Voor het eerst in mijn leven kocht ik gisteren de Flair. Meestal ben ik niet zo van de vrouwentijdschriften, wilde ik daar achteraan schrijven, maar dat is een leugen – maar het voelt als guilty pleasure om door zo’n tijdschrift te bladeren. Ik word vaak een beetje opstandig van de onderwerpen die zo’n blad je voorschotelt – make-up, mannen, afvallen – alsof dat dan is wat de vrouw nog steeds definieert anno 2017. En ik vind het stom dat de modellen in zulke tijdschriften nog steeds altijd maatje 34 of kleiner dragen. Ik ben juist bezig van mijn scheve zelfbeeld af te komen, niet het te voeden.
Maar ja hè, stiekem zijn die artikelen bij vlagen gewoon hartstikke herkenbaar. En toen ik zag dat F, een kennis van me op Facebook, deze maand in Flair staat. In ‘The Real Issue’, welteverstaan, een heel nummer over echtheid in het (digitale) leven, over authenticiteit, selfcare, leven met je imperfecties, Instagramverslavingen, hoe we onszelf en elkaar voor de gek houden met in scène gezette foto’s en nog meer van die dingen. Volgens de cover is geen van de foto’s in het nummer gephotoshopt.
Dus ik kocht die Flair; eigenlijk vooral om het artikel met F erin te lezen, maar ik las het nummer van kaft tot kaft uit. Achterin stond een bloemlezing van bekentenissen van Instagrammers. Van “het lijkt of ik in mn eentje in die infinity pool zit maar in werkelijkheid stikte het er van de toeristen die allemaal dezelfde selfie maken” tot “ik woon op Bali en laat me 1x per maand naar alle mooie plekjes rijden waar ik dan in 10 kledingsets mooi ga poseren, voordat ik weer iets comfortabels aantrek” en “ik baal als ik vergeet een after-workout selfie te maken, dan is het net of ik voor niets heb gesport”.
En ik, ik herkende veel van die bekentenissen (ook al ben ik nooit op Bali geweest) en dacht tegelijkertijd: mensen toch, waar zijn we allemaal mee bezig? Waarom vinden we het toch zo ontzettend belangrijk om met z’n allen de schijn op te houden? We bouwen allemaal muren om ons heen. Muren van perfecte foto’s en mooie verhalen en indrukwekkende cv’s. Muren van druk-druk en veel vrienden en de hele tijd gezellige fijnheid.
Die muur kun je zelfs zo hoog en dik en mooi maken, dat je niet eens meer naar jezelf hoeft te kijken. Want ja hè, wie ben je zonder je toffe baan, zonder je hippe ontbijtsmoothie, zonder je mooie huis? Begrijp me niet verkeerd, ik doe er zelf soms net zo hard aan mee. Misschien niet met een 10K-volgers-account, maar dan toch op andere manieren. Niet voor niets verwijderde ik Instagram een tijdje geleden van mijn phone en probeer ik m’n Facebookverslaving weer terug te dringen… het is zo makkelijk, zo gruwelijk makkelijk om de hele tijd maar afgeleid te zijn.
Maar ik wil me niet meer laten afleiden. Ik wil meer rust in mijn leven, mezelf beter leren kennen, verdieping opzoeken met de mensen en op de gebieden die ik echt belangrijk vind. En ik wil schrijven. Elke dag een stukje.
Geef een reactie