Jippie, de maandoverzichten zijn terug! Althans, dit is er eentje, ha. Laat ik jullie niet langer vervelen met intro-praatjes; dit was mijn september 2018.
TEN MILES
De maand begon goed met de hardloopwedstrijd waar ik de hele zomer naartoe had getraind: de Tilburg Ten Miles. Voor de tweede keer liep ik deze 16,1 kilometer door de stad waar ik (een beetje) opgroeide, samen met Eline, een collega van haar en haar vader. Onderweg werden we op verschillende plekken enthousiast door Elines moeder en vriend. Wat een feest!
Helaas waren de TTM ook het begin van een maand vol hardloopellende. Sinds m’n vakantie in Frankrijk begin augustus had ik al regelmatig last van mijn rechter enkel; een zeurende pijn, die vooral komt opzetten als ik een paar kilometer heb gelopen (tijdens de ten miles liep ik de laatste 10 kilometer met die pijn, oeps). Niets ernstigs, gelukkig, concludeerde de fysio. En ik besloot me maar te laten inspireren door de fantastische manier waarop Annemerel met haar (wel vrij ernstige) enkel-ellende omgaat, en niet langer door die pijn heen te lopen. Een maandje OneFit maar weer, en dat beviel me afgelopen weken behoorlijk prima!
GEK WIJF
B en ik hebben iets met Kovacs. Vorige zomer zagen we haar op Lowlands, terwijl we lagen te chillen in een hangmat, en sommige van haar nummers zijn een beetje, nou ja, onze nummers. Dus toen Sharon en haar band naar Tivoli kwamen, waren wij daar natuurlijk bij. Wat een knettergek wijf, zeg. En vooral: wát een stem. Ken je Kovacs niet? Luister vooral haar vorige album, Shades of Black.
TAARTJES EN WIJN
Mijn Eline heeft een nieuwe baan gescoord en zoiets moet je natuurlijk vieren. Normaal zeg ik dan altijd BUBBELS, maar ja, met een vriendinnetje dat geen alcohol drinkt schiet dat niet zo op. ;-) En misschien is taart nog wel een véél beter idee! Ik ging naar de Bakkerswinkel en haalde drie stukken: cheesecake met framboos en witte chocolade, lemon poppy-cake en een good old carrot cake. En we hadden vooral een hele fijne avond vol goede, open gesprekken.
Bij Jaap en Eva gingen B en ik gezellig een vrijdagavond spelletjes spelen. Bezzerwizzer, Dixit en een goede fles wijn (oké, twee). Over wijn gesproken: de Appie bij mij op de hoek ging opnieuw open na verbouwing, dus bij binnenkomst kregen alle klanten een glas prosecco in de hand geduwd. Niet echt een probleem natuurlijk, behalve misschien een beetje als je net uit je werk komt en al uren niet hebt gegeten.
KEIHARD WERKEN
Ja ja, met al die plaatjes van voedsel en drank zou je bijna denken dat ik niets anders doe in mijn leven. Integendeel! Hieronder zie je mijn vet serieuze gezicht op de ochtend dat ik en collega E. een belangrijke (en ietwat spannende) presentatie gaven. Die ging VET GOED, en sowieso gaan de presentaties die ik geef laatste tijd VET GOED, dus dat is top. (Dit schrijft iemand bij wie de gedáchte aan een presentatie geven vaak al klamme handjes veroorzaakte.)
Daarna hadden we natuurlijk taart verdiend.
En ja, daar rechts zie je mijn B op de foto, ook met taart, want we moesten nog een keer naar Bond & Smolders. Volgens mij was dit de maand van de taartjes. Oké, wie houd ik eigenlijk voor de gek? Elke maand is de maand van de taartjes.
DICHTBIJE MENSEN
B en ik gingen ook nog eten bij Annemiek en Eef – oude vrienden van m’n moeder en eigenlijk een beetje mijn ‘derde paar ouders’ – en dat was fijn. Daarvoor waaiden we nog even uit aan het strand. Nodig, want het was zo’n zondag waarop mijn hoofd een beetje overliep. Note to self: ga even naar buiten!
Dan iets anders. Gek toch, hoe je met sommige mensen zo’n verbondenheid voelt terwijl je hen helemaal niet vaak ziet. Ik ging een avondje bijkletsen met vriendinnetje M, die ik jaren geleden leerde kennen via mijn blog. Volgens mij is het aantal keren dat we elkaar ‘live’ zagen nog steeds op twee handen te tellen. En toch voelt ze zó dichtbij. Trouwens, ze kan ook superlekker koken, zoals je op de rechter foto ziet.
JAPANNER AAN DE KADE
Sinds kort zit er een nieuwe Japanner in de stad. Aan de Oosterkade – voor de Utrechtkenner: op de plek waar eerst restaurant Vaartsche Rijn zat – huist nu Don Kounosuke, een ‘fine dining’ concept. Dat je echt een keer moet uitproberen. B nam mij er mee heen op een zondagavond waarop we geen zin hadden om te koken. Dat bleek een goed plan. En ja, zoals je ziet was ik nog steeds een matige vegetariër deze maand.
MELODIEUZE PROGROCK
Natuurlijk was er nog véél meer deze maand. Een tripje naar IKEA bijvoorbeeld, waar ik Lars de Grote IJsbeer vond, een dagje Amsterdam, wat avondjes zweten bij de Workout hier aan de Oudegracht en de ontdekking dat escape games die je aan de keukentafel kunt doen écht heel gaaf zijn. Voor al die dingen (en meer) moet je me maar volgen op Instagram.
Ik eindig deze blogpost graag met een wel heel prettig concert, zaterdagavond in de Melkweg. The Pineapple Thief is mijn (onze, als ik ook voor B spreek, maar spreken in termen van ‘ons’ klinkt zo klef) nieuwste ontdekking op progrock-gebied. Liefhebbers van Porcupine Tree, andere Steven Wilson-projecten en vergelijkbare muziek zullen dit ook erg fijn vinden. Hun nieuwste album Dissolution kreeg onlangs in de Volkskrant 4 sterren. Het is overigens, zoals ik in een andere review las, ‘een grote inteelt’ in de prog-wereld, want de voormalige drummer van Porcupine Tree is nu vast bandlid van The Pineapple Thier – maar dat terzijde.
Goed, de ananasdief was een cadeautje van B voor mijn verjaardag. En dus aten we ’s middags voordat we naar het concert gingen, jawel, taartjes. Maar het concert was dus erg fijn. Benieuwd naar hoe dat klinkt? Zoek op Spotify vooral maar eens de nummers In Exile, Threatening War en The Final Thing on my Mind.
Ja, daar word ik wel een blije Suusie van.
Geef een reactie