Bijtanken

Zo, dat was me het weekje wel. Véél dingen gebeurden er: druk met duizend dingen op werk, m’n gloednieuwe iPhone die er halverwege zo’n drukke werkdag mee ophield (en die ik pas na Maleisië weer terug heb, hopelijk zonder extra kosten…), de treinen die er vanwege de zware storm donderdag de hele dag uit lagen waardoor ik eindeloos lang over de reis naar huis deed…en zo nog wat van die dingen waardoor het allemaal even niet zo lekker liep.

En toen gebeurde het, hoor.
Ik had het zelf eigenlijk pas echt dit weekend door: hoe ik weer helemaal weg was geraakt bij mezelf. In de drukke doe-modus schoot. Uit mijn lichaam, in mijn hoofd. Ik deed geen mindfulness meer, voelde me gestresst en chagrijnig, sliep matig en onrustig, liep weer te hyperventileren, kwam de dag door op koekjes en chocola. Was boos op de wereld en op mezelf.

Vrijdagavond lag ik uitgeteld op de bank. En het kostte me dit weekend ruim een dag om weer bij mezelf te komen. Ik nam een warm bad, ruimde mijn huisje op, las boeken, schonk mezelf een goed glas wijn in en ging op tijd naar bed. Gelukkig had ik die tijd – wat ben ik ontzettend blij dat m’n weekenden tegenwoordig vaak zo leeg zijn. Het was ditmaal erg nodig.

En hé, dit kan natuurlijk gebeuren soms (zeg ik nu, zondagavond, tegen mezelf). De val waar je geneigd bent in te stappen als je vaker gaat mediteren en bezig bent met “naar jezelf leren kijken”, is dat het uiteindelijk allemaal BETER wordt. Maar dat is nu juist die illusie; dat dingen altijd positief moeten zijn om waarde te hebben.

Ja, natuurlijk hoop – en geloof – ik dat mediteren me uiteindelijk veel levensgeluk brengt. Maar soms is het gewoon allemaal even crap. Kost alles extra energie. Zijn dingen gewoon Stom met een hoofdletter S. Lukt het niet om te voelen. Is het makkelijker om (een beetje) destructief te zijn.

Dat zal misschien altijd wel zo blijven. We zijn nu eenmaal geen verlichte wezens, we leven hier op aarde, waar het soms hard en kil en naar is. Waar de werkelijkheid je regelmatig om de oren slaat en af en toe alles tegen lijkt te zitten. Waar je soms gewoon even geen grip hebt op de dingen.

Maar ik kan wél leren anders met die momenten om te gaan. De kunst is, denk ik, om te leren juist dan zacht, mild en lief voor mezelf te worden. Ervoor te zorgen dat er ná zulke stomme dagen een buffer van tijd en ruimte is om bij te komen. Terug te keren. Weer te voelen.

In positiever nieuws: morgen en overmorgen werk ik nog, en dan is het VAKANTIE! Woensdagavond vliegen B en ik al naar Maleisië, waar we twee weken gaan rondreizen en bijkomen op witte stranden. Vandaag ben ik begonnen met spullen klaarleggen, laatste dingetjes halen in de stad, boeken op m’n e-reader zetten en meer van die dingen. Ik heb er ZIN IN. Anders dan vorig jaar met Cuba ben ik véél minder zenuwachtig – misschien toch omdat ik niet alleen reis. Goed, over Maleisie misschien een deze dagen nog meer.

Nu eerst lekker terug naar m’n boek.
Fijne avond!

 


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.