Blijven

Gisteren was ik op pad met E, een van mijn beste vriendinnetjes. Ik ken haar sinds de brugklas en ze is echt zo iemand van wie ik weet: zij is er, wanneer dan ook, 100 procent. Toen in m’n eindexamenjaar overspannen thuis zat was zij degene die me een hele stapel vol lieve briefjes kwam brengen, als ik op vakantie ben stuur ik altijd minstens één kaartje – naar haar –, in haar PhD-thesis (die ze komende week verdedigt) schreef ze de liefste woorden over me in het dankwoord, en volgend jaar mag ik getuige zijn op haar bruiloft.

Behalve trouwen en promoveren gaat E binnenkort ook nog verhuizen. Zij en haar vriend, pardon verloofde!, hebben een huis gekocht in een klein dorpje in de Achterhoek, waar ze eind dit jaar allebei beginnen aan een baan bij een techbedrijf.

Superleuk natuurlijk en ook een beetje gek, want de afgelopen vijf jaar woonden we maximaal een kwartiertje fietsen bij elkaar vandaan. En omdat verhuizen altijd een hoop werk meebrengt, reden we gisteren op mijn vrije vrijdag samen de A12 af naar haar nieuwe stek om wat muurtjes te witten.

Eenmaal binnen, terwijl ze me opgetogen rondleidde (en ja, inderdaad, wat een heerlijke plek!) kreeg ik ineens een brok in mijn keel. We stonden in de zonnige woonkamer en plots was het alsof het ten volle tot me doordrong: ze gaat weg, ze gaat hier verder. Haar leven is straks in dit huis, op deze plek, 125 kilometer bij me vandaan.

Natuurlijk weet ik ook wel dat de Achterhoek niet het einde van de wereld is, dat Nederland een superklein land is en dat je er zó bent, als je wilt. Bovendien is het ook niet alsof we elkaar nu wekelijks zien (hoewel, de laatste maanden doen we wel ons best ;-)).

Maar vlak nadat ik het verdriet voelde opwellen, besefte ik ook waarom het misschien zo raakt.* Mensen die weggaan, dat is een trigger voor me. Acht jaar geleden nu emigreerde mijn moeder naar Zweden en hoewel ik daar destijds nauwelijks verdrietig om was, realiseerde ik me twee jaar terug in therapie dat dat verdriet er wel degelijk zat. Ik voelde het alleen niet, onbewust rationaliseerde ik het weg, er was geen plek voor, mijn onbewuste wist zich misschien geen raad met de pijn.

Ik voelde me dus op een gekke manier heel blij, gister in die woonkamer, dat de tranen achter mijn ogen prikten en ik buikpijn kreeg. Dat ik dat (na een eerste gevoel van ‘shit ik wil niet huilen’) ook kon zeggen tegen E, dat ik om een knuffel kon vragen, dat ze me troostte. Dat ik ook vandaag door de dag heen probeer contact te maken met mijn emoties: hallo verdriet, waar ben je, kom maar hoor, ik ben bij je, nu is er ruimte en tijd.

Die hele dag gisteren bleef dat gevoel van ruimte bij me. En ook: hoe gelukkig ik me mag prijzen dat ik een vriendin heb als E, die me zo dierbaar is dat ik dit verdriet ervaar. Hoe blij ik was om deze dag samen met haar te doen. Als eerste van haar vriendinnen haar nieuwe huis zien, schilderen en grapjes maken over hoe onze huid eruit begon te zien als een omgekeerde Dalmatiër, tussendoor naar de supermarkt voor broodjes. Dit zijn de dagen jongens, dit zijn de momenten waar het om draait. Samen herinneringen maken.

’s Avonds in de trein naar huis realiseerde ik me dat dit afscheid – van onze gezamenlijke Utrechtse jaren – en het verdriet misschien meer kan helen dan deze situatie alleen. Misschien werkt het wel zo dat als ik dit nu toelaat, er doorheen ga, ruimte blijf maken, dat er dan ook andere stukjes verdriet-om-verlies zachter worden. Dat ik de pijn die nu opborrelt kan doorvoelen en daarmee ook andere pijn heel, van acht jaar geleden, van twintig jaar geleden, omdat de pijn van nu vrijwel nooit alléén de pijn van nu is.

Ja, dat zou zomaar zo kunnen zijn.
Of niet, en dan nog is het goed, goed dat ik hier nu vanavond zit, zaterdagavond alleen op de bank, dat ik dit schrijf en weer de tranen over mijn wangen laat stromen. Dat ik probeer erbij te blijven.

*Oké en natuurlijk is het ook op zichzelf verdrietig als je beste vriendin gaat verhuizen ;-)


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.