Alleen

Waaraan ik merk dat ik echt een tijdje weg ben geweest: mijn filter voor ‘wat belangrijk is’ functioneert een stuk beter.

Je weet wel, als de weken elkaar in rap tempo opvolgen en alles tegelijk lijkt te komen, is het zo makkelijk om je te laten meeslepen. Je agenda te ‘laten’ volplannen. In elk geval, zo gaat het nog altijd bij mij. Oké, natuurlijk doe ik het uiteindelijk allemaal zelf, maar er zijn nu eenmaal altijd zo veel dingen waar ik enthousiast over ben, mensen die ik graag zie en spreek.

En begrijp me niet verkeerd: dat wil ik dan ook écht.

Maar. Dan ben ik een maand los van alles. Alleen met B, m’n boeken, schrijfboekje. Dan lees ik dingen die me boeien. Kijk van een afstandje naar mijn leven.

En waar ik in de eerste vakantieweek nog riep dat ik ook echt blij word van Instagram, zie ik inmiddels ook weer de keerzijde. Niet zozeer van Insta trouwens, maar wel van overmatig schermgebruik in het algemeen. Van overmatig plannen, bovendien.

Al op de eerste werkdag gisteren voelde ik mezelf weer in de digitale druktetunnel glijden. Terwijl ik tegelijkertijd zo sterk voel: nee, niet terug naar die rush.

Kijk, ik vind het echt geen probleem om mijn werkdagen achter m’n laptopje te slijten. Heerlijk zelfs! Maar ik wil ook de rust van offline zijn blijven ervaren. Van even-helemaal-niets. En als ik niet oplet, ben ik door die smartphone nooit langer dan een halfuurtje écht alleen. Ik sta met internet op en ik ga ermee naar bed, letterlijk, want die telefoon ligt op m’n nachtkastje en als ik niet kan slapen ga ik liggen scrollen.

“Zonder telefoon kan ik niet lekker wakker worden”, vertelde ik mezelf altijd. Vanmorgen besefte ik dat het andersom is: door die telefoon slaap ik later en lichter, waardoor ik inderdaad dat scherm ook weer nodig heb om me uit bed te slepen.

Weet je, eigenlijk is het niet eens die telefoon. (Je merkt, ik zoek naar de essentie terwijl ik dit schrijf, heb het allemaal nog niet uitgedokterd.) Wat zo fijn was van vakantie was vooral het gevoel dat even niemand iets van me verwachtte.

Ik hoefde niet naar verjaardagen. Er was niemand die ik vergat terug te appen. Ik hoefde niet te puzzelen met afspraken in m’n agenda, eeuwig balancerend tussen mensen-willen-zien en genoeg-vrije-tijd. Ik had niet steeds maar het gevoel dat ik dingen in de ogen van anderen niet goed doe. Dat ik dingen vergeet, niet attent genoeg ben, al te lang niets laat horen, niet vaak genoeg aanwezig ben. Kortom, dat eeuwige tekortschiet-stemmetje hield eindelijk eens d’r mond.

En dat was een verademing.

Vooral omdat ik ineens weer voelde wat ik óók graag wil doen. Rustig koken in mijn nieuwe keuken. ‘S Morgens in alle rust opstaan, een kaart trekken, diep ademen, mediteren. Of even dansen om m’n lijf wakker te schudden. Dagelijks pianospelen, daar langzaam maar zeker beter in worden. Tussendoor wat schrijven. Boeken lezen. En ja, natuurlijk, ook gezellig theedrinken of samen een wandeling maken.

Het maakt eigenlijk niet uit wat. Zolang het maar niet allemaal dagen, weken of maanden van tevoren al gepland is.

Maar hoe doe je dat dan, als je weer thuis bent? Allerlei vrienden en familie willen ons nieuwe huis zien. Al voordat we vertrokken waren er mensen die ik ‘veel te lang’ niet had gezien. Met een paar vrienden probeer ik nu al tijden wat af te spreken. Er ‘moeten’ nog etentjes gepland, verjaardagen ingehaald. Mijn voorleeskindje mist me. In mijn mailbox zitten datumprikkers die ik niet zomaar kan negeren.

Meid, laat toch lekker, zou je kunnen zeggen. Je kunt niet altijd alles en iedereen tevreden maken. Klopt. Maar waar begin je met mensen teleurstellen?

Misschien ligt de oplossing een stap eerder: minder hoge verwachtingen wekken.

Nota bene op Instagram kwam ik een tijdje terug wat goede raad tegen:

It’s impossible to please everyone. The question is whether you’re dissapointing the right people. Part of setting healthy boundaries is deciding who you’re willing to let down – and who has the right to make you feel guilty. Not everyone deserves power over your emotions. (Adam Grant)

In de categorie ‘alle beetjes helpen’: sinds de vakantie ligt m’n telefoon ‘s nachts beneden in de kast.