Winter is het, hartje december en tot mijn eigen lichte verwondering constateer ik: ik zit weer lekker in mijn vel.
Was ik van half oktober tot begin deze maand vooral moe, moe, moe, wist ik vaak even niet waar ik de energie of zin moest zoeken, inmiddels zit ik er een stuk beter bij. Werk is meer in balans (genoeg te doen, maar niet meer zo rennen-vliegen-springen), ik voel me vervuld van alle fijne contacten in m’n leven en word blij van de dingen die ik doe.
Vanmiddag bijvoorbeeld. J en E waren net terug naar Groenlo –ze waren gisteren hierheen gereden en blijven slapen, zodat we ons avontuur Pandemic Legacy konden voortzetten – en ik bedacht: ik wil wel even zwemmen.
Dus ik pakte mijn zwembril en bikini, en bedacht dat ik A wel mee kon vragen, wel zo gezellig. Ook al zwem ik het liefst alleen, samen ergens heen is vaak fijn, ook (en misschien wel juist!) als je niet de hele tijd kunt praten.
Ja, samen je eigen gang gaan, en dat dat kan met vrienden – zonder ongemak om stiltes of het gevoel dat je ‘gezellig’ moet doen; ik ga dat steeds meer waarderen. (Zwemmen was trouwens súperlekker, toch weer heel anders dan hardlopen, met elke slag worden m’n spieren losser, mijn hoofd leger.)
Precies zo was het ook met J en E. Ik heb niet het gevoel dat ik iets hoef, dat ze iets anders van me verwachten dan dat ik gewoon besta, Suus ben. Toen ik vanmorgen om iets voor negen beneden kwam zat zij op de bank een boek te lezen, hij boog zich aan tafel over de AIVD-kerstpuzzel, er was al koffie gezet en de oven stond aan, zodat ik m’n zelfgemaakte brooddeeg erin kon doen.
‘Voelt een beetje als familie dit’, zei E toen ze een paar uur later vertrokken. En inderdaad – een hele warme familie zelfs.
Meer leuke dingen: dat ik weer kook en bak (ik ben een recept voor carrot cake muffins aan het perfectioneren – de juiste kruiden, goede frosting), dat m’n vrienden dat alles met plezier verorberen, pianospelen, de kerstboom die de woonkamer sfeer geeft, gisteren 35 minuten hardlopen zonder wandelpauzes en vandaag geen zere voet, zaterdagen thuis met B, beiden wat aanrommelend, veel schrijfideeën voor hier en op EAT, kerstuitjes op werk en de vakantie voor de deur en dat er dan twee weken niets hoeft.
Maar vooral: nu op de bank, kop thee erbij, slofjes aan, haren nog nat van het zwemmen. Hier.
En dat het helemaal niet erg is dat het kwart over vier is en alweer bijna donker wordt, want dan kunnen de kaarsjes aan.
Geef een reactie