Avonturen van een smartphonejunkie

Je moet wel gemotiveerd zijn zeg, om anno 2024 aan een degelijke dumbphone te komen. Met dumbphone bedoel ik dus een ‘ouderwetse’ mobiele telefoon: zo eentje met een toetsenbord, waarmee je alleen kunt bellen en sms’en.

Je hebt ze nog wel, hoor. Dus even googlen en in een paar klikken besteld, zou je zeggen. Maar: dan blijkt dat het 2G-netwerk (waar veel van deze telefoons geschikt voor zijn, ze kunnen dan dus geen 3G, 4G of 5G) in Nederland wordt uitgefaseerd. Sommige providers hebben 2G vorig jaar al afgesloten en in 2025 gaat het het helemaal uit.

Ofwel: nu nog zo’n telefoon aanschaffen is pas écht dom.

Oké, dan de telefoons die wel 4G hebben. Het ‘probleem’ daarmee is dat sommigen toch al te veel kunnen. Want ik wil dus het liefst een telefoon die alléén kan bellen en sms’en. En dus NIET. OP. INTERNET.

Lijkt me het rustigst, qua afkicken, want ik zie mezelf ervoor aan om zelfs op zo’n klein crap-schermpje nog te proberen te ‘scrollen’ (misschien overschat ik dit, maar je weet nooit).

Sommige dumbphones zijn weliswaar simpel en traag (128 mb geheugen en een 0,8 megapixel camera!) maar hebben tóch WhatsApp, Facebook en YouTube. Dan heb je nog de categorie seniorentelefoons die inderdaad vrijwel niets kunnen, maar die hebben dan weer een supergroot menu en toetsen die het cijfer hardop uitspreken als je ze intikt. Meh.

Oh ja, en er bestaan speciaal ontwikkelde minimalist phones: de Light Phone 2 bijvoorbeeld. En de Punkt MP02. Maar die kosten honderden euro’s (??!).

Na een vrij lange zoektocht op internet realiseerde ik me dat de uren die ik deze week heb ‘bespaard’ door niet op mijn smartphone te zitten, nu zijn opgegaan aan het zoeken naar een goede dumbphone. Aargh!

Uiteindelijk dacht ik: ik ga gewoon naar de winkel. Je weet wel, zo’n offline plek waar je naar binnen kunt lopen en het product van je keuze uit het schap kunt pakken. Makkelijk, niet honderdmiljoen halve opties, klaar.

Dus ik zette kleine M in de maxicosi, gooide de wandelwagen achterin de auto en samen reden we naar de MediaMarkt in Arnhem. Volgens hun website hadden ze een redelijk assortiment dumbphones. Mooi, kon ik ze meteen vergelijken en kijken welke het minst lelijk is.

Ik kom daar aan en het was serieus een licht dystopische ervaring. Het deed me een beetje denken aan de periode dat ik al een tijdje vegan at, en dan langs het zuivelschap van de supermarkt liep. Dat voelde zó vreemd – gewoon het idee dat in al die honderden kartonnen pakjes de lichaamssappen van een ander zoogdier zitten. Anyway, ik dwaal af, maar zo’n soort ervaring dus.

Je moet weten: ik lees al de hele week boeken over hoe smartphones ons verslaafd houden, hoe subtiel ze onze aandacht weten te vangen én vast te houden, hoe in feite onze hersens gehackt worden door die stomme techbedrijven (een lang verhaal over dopamine, ga ik je nu niet mee vervelen).

Nou, en dan loop je dus die MediaMarkt binnen – sowieso al een giga-prikkelpaleis natuurlijk – en het eerste dat je ziet is een hele hoek vol met grote glanzende smartphones. Voor de duidelijkheid staan er ook nog allemaal bordjes boven: SMARTPHONES SMARTPHONES SMARTPHONES SMARTPHONES SMARTPHONES.

Tja en waar zijn dan die dumbphones?

Met de kinderwagen loop ik een rondje door de winkel, maar nee, stofzuigers wasmachines tablets mega-televisies frituurpannen staafmixers tandenborstels

oh ja en nog een hele SMART BAR waar ze van alles kunnen met je smartphone

maar geen dumbphones.

Oh wacht, toch wel, daar in het hoekje bij de SMARTPHONES. ‘Basic’, staat er nog net op een klein bordje. Daarnaast ‘Solid’ (of zo’n soort woord), dat zijn 2 modellen bouwvakkerstelefoons die nog niet stuk gaan als ze uit een hijskraan vallen, en tot slot ‘Elderly’, ofwel telefoons met mega-knoppen en een fysieke SOS-button op de achterkant.

Bij Basic zie ik maar 2 telefoons, eentje met een klepje en eentje zonder maar bij beiden staat geen bordje. In het schap eronder zie ik ook geen doosjes. Ze zijn op. Of zo. En sowieso, dit model wil ik niet, ik herken ‘m als een van die binnenkort-niet-meer-werkende 2G-telefoons.

Doelloos loop ik nog een paar rondjes door de MediaMarkt. Wat nu? Toch zo’n seniorentelefoon? Nee, laat maar.

Eenmaal buiten bedenk ik dat er vlakbij nog een Coolblue-winkel is (let wel, mijn eigen smartphone ligt op dit moment in het dashboardkastje van de auto (!), ik heb ‘m daar bewust achtergelaten nadat ik hem onderweg alleen had gebruikt als navigatie-instrument en om een podcast mee te luisteren).

Ik loop naar binnen bij Coolblue en word meteen overenthousiast begroet. Want ja, da’s de tone of voice van Coolblue, blijkbaar niet alleen online.

Niet veel later sta ik bij de balie, waar een breed grijzende (doch sympathiek ogende) verkoper vraagt hoe hij me kan helpen.

“Ik wil een telefoon, maar dan geen smartphone. Gewoon zo eentje waarmee je alleen kunt bellen en sms’en. Hebben jullie dat?”

Ze hebben het. Maar niet in de showroom (nee, natuurlijk niet, waarom zou je zoiets anno 2024 nog showen?). Wel eentje in het magazijn, een Nokia 8210 4G. Die had ik online ook al gezien en ik had ‘m eigenlijk afgeschreven omdat je er dus wél op kunt internetten.

Maar het is de enige optie. En ik ben klaar met dit hele gedoe. Ik wil gewoon een prima telefoon die alleen kan bellen, hoe moeilijk is dat?!

(Voor wie nu trouwens denkt ‘dan zet je je smartphone toch gewoon uit’: dit is niet zo makkelijk als het lijkt, wanneer je een kind hebt en toch vaak bereikbaar moet zijn voor de opvang/je partner.)

“Ik zou er bijna zelf ook eentje kopen”, zegt de jongen terwijl ik mijn pinpas tevoorschijn haal. “Wat lijkt dat me heerlijk rustig zeg!”

Nu dus nog een simkaart. Want dit is het plan: ik neem een tweede nummer met (prepaid) simkaart, vrienden en familie krijgen dat nummer. Wie me wil bereiken kan gewoon bellen, terwijl ik met een gerust hart een paar uur (of een hele dag) mijn iPhone kan uitzetten.

Nu nog een simkaart zonder internet. Tenminste, dat had ik bedacht, maar zoiets blijkt niet meer te bestaan. Niet prepaid althans, abonnementen zonder internet zijn er nog wel – misschien iets voor als dit experiment een succes is.

Gelukkig schijn je bij Simyo wel de internetoptie te kunnen uitzetten via de app (haha, de ironie) dus dat ga ik dan maar doen.

Ik kom thuis en laat met toch enige trots het doosje van de Nokia aan B zien. Dan valt mijn oog op de productfoto die erop staat. Zie ik daar nou… FACEBOOK?!

Ja, blijkbaar. Hoewel het géén app is, leer ik op Reddit: alleen een thumbnail die doorverwijst naar de browser. Gelukkig een ‘lege’ knop dus zolang je geen internet hebt. Maar helaas kun je die thumbnail niet verwijderen. Ik wil dat stomme Facebooklogo niet op mijn telefoon, maar het ziet ernaar uit dat ik weinig keus heb.

Zo. Uiteindelijk zijn we er dan: Nokia in huis, simkaart onderweg. Dat laatste was ook nog een gedoe trouwens, want ik had m’n iPhone nét uitgezet met het idee hem pas zondag weer aan te zetten, maar iets online bestellen is onmogelijk zonder de betaling te verifiëren met je smartphone – gelukkig kon ik die van B even lenen.

Zoals ik al zei: als je wilt afkicken van je smartphone, moet je best gemotiveerd zijn.