Morgen ben ik jarig. 33 jaar word ik en ik vergeet het steeds. Kan door mom brain komen, maar ik denk dat er ook gewoon al veel andere grote dingen zijn: ik ga bijna trouwen, mijn kind zet haar eerste stapjes.
Een jaar geleden was ik nu hoogzwanger. Dagelijks werd ik wakker van het getrappel in mijn buik – soms is het bijna niet te bevatten dat dat mijn kleine meisje al was. Dat elke dag nu start met het vrolijke gebrabbel van datzelfde meisje, een kamer verderop.
Het is nogal een open deur om te stellen dat het een transformatief jaar was. Moeder worden – noem het matrescentie of een mamamorfose – was (en is) een prachtige reis.
Dus ja, er was véél, de afgelopen 365 dagen. En dat terwijl ik misschien nog nooit zoveel in en rondom huis ben geweest als het afgelopen jaar: eerst tijdens m’n zwangerschapsverlof, daarna de eerste 4 maanden van kleine M haar leven, en nu nog steeds meer dan de helft van de week. Hoewel ik ook heel graag uitstapjes maak met m’n meisje.
Thuis is hierdoor nog meer thuis geworden. Steeds meer mijn en onze plek. Nog dagelijks voel ik me dankbaar dat we zo’n fijn huis hebben gevonden in Elst (des te meer als ik verhalen hoor over de huizenmarkt, die nóg overspannener is dan toen wij in 2021 óók al belachelijk moesten overbieden om dit plekje te krijgen).
Ik ben ook meer dan ooit thuis bij mezelf: gegrond in mijn lichaam. Waar ik een jaar of vijf geleden nog vaak een hoofd op pootjes was, kan ik tegenwoordig veel meer en makkelijker naar m’n basis zakken. Leef ik van top tot teen.
Nee, zeker niet altijd – zeker in sociale situaties, met andere mensen erbij, ‘schiet’ ik er nog vaak uit. Maar ook dan is het grote verschil dat ik dit voel gebeuren en mezelf naderhand kan helpen om terug te keren.
(Hoe ik dit leerde? Korte versie: met vallen en opstaan – en door jarenlang te investeren in allerlei vormen van lichaamswerk en ‘leren voelen’. Bij Laura, bij Margo, tijdens het Pad van de Priesteres en nu bij Elisabeth. In de wekelijkse lessen yin yoga van Emma (en de eerdere yogalessen die ik volgde – bij Fons, Sophie, Gera, Herman en de verschillende docenten van Yoga Point). Door het doula-coachingtraject met Fleur. De audio-oefeningen van Edel Maex. Met hulp van Len, de somatisch fysiotherapeut. Tijdens de sessies met psycholoog Janine. In de trainingen mindfulness en mindful zelfcompassie van Mabeth en Marlie, en langer geleden: Henk Barendregt en Marij Geurts. Door gesprekken met vriendin A, die voordeed hoe je dat doet: leven vanuit je gevoel. En misschien werd de basis zelfs vroeger al gelegd door m’n mama, die me wees op het belang van ‘luisteren naar je lijf’. Kortom, er was/is niet 1 weg en die weg is zéker niet lineair.)
Anyway, ik voel dat al deze verschillende puzzelstukjes op hun plek beginnen te vallen. Dat m’n hoofd, hart en onderbuik (ratio, gevoel en intuïtie) steeds beter samenwerken. En dat is heerlijk om te merken.
33 jaar én moeder zijn betekent ook: echt geen meisje meer. Ik word ouder. En dat voelt verrassend oké. Ik hoop dat het me komende jaren gaat lukken om dit ouder-worden – ook in lichamelijke zin – te omarmen. Om weerstand te bieden tegen het maatschappelijke ideaal op dit vlak. Sterker nog: om een ánder voorbeeld neer te zetten voor mijn dochter en de andere vrouwen in m’n omgeving. In de spiegel zie ik kleine lachrimpeltjes rondom m’n ogen. Welkom, zeg ik hardop tegen ze. Ik wil jullie vieren.
‘Ik had geen zin om make-up op te doen’, zei een goede vriendin laatst toen ze op bezoek kwam. ‘Maar toen dacht ik: gelukkig ga ik naar Suusie, daar hoeft dat ook helemaal niet.’ Zoiets vind ik een groot compliment. Net als de opmerking dat het bij mij thuis niet perfect opgeruimd is – waardoor vriendinnen zichzelf ook toestaan om wat troepjes te laten liggen als ik langskom.
Helemaal top. Je hoeft niet hard te rennen, laten we vooral de niet-opgepoetste versies van onszelf zijn (mét zelfzorg welteverstaan, da’s dus iets anders dan jezelf en je omgeving verslonzen!).
Graag citeer ik ook Loes‘ reactie op m’n vorige blog:
‘Goed voor jezelf zorgen is een vorm van verzet. Als je niet blij bent met jezelf levert dat bedrijven veel meer geld op. Ik noem ‘blij zijn met jezelf’ ook altijd als voorbeeld van een handafdruk*-actie.’
(*Handafdruk = ecologische handafdruk, ofwel de positieve klimaat-impact die je hebt op je omgeving.)
Mijlpalen dus. En tegelijkertijd is nog zo veel te leren. Ik voel nog vaak een blokkade in mijn keel en wil daarmee aan de slag, letterlijk én figuurlijk mijn stem leren gebruiken. Ik mag nog meer leren afbakenen, nee zeggen tegen dingen, keuzes durven maken. De angst om mensen teleur te stellen zit er nog altijd diep in (maar ik voel wel beweging op dit vlak). Ik kan nog moeilijk omgaan met afwijzing, vind kritiek soms lastig te verteren, weet m’n innerlijke betweter af en toe nauwelijks te beteugelen, ga confrontaties uit de weg.
Maar ja, daarom zijn we hier hè: om te leren.
Over ‘hier’ gesproken: ik wil ook meer gaan luisteren naar de behoefte om hier te leven. In m’n eigen woonomgeving. Overal en nergens zijn was jarenlang m’n standaard en hoewel ik nog altijd geniet van de wereld verkennen, voel ik ook de meerwaarde van geworteld zijn op 1 plek.
Denkend aan m’n tuin: ja, je kunt planten en bomen telkens weer verplaatsen – meestal overleven ze dat wel. Maar wanneer je een plant elk jaar weer ergens anders neerzet, kan-ie nooit stevige en diepe wortels ontwikkelen. En hoe steviger en dieper de wortels, hoe veerkrachtiger de plant. Stormachtige periodes zijn daardoor veel beter op te vangen (de plant waait niet gauw om en kan veel beter bij diepere waterlagen, dus een droge zomer is minder snel een probleem). Kortom: de plant gedijt meer.
Goed, deze post gaat alle kanten op – en toch ook weer niet. Het is een momentopname van het leven nu, op m’n bijna-33e.
En plots schiet me een heel oude tagline van dit blog te binnen, nog uit m’n middelbareschooltijd: no hype, no glam. Gewoon Suusie.
Misschien is er toch niet zo veel veranderd.
(Headerbeeld: Pexels/Ylanite Koppens)
Geef een reactie