Soms duizelt het me hoe groot de wereld is, hoeveel dingen er DE HELE TIJD aan het gebeuren zijn (nu, nu, nu!) en hoeveel ik daarvan mis.
Zo had ik nog niets meegekregen van het conflict tussen Iran en Amerika als ik ’s morgens niet volkskrant.nl had geopend, zijn er tientallen andere conflicten in de wereld waar ik geen weet van heb, ontdekte ik pas onlangs dat Jakarta is opgegeven als hoofdstad van Indonesië (klimaatverandering en wegzakkende bodem), zijn er meer podcasts dan ik ooit zal kunnen luisteren
en zo maakte ik gisteren pas kennis met het fenomeen Billie Eilish.
Billie is een Amerikaanse zangeres, net 18, en blijkbaar is ze een enorme sensatie. Op dit moment staat haar liedje everything i wanted (zonder kapitalen, ja) in de Top-40, en al geldt dat wat mij betreft niet echt als aanbeveling – zo’n snobistische muziekliefhebber ben ik dan wel weer – is Billie écht cool.
Stel je een soort mix voor van Kovacs en Agnes Obel, in een persoontje a la de jonge Avril Lavigne.
Dat ik Billie tegenkwam, is te danken aan de muziekrecensenten van de Volkskrant, die elk jaar een lijst maken met de beste albums van 2019. Dat overzicht kwam ik gisterochtend tegen en Billie stond op 1. Sterker nog, de recensenten waren daar binnen één minuut over uit – ‘omdat we waarachtige fenomenen als Eilish in deze neppe tijden gewoon moeten koesteren en als het even kan op een voetstuk plaatsen’ – en ze schreven dingen als ‘gruwelijk getalenteerd’, ‘soms pijnlijk volwassen pianoballades’, en ‘hele festivaltenten omverblazen’.
Dat maakt op z’n minst nieuwsgierig.
Dus nu luister ik al een kleine 24 uur lang Billie, en het verveelt nog niet. En ja, dan ga ik natuurlijk ook lezen wie dit raadselachtige persoontje is, die piepjonge zangeres met de ingetogen fluisterstem, die liedjes maakt die niet schreeuwerig en toch stoer zijn. Blijkt ze soms blauw of witblond haar te hebben, last te hebben van shin splints (van het springen op het podium), is ze gek op horror (ook te zien op sommige foto’s en videoclips, check bijvoorbeeld de Billie Eilish-experience op Spotify), blijkt Eilish niet haar achternaam maar gewoon een tweede voornaam, haar derde naam is ‘Pirate’, schrijft ze haar liedjes samen met haar oudere broer op haar slaapkamer in Los Angeles, de stad waar ze werd geboren (in 2001, pfoe). Verder blijkt ze Gilles de la Tourette te hebben, ‘fans’ (?) maakten zelfs hele compilatiefilmpjes van haar tics op YouTube.
Ik klikte zo’n filmpje aan: 1,7 miljoen keer bekeken.
Het zijn al die gewonemensendingen he, die we van elkaar zo interessant vinden.
Afgelopen februari stond Billie blijkbaar in Utrecht, en ja, dan krijg ik natuurlijk tóch een tikje FOMO, was ik dáár maar bij geweest. Dit jaar komt ze naar de ZiggoDome, toch een stuk minder spectaculair als je het mij vraagt (kleine concerten zijn het leukst).
Eilish is trouwens een Ierse naam, net als die van haar broer (Finneas), Billies familie komt uit dat land, o ja en Eilish betekent ‘beloofd aan God’, het is een variant van Elizabeth. Zo veel dingen kun je vinden in een paar minuten googlen, en natuurlijk nog veel meer, want we zijn met zo veel mensen en iedereen maakt, denkt, doet, verzint, en je kunt je hele leven vullen met je verwonderen over al die andere mensen, die dingen, en dan hoef je nooit te kijken naar jezelf – en dat klinkt voor mij als ‘afleiding’ en ‘negatief’ maar is het erg, eigenlijk?
Wat mij betreft mag Billie vooral nog heel veel nieuwe liedjes verzinnen.
Geef een reactie