Check het even

Twee jaar geleden schreef ik dit, in een stukje over ruimte maken voor jezelf:

Wie weet sta ik over twee jaar wel op een plek waarvan ik nu nog het bestaan niet vermoed.

Het is wel een beetje confronterend dat ik het nog stééds zo moeilijk vind; ruimte durven innemen, lief zijn voor mezelf. Me niet steeds aangevallen voelen, of denken dat ik per definitie 2-0 achtersta bij iedereen in m’n omgeving. Mijn eigen beste vriendin zijn.

Als ik erop let, heb ik voorbeelden te over. Op mijn werk bijvoorbeeld: dan reageert een collega wat afwezig, ik trek meteen allerlei conclusies over dat ze me niet meer aardig vindt en vraag me dagenlang af wat ik verkeerd heb gezegd – blijkt ze zich gewoon een paar dagen niet lekker te voelen.

Of met B. Hij vraagt ‘waarom ik die spullen daar-of-daar heb neergelegd’, ik begin meteen een heel verdedigend verhaal over de reden en dat ik er echt niets aan kon doen, hij reageert droogjes: ‘het is prima hoor, ik vróeg het alleen maar’.

Of als iemand een tijdje niet reageert op een mailtje; ‘dan zal diegene wel boos/verontwaardigd zijn’, sist mijn hoofd. Terwijl ik zelf natuurlijk ook wel eens een berichtje wat langer laat liggen. Gewoon, die dingen gebeuren.

Vermoeiend hè?

Inmiddels leerde ik dat je dit soort dingen het beste kunt checken bij de ander. Vraag gewoon of je vermoeden klopt. En ja, dat is eng, en nee, dat doe ik nog lang niet altijd. Maar dat het altijd loont, omdat het allemaal anders zit dan ik dacht – veel minder problematisch vooral, haha! – blijkt telkens opnieuw.

Want weet je nog dat ik die fotoshoot had, vorig jaar? Ik was gevraagd door fotograaf Duncan de Fey, die zijn fashion-portfolio wilde uitbreiden en op zoek was naar een model voor een vrije shoot. Hartstikke tof natuurlijk en het was ook een superleuke dag, maar nadat Duncan een week later drie eerste foto’s (overigens wel HELE VETTE foto’s) stuurde, hoorde ik niets meer.

De weken gingen voorbij, en langzaam begon het aan me te knagen. Natuurlijk wist ik dat de fotograaf druk was, dus ik moest vast nog even geduld hebben. Tot op een gegeven moment een stemmetje in me begon te zeuren: misschien zijn er verder geen mooie foto’s uit gekomen, en wil hij dat niet tegen je zeggen.

Ja, roept de criticus in me, dát zal het zijn. Eigenlijk schaamde ik me een beetje hem om ernaar te vragen – wie denk je wel niet dat je bent, laat die fotograaf toch met rust, zie je wel dat je totaal ongeschikt bent als model?

Nou ja, en toen waren we ineens een jaar verder, 26 oktober 2019, het knaagde nog altijd en ik dacht: ik kan hem er tóch gewoon naar vragen hoe het nou zat met die foto’s. Misschien is dat niet zo raar. Ik kan het maar beter gewoon duidelijk hebben.

Wat denk je? Hij bleek de foto’s al lang te hebben verstuurd, maanden eerder zelfs, maar blijkbaar was er iets misgegaan met het e-mailadres. Al snel had ik ze alsnog in m’n mail, een hele set nabewerkte beelden, prachtwerk, de één nog gaver dan de ander. Zijn reactie? “Ik ben blij dat je het vroeg, en jammer dat je hoofd dat doet, het klopt namelijk niet!”

Kortom, note to self: wat zie je feitelijk, wat gebeurt er écht? Durf daar maar op te vertrouwen. Wordt je leven een stuk makkelijker van.

Foto: Duncan de Fey.


Geplaatst

in

,

door

Tags:

Reacties

Eén reactie op “Check het even”

  1. Marlies

    Krachtig! Jouw tekst, en de foto

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.