In een zaaltje van het Huis der Provincie in Arnhem zat ik te mijmeren. Het was halverwege een bijeenkomst van KlimaatGesprekken (provincie Gelderland heeft geld vrijgemaakt om 20 nieuwe klimaatcoaches op te leiden, hoe tof!) en ik bedacht hoe fijn het voelt om weer meer aangehaakt te zijn bij deze beweging.
Want nadat ik eind 2022 klimaatcoach werd en in 2023 samen met E. een workshopreeks organiseerde, kwam dit allemaal even stil te liggen. Ik ging met verlof, kleine M werd geboren en zo zijn we ineens een jaar verder.
Concrete plannen voor een nieuwe reeks hebben we nog niet. (Al is er misschien wel eentje bij jou in de buurt?) En hoezeer ik ook geloof in de missie van KlimaatGesprekken, ik voel op dit moment niet de ruimte om weer een serie workshoppen te geven.
Want dat betekent zo’n 2 maanden lang een avond (of ochtend of middag) vrijmaken, en tijd is tegenwoordig giga kostbaar. Bovendien: ik wil klimaatcoach zijn, maar ik wil ook nog een heleboel andere dingen. Er is zó veel dat me op dit moment interesseert en waar ik verder in wil groeien.
Over al die dingen wil ik ook schrijven en dan het liefst allemaal aparte blogjes, maar die tijd heb ik simpelweg niet. Dus hier gewoon een lijstje!
IPT (bekkentherapie)
Komende maanden werk ik verder met Elisabeth aan meer bewustzijn in m’n bekkengebied (en de rest van mijn lijf). Want hoewel ik voor m’n gevoel nu echt helemaal hersteld ben van de bevalling, hebben de IPT-sessies veel losgemaakt.
Allerlei dingen komen samen, zo voelt het. Het is een uitnodiging om weer een laagje dieper in m’n lijf te zakken (of misschien wel heel veel laagjes!), en weer op een nieuwe manier aan de slag te gaan met patronen waar ik nu al járen mee rondloop.
Het raakt ook aan m’n priesteres-zijn, bijna alsof de lessen die ik in 2022 tijdens m’n inwijdingsreis leerde nu pas echt beginnen te integreren in mijn leven.
Het gaat over op een nieuwe manier naar vrouwelijkheid te kijken en dat meer te gaan uitdragen. Over m’n creatieve vermogen verder aanwakkeren. Over steeds meer mijn hele lichaam bewonen. En over nog veel meer, te veel om hier nu in een paar woorden te vertellen.
Een eerdere stap in mijn reis op dit pad was het Sisterhood Celebration Weekend waar ik naartoe ging, georganiseerd door Margo Awanata. In september is er weer zo’n weekend! Meer info
Internationale treinreizen
Volgende week gaan we met de trein naar Denemarken. Ik kan niet wachten om dit avontuur met z’n drietjes aan te gaan (natuurlijk is het ook spannend). En ik heb nu al zin om jullie er naderhand alles over te vertellen.
Idem voor de treinreis naar Italië in september.
Ik wil zo graag bijdragen aan de transitie naar duurzaam reizen, het is zo’n prachtige manier om de wereld te ontdekken. En het voelt bizar hoeveel vliegtuigen er nog dagelijks in de lucht vliegen (echt heel erg veel, kijk maar). Dat kan gewoon anders, en dat is ook nog eens stukken leuker. Daar geloof ik echt in.
Wat veel energie geeft: dat ik nu regelmatig hoor hoe vriendinnen, kennissen en bloglezers door mij nu ook overwegen om per trein op vakantie te gaan. Yes!
Tip: ken je Locomocheap al? Fijne site om goedkope treintickets te vinden!
Smartphonevrijer leven
Ook een groot thema, op het moment. Ik vind het zo’n verademing en ik gun eigenlijk iedereen een gezonde(re) relatie met z’n telefoon. Ben dan ook in gesprek met de mensen van Collectief Hier, om te kijken of ik een steentje kan bijdragen aan meer bewustzijn op dit vlak.
Vegan eten
Ja, want de knop is weer om. Niet 100 procent, zeg ik meteen als disclaimer erbij, maar nadat ik laatst dit essay van mijn schrijfcollega Elianne las, is er toch wat gaan verschuiven in me.
Misschien komt het ook doordat ik intussen zo ver ontzwangerd ben dat de cravings naar ei en kaas een stuk minder zijn. En ik voel me – geen grap – meer dan ooit verbonden met andere zoogdieren, zoals koeien en varkens. We zijn allemaal moeders. Ik wil geen andere moeders opeten. (En hun kinderen trouwens ook niet.)
En dus voelt het ineens weer een stuk makkelijker om plantaardige keuzes te maken. Zo zie je maar, het heeft zéker zin om jezelf nieuwe gewoontes aan te leren, zelfs als er daarna even een periode is waarin je ’terugvalt’ in oud gedrag.
Want door alles wat ik eerder al geleerd heb over vegan eten, glijd ik nu met relatief gemak weer een (flexi-)vegan eetpatroon in.
Een collega tipte een fijn kookboek: Deliciously Ella Snel & Makkelijk. Vol maaltijden die in 15 tot 30 minuten op tafel staan. Ik leende ‘m van de bieb en ga deze week een paar recepten testen.
Moederschap, van slaap tot Montessori
Ja, en natuurlijk is moeder-zijn ook een heel groot stuk van wie ik ben, nu. En op dit vlak valt ook zo veel te leren. Ik heb nu twee boeken over Montessori-opvoeding in huis gehaald, weet dat een vriendin hier veel uit heeft gehaald.
(Baby)slaap vind ik ook nog steeds een interessant thema om me in te verdiepen: binnenkort valt Zachte Nachten in de brievenbus en daar kijk ik naar uit.
Om verschillende thema’s te combineren: we kochten op Marktplaats onlangs een draagrugzak voor kleine M (de Osprey Poco Plus, aanrader) en daar ben ik nu mee aan het trainen. Want in september willen we gaan hiken in Italië.
Enneh, anderhalf uur wandelen mét kind in de rugzak (= ruim 11 kilo op je rug) gaat dus hartstikke prima hè, qua bekkenbodem. Zooo fijn!
Borstvoeding geven
Eigenlijk een subthema onder ‘moederschap’. Ik geef nu ruim 8 maanden borstvoeding en vind dat nog steeds top. Bij La Leche League las ik dat de hormonen in borstvoeding je een relaxtere moeder maken. Kan ik me heel goed voorstellen. En is alleen maar meer reden om hier voorlopig nog niet mee te willen stoppen.
Naast melkvoeding eet kleine M intussen natuurlijk wel steeds meer vast voedsel. Heel leuk om te zien ook, hoe dat zich ontwikkelt.
Eén ding vind ik trouwens wel stom aan borstvoeding en dat is kolven. Ugh. Maar ik begreep van het consultatiebureau dat je melkproductie meestal na zo’n 9 maanden stabiliseert, en je dan dus een stuk minder hoeft te kolven als je een dagje weg bent. Fijn vooruitzicht!
Een sterk lijf & in verbinding
Voor het eerst in mijn leven doe ik ‘serieus’ krachttraining. Het ziet er althans best serieus uit, met die elastieken en gewichtjes en zo ;-). En ik voel: dit heeft mijn lichaam nodig. Dit is goed voor me. Ik wil dit blijven doen.
Tijd vinden is nog een behoorlijke uitdaging (deze week is sporten bijvoorbeeld nog niet gelukt), maar ik probeer het waar ik kan…
Sporten – en eigenlijk bewegen in brede zin – voelt ook anders dan eerst doordat ik meer in verbinding met m’n lichaam ben. Ik adem (vaak) beter, voel de energie stromen tot in m’n tenen.
Ook zoiets als yin yoga, waarbij je toch vooral rustige oefeningen op de mat doet, voelt enorm helend en helpend. Blij met de wekelijkse les die ik sinds de zwangerschap doe, da’s een goede stok achter de deur.
Koffie en alcohol
Iets geks: ik drink ineens koffie. Mijn hele leven was ik een theedrinker (op een espressootje in Italië na) maar havercappu’s zijn plots helemaal mijn ding, als ik niet uitkijk. En ik kijk wél een beetje uit want mijn lijf is vrij gevoelig voor cafeïne. Lees: als ik meer dan 1 kop drink, lig ik ’s avonds te stuiteren in bed. ;-)
Over drinken gesproken: mijn relatie met wijn is aan het veranderen. Ik HOU nog steeds van een goed glas wit of rood, maar doordat ik al zo lang weinig alcohol drink (zwangerschap + borstvoeding) én nu met al dat lichaamswerk voel ik ook – meer dan ooit – wat het met me doet als ik alcohol drink.
Het trekt me uit m’n lijf, ik verlies de verbinding. Het maakt me onrustiger. Vertroebelt m’n hele zijn. En dat voelt niet prettig.
Dubbel wel, want wijn is echt een hobby van me en ik vind het gewoon léúk, al die smaken en gebieden en wijnhuizen leren kennen. Maar ja, het is natuurlijk gewoon vergif.
Ditzelfde geldt overigens in mindere mate ook voor koffie. En voor taart. Ik begin te begrijpen waarom spirituele mensen vaak geheelonthouder zijn; als je werkelijk bij jezelf bent, voelt het steeds tegennatuurlijker om alcohol, cafeïne en snelle suikers in je lichaam te stoppen.
Priesteres zijn
Hier zou ik graag een apart blogje aan wijden. Sowieso, ik wil zó veel bloggen maar zoals gezegd, tijd is schaars, vandaar dit lange hak-op-de-tak-overzichtsverhaal – een poging om in elk geval íéts op papier te krijgen en de wereld in te sturen. Dan maar rafelig, imperfect en incompleet.
Maar ja, de priesteres in mij wint aan kracht, ik voel het. Het zit ‘m in kleine dingen. Zoals dat ik na een werkdag voel dat er stress in m’n lijf zit, en óók voel dat mijn lichaam beweging en geluid nodig heeft om de stresscirkel rond te maken (en dus tot rust te komen). En dat ik daar ook nog naar handel, namelijk door te zingen of door een liedje op te zetten en hier een paar minuten wild op te dansen, dat laatste zelfs in het bijzijn van een vriendin die op bezoek was.
Of dat ik tegen B zeg dat hij zijn buikpijn (ook stressgerelateerd) wel aan de beuk in onze tuin kan geven, de boom en de aarde kunnen het aan.
Of dat ik tijdens een vergadering bewust even incheck met m’n yin-energie. Even de vrouwelijke, zachte kant in mij opmerken, tussen alle yang op de werkvloer.
Tegelijkertijd zijn het grote dingen. Groter dan ik dus in deze post kwijt kan, eigenlijk heb ik er zelfs nog geen woorden voor. Dat komt wel. Het heeft geen haast, het suddert en ontwikkelt onder de oppervlakte en op een dag gaat het bloeien. Ik weet het, ik voel het.
(Dat dus. Volg je me nog?)
Geef een reactie