maar die tweeënhalf uur in de trein zijn stiekem best een aanslag op je dag. Ben ik even blij dat ik daar binnenkort vanaf ben. ;-)

Goed, ik begon maandag dus met een dagje op de Nijmeegse Sint Annastraat. Ik merk echt het verschil met de thuiswerkdagen – en nu dan in goede zin. Lange tijd beviel dat thuiswerken supergoed, maar na dik een jaar wordt het af en toe wel een beetje sleur hier, en is het moeilijk om voldoende focus te vinden. Na zo’n dag op kantoor voel ik me extra voldaan.

Ook fijn: toen ik thuiskwam, had B al lekker avondeten gemaakt. Daarna liepen we nog een flink ommetje door de stad. We sloten de avond af met een potje Codenames Duet.

Ook op dinsdag ging ik naar kantoor. Stiekem twijfelde ik een beetje of ik zou gaan, want ik voelde ’s morgens al dat mijn menstruatie eraan zat te komen. En die is vaak nogal heftig, op dag 1. Maar goed, ik had een paar collega’s beloofd dat ik er zou zijn – dus gaan met die banaan.

Het werd inderdaad een nuttig en leuk dagje! Beetje jammer alleen dat m’n buikkramp op de terugreis extreme vormen aannam, waardoor dat uurtje in de trein niet bepaald prettig was. In Utrecht besloot ik de bus naar huis te nemen, dat zegt wat want ik woon op 5 fietsminuten van het station. Man, wat was ik blij toen ik eindelijk met een kruikje in bed kon kruipen. Je zult begrijpen dat ik van de rest van de dag geen foto’s heb. ;-)

Woensdag voelde ik me nog steeds beroerd, dus ik besloot m’n afspraken te cancellen en in bed te blijven. Ik moet zeggen dat deze ‘winterdag‘ ondanks de intense buikkrampen wel weer een boeiende ervaring was. Ik merk steeds meer dat ik in deze tijd van de maand heel diep in mezelf kan zakken – misschien zelfs dóór die buikkrampen. En dat het waardevol is om daar tijd voor te nemen. Om juist naar de pijn toe te gaan, in plaats van ‘m proberen weg te slikken met pijnstillers.

Op donderdag was ik gelukkig weer stukken fitter. Nu ik dit schrijf, denk ik: ik had misschien nog wat langer mogen door-winteren – maar een van B’s beste vrienden kwam logeren en dat was ook wel erg gezellig. Na het eten haalden we een ijsje bij Venezia op de Oudegracht. Daarna rolden we spontaan door naar Ruby Rose voor een cocktail… En bleven nog tot na twaalven thuis zitten praten op de bank.

Het was zo’n avond waarop je weer helemaal voelt dat je leeft.

Tja, en toen werd ik vrijdag wel een tikje katerig wakker. Twéé drankjes had ik op hè, jongens, ik ben echt niets meer gewend. Spijt had ik niet, maar ik moet wel zeggen dat me opnieuw opviel hoe je je van alcohol de volgende dag ook emotioneel wiebelig kan gaan voelen. Volgens mij heeft dat te maken met verstoorde hormoonbalansen (dopamine?) in je hersenen.

Anyway, niets aan te doen – en gelukkig was ik soort-van vrij. Vanaf de bank werkte ik een paar to do’s af. Verder ging ik twee keer de deur uit om verhuisdozen te halen (eerst bij de Gamma, daarna nog een set van Marktplaats) en besloot ik wat meters te maken met spullen inpakken. Meer dan twintig dozen staan er inmiddels opgestapeld in de gang, yes!

Het lesje rustige yin yoga dat ik om 17.30 uur gepland had, was erg welkom. Daarna spraken B en ik in de stad af voor een pizza bij O’Panuozzo – waarschijnlijk voorlopig de laatste keer dat we daar aten. We hebben altijd gezegd dat we van alle horecagelegenheden in Utrecht O’Panuozzo het meest gaan missen. Nou, dat werd deze avond weer bevestigd. Die pizza’s… die limoncello… yum. Daarna dronken we nog een glas wijn bij Vin Vin.

Zaterdag begon ik de dag met een rondje op Ruby het Racemonster. Voor het eerst probeerde ik weer m’n klikpedalen uit. Nadat die vorige zomer m’n blessure hadden verergerd, was ik nogal huiverig geworden om ze te gebruiken. Gelukkig ging het heel goed! Ik mocht ‘maar’ een uurtje fietsen van mezelf en zorgde dat mijn gemiddelde hartslag rond de 150 bleef. Geloof me, daar moet ik echt mijn best voor doen want eigenlijk wil ik veel harder. Maar hé, alles om blessurevrij te blijven! En inderdaad merk ik dat als ik m’n hartslag niet té veel laat oplopen, de pijn in m’n enkel wegblijft. Terwijl ik er al snel weer last van krijg als ik stiekem toch een keer hard ga.

’s Middags ging ik een kop thee drinken bij m’n nichtje en haar vriendin verloofde. Ik had hun huis nog niet gezien sinds het helemaal was ingericht, dus leuk om daar even een kijkje te nemen en bij te kletsen.

En ’s avonds was het tijd voor wijnclub! Mijn allerlaatste zelfs, want yep, nieuwtje: na vijf jaar heb ik besloten dat het mooi is geweest. Toen S en ik in 2016 begonnen, was er ontzettend veel wat ik wilde leren over wijn. Nu heb ik dat allemaal geleerd! Natuurlijk kun je altijd méér nieuws ontdekken, maar ik merk dat m’n interesse in wijn het afgelopen jaar wat is afgenomen. Kortom, ik voel dat het tijd is om ruimte te maken voor wat nieuws.

Trouwens, ik vind het gaaf om te zien dat wijnclub een zelfsturende club is geworden. De acht andere leden weten zich zonder mij hartstikke prima te redden!

Zondag ging de wekker om 8 uur, en om half 10 stond ik al op station Bunnik te wachten op m’n lift naar de kust. In de buurt van Noordwijk was ik uitgenodigd voor een soort klein hippiefestival, georganiseerd door onder andere Margo (bij wie ik laatst dat vrouwenweekend had).

Over die dag wil ik graag nog meer vertellen, maar dat past niet meer in deze blogpost. In het kort dan maar: verbindende rituelen, op blote voeten dansen en rennen door het bos, mooie ontmoetingen, spelende kinderen, skinnydippen in zee en heel veel liefde. En oké, ook een beetje spanning, want dit wereldje ligt nog best uit mijn comfort zone.

Gelukkig laat iedereen me er heel welkom voelen.


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.