Anker

Ik blijf vergeten hè, hoe goed een yogales mij doet. Dat is trouwens best logisch, want yoga haalt me uit mijn hoofd – en het is nu juist dat hoofd dat na een werkdag roept dat het heus niet nodig is, die downward facing dog, gewoon op de bank met een Netflixserie is óók ontspannen, ik wil nu niets meer hoeven.

Allemaal waar, maar zo’n uur op de mat brengt me weer waar ik moet zijn: bij mezelf, in mijn lijf.
Yoga verankert.

Het is nu ongeveer een halfjaar geleden dat ik me inschreef bij een studio hier in de stad. Op vakantie in Frankrijk voelde ik ineens heel duidelijk: ik moet weer yoga gaan doen. Interpreteer de ‘moet’ hier overigens niet verkeerd, het was allesbehalve een bevel aan mijzelf. Eerder iets intuitiefs, zo’n ding waarvan je diep vanbinnen wéét dat het een goed idee is, waarvoor je jezelf alleen nog een duwtje in de goede richting hoeft te geven.

Toe maar Suusie, inschrijven die hap.

En tot mijn eigen lichte verbazing ga ik zes maanden later dus nog steeds. Nou ja, ‘gaan’ is natuurlijk een flexibel begrip (hihi), de lessen zijn alweer een paar maanden via Zoom. Had ik trouwens eerst een flinke portie weerstand tegen, maar ik moet toegeven dat het best prima gaat, strekken en ontspannen in je eigen woonkamer.

Vaak maak ik er een klein ritueel van: kaarsjes en wierook aansteken, mat uitrollen. Zitten.

Nou klinkt dat hartstikke zen, eerlijk is eerlijk: als puntje bij paaltje komt, ga ik vaak in de eerste plaats omdat je een paar uur van tevoren niet meer kunt annuleren. Dan ben namelijk ik de les kwijt, ik heb er maar twee per week en die zijn me dierbaar. Dé reden ook dat ik geen ‘onbeperkt’ abonnement moet nemen, juist die begrenzing van twee lessen per week werkt top voor mij. Anders zou ik zo’n beetje elke dag wel een les inplannen maar in de praktijk mínder daadwerkelijk gaan dan ik nu doe. Ken je grenzen.

Hoe dan ook: zodra ik op die mat zit, is het goed. Tuurlijk, soms kakelt mijn hoofd nog best even door (hoewel ik een significant verschil merk tussen wel en geen medicatie genomen die dag) maar over het algemeen land ik redelijk rap. O ja, daarom doe ik dit. Hallo lijf.

En verrek. Ook nu weer, donderdagavond, na een les yin waar ik van tevoren stiekem weinig zin in had, zit ik tevreden en voldaan op de bank. Alles voelt weer, het stroomt, ik voel me weer mij. Dat is niet alleen m’n eigen beleving; B heeft me inmiddels vaak genoeg vóór en na les gezien om me regelmatig een liefdevolle schop richting de yogastudio(-aan-huis) te geven.
Ook als ik compleet afgedraaid ben; júist dan.

Doe maar Suusie, straks ben je een kikker.*

*Opgekikkerd natuurlijk, zo zeggen B en ik dat altijd. ‘Ben je nu een kikker?’


Geplaatst

in

door

Tags:

Reacties

Eén reactie op “Anker”

  1. ja ohh Suus, wat hou ik nu van yoga, en wat heb ik het gemist, en ik snap ook niet waarom ik het niet vaker doe? aka, als alles straks voorbij is en de sportscholen weer open zijn dat ik niet vergeet om ook gewoon yoga thuis te doen, want heerlijk. Ik ga er ook een stuk beter van ademhalen merk ik

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.