Ankeren

Aarde, adem, beweging, geluid. Het zijn belangrijke ankers om weer in je lijf te komen.

Dus dat doe ik, deze dagen: ik doe oefeningen om mezelf te gronden, werk met m’n adem, ik beweeg (dans!) en maak geluid. Dat laatste vooralsnog wanneer ik helemaal alleen ben. ;-)

Ik ben pas een paar dagen zo consistent bezig, dus wil niet te vroeg juichen. (Want hoe vaak ben ik niet vol commitment aan iets begonnen, om vervolgens weer af te haken?) Tegelijkertijd voel ik dat ik een laagje dieper ga. Dat m’n commitment steviger is.

Bovendien voel ik het verschil. Zoals m’n coach al eens zei: “Je lichaam staat te springen om meer lichaamswerk: YES PLEASE, want dit is goed, helpend.”

Het is alleen vaak je geest die in de weg staat.

En ja, het is eng. Ik weet niet waar ik ga uitkomen. Het anders doen, wat betekent dat? Welke gevolgen heeft het voor m’n leven?

Dat die gevolgen ook góéd kunnen zijn, bedenkt m’n hoofd natuurlijk niet altijd. Vertrouwde hersenpaadjes zijn niet voor niets vertrouwd. Ik weet hoe ik kan overleven, hoe ik het ‘goed’ kan doen volgens de maatschappij. Lekker hard rennen en pleasen, dat bracht me aardig ver.

Maar het verkrampt ook. Letterlijk: er lopen harde kabels over m’n schouders, ik zit muurvast. Er hoeft maar iets kleins te gebeuren of de stress giert door m’n lichaam.

Oké, ankeren dus. Een bodyscan. Wat TRE. Even wild dansen op dit nummer. Wat yoga. Angel wings over de grond, liggend op m’n lange foamroller. M’n kaken losmasseren. Een begeleide zelfcompassie-oefening. En zo heb ik nog tientallen tools – bijna elke dag denk ik wel: oh ja, dit leerde ik ook nog!

Gewoon even buiten wandelen in de zon is trouwens ook heerlijk.