Suushi

a little bit of everything, all rolled into one

Cirkels

Soms word ik behoorlijk moe van mezelf. Almaar dat gepieker, de hoge eisen die erin sluipen, dat getwijfel, de eindeloze gedachtes vol onzekerheid, die plannen om mijn leven ‘beter’ te maken, die gevoeligheid voor andermans oordeel. Laatst las ik een paar oude blogjes terug – uit 2011/2012 – en ik moest er eigenlijk een beetje om lachen.

Jeetje Suus, wat is er eigenlijk veranderd in al die jaren?

Ja, oké, er is heus wat veranderd. Ik ben nu 26 en niet meer 19. Ik heb een vaste baan, ik weet hoe het is om samen te wonen, ik heb mijn eerste echt lange, serieuze relatie (5 jaar) gehad. Vriendschappen hebben zich sindsdien verdiept, ik ken mezelf best wat stukjes beter, ik leefde me uit en verloor wat wilde haren.

Duizenden ervaringen deed ik op; in mijn werk, in relatie tot anderen, alleen. En toch he, en toch. Toch blijf ik af en toe in dezelfde valkuilen trappen. Mezelf voorbijrennen. Me veel te verantwoordelijk voelen voor alles. Niet meer uit mijn hoofd kunnen komen.

En toen was het dus plots weer op. Viel ik een beetje om. Gelukkig herkende ik de signalen, trok – hoe moeilijk ook, met wat hulp van B – aan de bel. Liet anderen me helpen om wat ruimte te maken; een dag minder werken, projecten uit handen geven, een beetje coaching. En ik maakte zelf ruimte; even geen freelanceklussen, even geen hardloopschema’s.

Geen ramp allemaal dit, natuurlijk. Ik hoop en geloof dat ik na een paar weken “rustiger aan doen” alweer een stuk dieper slaap, minder gejaagd ben. En toch he. Toch is er ook ergernis. Waarom gebeurt dit toch steeds weer? Waarom ga ik steeds zo over mijn eigen grenzen heen?

Nou ja, eerlijk gezegd kan ik die laatste vraag inmiddels een stuk beter beantwoorden. Langzaam begin ik te snappen hoe mijn hoofd werkt, waarom ik me vaak voel zoals ik me voel, waar dat vandaan komt. Dat is fijn en helpt. Tegelijkertijd maakt het ’t ook complexer – je continu hyperbewust zijn van al je kronkels is behoorlijk vermoeiend.

Weet je, zeg ik vandaag, op deze zonnige vrijdag tegen mezelf: het begint allemaal toch weer met die zachtheid. Mildheid. Met mezelf vertellen dat het oké is. Dat ik oké ben.

En het begint bij stoppen met dat eindeloze gepieker. Hier zijn, nu. Op dit zonnige balkon, met mijn boekje. Vandaag is vandaag. Ik kan wel zo hunkeren naar rust en stilte de hele tijd; dat is vooral omdat ik die rust en stilte niet bij mijzelf kan vinden.

Laat maar gaan, Susie, zeg ik dus vandaag. Al die verwachtingen die je bedacht hebt, al die plannen die je alweer maakte om je leven nog “beter” te maken, al die regeltjes die je jezelf alweer oplegt. Al die dingen waarvan je denkt dat anderen willen dat je ze doet of juist laat. Laat ze maar. Blaas ze maar weg, mee met de voorjaarswind.

2 reacties op “Cirkels”

  1. Je bent er toch al suus. Dat weey je toch. Heust. Je bent er al. Allang. ♡

  2. Ik kan er soms zo moe van worden dat ik tegen precies dezelfde dingen aanloop als in 2012, en dat ik dan precies dezelfde ideeën heb om mijn leven ‘beter’ te maken. Het zijn inderdaad cirkels, of misschien meer een spiraal (een opwaartse toch wel uiteindelijk – geen neerwaartse)

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.