Anders wegen

Vandaag zou ik naar een symposium in Amsterdam. De Gouden Freelancer heet het, ik zag het voorbijkomen op LinkedIn en had er meteen helemaal zin in.

Dit event is vooral gericht op journalisten, maar er is natuurlijk een groot grijs gebied tussen journalistiek en communicatie (landelijke media betalen meestal slecht, dus doen veel journalisten commerciële klussen erbij om de huur te kunnen betalen).

Ik sloeg erop aan omdat ik me in Italië realiseerde dat ik weer wat vaker dingen wil schrijven/maken, gewoon omdat ik daar zin in heb. Dus ongeacht wat het financieel oplevert – maar omdat ik het belangrijk vind om te doen.

Of omdat ik voel dat dit is wat ik te doen heb in het leven.

Dat symposium leek me een fijne gelegenheid om weer eens te verbinden met het journalistieke wereldje. Te voelen hoe ik daar nu in sta. Geïnspireerd te raken, op nieuwe ideeën te komen, en gewoon, weer even eruit te zijn. Ik zou workshops volgen (oa eentje bij Maartje Duin over autobiografische podcats maken!), mensen ontmoeten.

Maar in de loop van de week voelde ik de bui al hangen. Het is nog steeds een beetje overleefmodus hier thuis: het kind krijgt tandjes (meerdere tegelijk, denken we) en heeft daar duidelijk last van, ik heb zelf de griep toch nog niet helemaal uit m’n lijf en B loopt ook op z’n laatste benen.

Vier dagen op rij rond 5 uur wakker zijn is niet bevorderlijk voor je energieniveau.

Gisteravond kwam ik erachter dat ik ook nog zou moeten omreizen via Den Bosch (want werkzaamheden op het spoor).

Ik keek nog eens van een afstandje naar de situatie. Voelde m’n verlangen om te gaan. Een dagje voor mezelf te hebben. Dacht aan hoe overstuur kleine M vanavond was – hoe ze met paracetamol op eindelijk rustig lag te slapen – en stelde me voor dat ik haar morgen in alle vroegte naar omi zou moeten brengen om op tijd in Amsterdam te zijn. Voelde hoe ik er zelf bij zat: keelpijn, prikoogjes, en ook nog midden in m’n menstruatie.

Nee.

In een vorig leven was ik vast gewoon gegaan, hup, koffie en pijnstiller erin, en wat langer in de trein maakt ook niet uit, ik heb toch boek en laptop bij me.

Maar vandaag liggen de kaarten anders.

Ja, er is heus ruimte voor mij en m’n wensen. Maar in de afwegingen die ik tegenwoordig maak, wegen meer zaken mee dan m’n eigen verlangens.

Er komt vast volgend jaar weer zo’n symposium.