Eigenlijk vind ik zaterdagen zoals deze het fijnst.
Rustig wakker worden met z’n drietjes, aankleden en ontbijten, beetje rommelen. Ergens tussen 9 en half 10 brengen we kleine M weer naar bed voor haar ochtenddutje. B en ik spelen intussen een potje Unlock aan de keukentafel – met thee en koekjes, onze benen samen onder een dekentje.
Dik twee uur later: kleine M wordt wakker, we halen haar uit bed en spelen wat. Tussendoor beantwoord ik een paar appjes en lees Nikki’s blog bij. Ik haal Volkskrant Magazine uit de brievenbus, hmm straks lekker even bladeren.
Plots is het al middag, we dekken samen de lunchtafel. M’n peuterdochter (ik vind het woord dreumes stom, wie heeft dat bedacht?) helpt met het uit- en inruimen van de vaatwasser. Ik wist niet dat een kind van net 1 dat al kan, maar echt: ze geeft me het schone bestek aan en stopt daarna de vuile vorken en lepels die ik voor haar klaarleg in het mandje.
Ze vindt het geweldig om te helpen. En ik vind het heerlijk om haar te betrekken bij de dingen in huis, ook al gaat alles daardoor stukken langzamer – zo wordt ze elke dag meer onderdeel van ons team.
Na de lunch ga ik eindelijk eens douchen.
We lopen een rondje naar het dorp, voor een paar boodschapjes.
Op de terugweg zeggen we misschien nog even gedag tegen m’n schoonouders, die wonen toch op de route.
Eenmaal thuis begint kleine M alweer snel in haar ogen te wrijven. Ik breng haar naar bed – met een slokje melk, ook voor haar is het weekend – en daarna doen B en ik allebei een uurtje ons eigen ding.
Straks trek ik misschien wel een blond biertje open of schenk mezelf een glas wijn in, chipje erbij. Vanavond staat er good old gnocchi met verse pesto op het menu – een gerecht dat overigens nooit meer hetzelfde zal smaken nu we in Genua zijn geweest.
Gewoon zo’n dag dus: rommelen, samenzijn. Beetje mijmeren, wat schrijven. Bijkomen van de week.
Ik wil elk weekend minimaal één zo’n dag.
Geef een reactie