Van nature sta ik niet graag in de spotlights. Vooruit, na drie glazen wijn kan ik best het hoogste woord hebben, en dankzij m’n adviseurswerk bij Einder heb ik geleerd dat het soms zelfs léuk is om voor een groep te spreken. Maar hoewel ik (zoals bijna alle meisjes) vroeger best eens droomde over actrice, presentatrice of model worden, en ik als 15-jarige samen met vriendinnetje S. regelmatig voor-de-lol-fotoshoots deed op onze meisjeskamers, is de showbizzwereld niet voor mij weggelegd. Althans, niet vóór de camera’s. Laat mij maar lekker schrijven, concepten bedenken en achter de schermen m’n ding doen. Dat ik vloggen op Instagram vooral zie als oefening om me minder awkward te voelen op beeld, zegt genoeg. ;-)
Dus toen fotograaf Duncan de Fey me deze zomer vroeg model voor hem te staan tijdens een vrije shoot, zou je verwachten dat mijn eerste reactie AAAH OMG HELP zou zijn. En misschien waren het de twee glazen wijn, daar op de jaarlijkse borrel van Radboud Magazine, maar ik zei enthousiast en volmondig JA. Oké, ik was ook gevleid natuurlijk. Ik bedoel: ik, model? Ik wist dat m’n knappe collega-Eindermeisje M. een keer model voor Duncan had gestaan. Ik weet ook dat ik best een mooi figuur heb en ben meestal ook blij met m’n hoofd, maar de 90-60-90 maten haal ik niet vind mezelf nou niet echt een doorsnee modellenkoppie hebben.
Nou, die shoot was gisteren en o man, wat was het leuk. Ik vond het wel wat hoor. Opgemaakt worden door een professionele – en ook nog eens supergezellige – visagiste, daarna aangekleed door de styliste en hup, in de auto op weg naar mooie plekken om foto’s te maken.
We gingen naar de Ooijpolder, waar het prachtig was en de herfstwind zo kil dat we een routine bouwden van jas uit – foto’s maken – jas weer aan, repeat. Mooi, zei Duncan, ja perfect, precies deze blik, oké en nu nog een keer die kant op kijken, ja, kijk maar arrogant hoor, ja goed, heel goed, denk maar dat ik Bart ben en ik geen ontbijt voor je heb gemaakt, het interesseert je gewoon helemaal niets dat je op de foto moet, ja, zo.
Toen het ging regenen, verplaatsten we naar het industriële terrein van de oude Honigfabriek, aan de rand van Nijmegen. Ik trok er aan gordijnen, maakte sprongen op muurtjes en deed oude voetbalschoenen aan terwijl ik toevallig-nonchalant in de camera keek. O ja, en ik was ook nog de vuurheks die op blote voeten lucifers afstak in de lift. Tussendoor hadden Duncan, ik en styliste Christine vooral veel lol. Wat relaxed zeg, als mensen je zo op je gemak kunnen stellen, gewoon door er te zijn. En afgaande op wat ik vanaf Duncans camerascherm heb gezien, zijn de beelden inderdaad HEEL VET geworden.
Wordt vervolgd, dus. Ik kan in elk geval weer iets van m’n bucket list afstrepen. Sterker nog: dit wil ik best nog eens doen. Want hé, misschien zijn die spotlights zo vervelend nog niet.
Geef een reactie