Gewoon even verbinden, als vrouwen onder elkaar. Even samen dansen, je lijf losmaken zo aan het einde van de dag. Daarna een rondje delen en kort vertellen waar je staat. Vanavond hadden we weer zo’n online check-in met de groep van de Facilitator-training en ik was opnieuw verrast hoe waardevol het is: gewoon even sámen landen, luisteren, elkaar liefde sturen.
Gelukkig zat ik er een stuk beter bij dan de vorige sessie. Zeker gisteren en vandaag waren betere dagen. Ik ben een paar dagen flink ziek geweest (buikgriepje of misschien een voedselvergiftiging) en zoals dat vaker gaat: ziek zijn is toch ook een soort grote schoonmaak voor je systeem, what doesn’t kill you makes you stronger, er is weer wat overwonnen.
Maandagochtend had ik een fijn gesprek met een opdrachtgever (waar ik best tegenop had gezien), dat gaf een boel lucht. Daarnaast heb ik ruimte gecreëerd in m’n agenda. Ruimte om tot rust te komen, om te verwerken, te aarden. Het stressniveau in m’n systeem omlaag te brengen. Kortom, ruimte voor zelfzorg.
Uitdagend, als je intussen ook een dreumes hebt rondlopen en een bedrijf runt. ;-)
Voor het eerst in m’n freelancerbestaan heb ik een klus – voor een leuke nieuwe klant nog wel! – gecanceld. Superjammer (en eerlijk: moeilijk om te doen ook), maar het was nodig. Liever nu één ding afzeggen dan straks helemaal niets meer uit m’n vingers krijgen. Gelukkig kon ik het werk doorgeven aan een collega met wie ik sowieso al van plan was dit project samen op te pakken, dus iedereen blij (en vanuit de klant gelukkig alleen maar begrip).
Ik vind het dubbel om dit online te delen. Het voelt kwetsbaar als zzp’er: ben ik dan niet meer in staat om te werken? Zeker wel. Voor alle duidelijkheid, ook in deze onstuimige weken doe ik gewoon nog tekst- en redactiewerk naar tevredenheid van m’n opdrachtgevers (en mezelf, uiteindelijk, als ik die zelfkritische stem een beetje getemd krijg ;-)).
Alleen gewoon wat minder. Er zit meer lucht in m’n planning en dat laat ik voorlopig zo. Die tijden om te pieken komen wel weer.
Bovendien wil ik het ook juist wél delen, want hey, we zijn allemaal mensen, en dit is hoe het leven nu eenmaal is. Soms gaaf, soms grillig. We hebben er echt niets aan om met z’n allen te doen alsof het altijd top gaat. Worden we vooral erg eenzaam van.
Weet je, op een gekke manier voel ik me nu ik dit schrijf best tevreden over het hele gebeuren. Waar ik eerder in onstuimige periodes juist nog harder ging rennen, doe ik nu radicaal het omgekeerde. Ik rust. Rem mezelf af. Blijf ademen. Doe volop werk om mezelf te gronden. Ga naar yoga, boek een massage. Lig na de lunch twintig minuten op m’n spijkermat (thnx voor de reminder, Nikki!). O ja, en soms zit ik ook gewoon een paar uur lekker te gamen, als de situatie het toelaat. Want de boel de boel laten is net zo goed zelfzorg.
Hoe dan ook: het voelt als een kans. Volgens mij schreef ik dat al – ik kan nu precies hetzelfde doen als ik altijd heb gedaan, OF ik grijp deze periode aan om andere keuzes te maken. Om eindelijk te doen waarvan ik al jaren voel dat het goed en nodig en helpend is.
Wat heb ik nu harder nodig, vroeg ik mezelf, meer geld (dus meer werken) of meer zelfzorg?
Duidelijk. Nou, dan is het belangrijk om dáár nu tijd en energie in te steken.
Geef een reactie