De nuance

Naast dat vorige blogje staan ook allemaal helpende gedachten hoor.

Ik realiseer me ook wel dat ik het afgelopen jaar moeder ben geworden. Dat ik daardoor in twaalf maanden tijd 3014922059 nieuwe dingen heb geleerd, me heb ontwikkeld op allerlei vlakken.

Dat het überhaupt best een prestatie is om intussen ook weer volledig up & running te zijn als zelfstandig tekstschrijver. En enigszins dit blog bij te houden.

(Ja jongens, mom brain is geen grap. Hoewel de mist sinds een maand of twee begint op te trekken. Anders gezegd, ik voel bij vlagen weer m’n oude scherpte – hoewel het deze week chaos was, iets met een overvolle eerste werkweek na de vakantie, maar da’s een ander verhaal.)

Kortom, ik snap heus dat ik mild naar mezelf mag zijn.

Dat er een tijd voor alles is en dat schrijven toch wel deel van mijn leven blijft, dat er op dit moment nu eenmaal ook aandacht gaat naar andere zaken. Zoals een nieuw mens laten opgroeien.

En for the record: ik bén ook blij en trots hoe ik het allemaal doe. Hoe B en ik – met broodnodige en liefdevolle ondersteuning van de mensen om ons heen! – de babytijd van onze dochter hebben begeleid. Wat voor prachtig leuk meisje we nu door het huis hebben dartelen. Hoe het me meestal lukt om mama én tekstschrijver én Suus te zijn, al vlieg ik heus eens uit balans.

Ja, als ik van een afstandje naar ons kijk ben ik blij.

Daarover gesproken: het is prettig om een getrouwde vrouw te zijn. Regelmatig hoor ik van vrouwen dat ze na hun huwelijk zo moesten wennen aan praten over hun ‘man’, nou, dat heb ik totaal niet.

Eerder andersom: het klopt beter, zo.
Het past bij hoe samen we zijn.

Ook wij ontwikkelen ons intussen door. Want ja, dat heb je óók in het jaar dat je vader en moeder wordt: dan mag je gaan zoeken naar hoe je je tot elkaar blijft verhouden als, nou ja, man en vrouw dus.

Gaat heus niet altijd vanzelf.
En gaat verdraaid goed.

Liefde is een werkwoord, ja blabla kots, maar wáár is het wel, besef ik meer dan ooit. Wat dat betreft ben ik zo tevreden met onze maandelijkse dates, waarin we elkaar uit de comfortzone trekken. Hier is nu een wekelijkse zondagavonddate bij gekomen, twee uurtjes waarin we even helemaal de aandacht hebben voor elkaar. No matter what. (Tip van m’n coach Elisabeth én van Ellen Laan.)

Oké, nu is het donderdagavond. Ik heb knetterhard gewerkt aan iets te veel projecten en tussen de bedrijven door een gezin gerund (samen met die geweldige man van me natuurlijk – weet niet hoe dit anders allemaal had gemoeten), een berg vakantiemails en -appjes bijgewerkt (als je nog wacht op reactie: het komt, geef me nog wat tijd), hoe dan ook, tijd om af te sluiten.

Later meer.