Aan

AAN sta ik, de hele tijd aan, mijn hoofd suist en tolt en weet maar niet van ophouden.

Ja, er is veel de laatste tijd – dat overzicht van juni liet het al een beetje zien en dat waren dan voornamelijk de privédingen, op werk is het óók druk. Ik begin het te merken, te voelen in mijn lijf, voornamelijk omdat ik niet meer voel, het hoofd voert weer de boventoon.

Gelukkig slaap ik nog. Als ik me weet los te rukken van het scherm tenminste, van het werk en de projecten.

Ik moet oppassen, dat weet ik wel. Ik ken dit gevoel. Onlangs stond ik in de supermarkt en wist ineens bij god niet meer wat ik dat deed, wat ik nou eigenlijk moest kopen. Totale besluiteloosheid. Een eerste teken van een overvraagd brein.

Afgelopen weekend deed ik daarom niets. Twee dagen was ik alleen thuis, twee dagen waarin ik vooral eindeloos in bed bleef liggen, op de bank hing, series keek, Sims 4 speelde. Kopjes thee, chocola, verder niet zo veel. Het was nodig, maar maakte maandagochtend wel extra moeilijk om weer op te starten – als je een marathon loopt moet je eigenlijk ook niet gaan wandelen, pas dan voel je die kilometers in je benen.

En weet je, eigenlijk doe ik het ook allemaal zelf. Ik láát me overprikkelen. Nou ja, deels dan. Want er is ook even veel, op dit moment. Veel verschillende projecten bij Einder, twee freelanceklussen (eentje nu wel zo’n beetje afgerond), de bruiloft die ik organiseer en alles wat daarbij komt kijken, zij-projectjes waar ik even niet over kan bloggen nog, en dan is er tussendoor nog gedoe als ziekenhuisbezoekjes (er zat een insect in mijn oor), de nog-te-regelen vakantie in Italië over een maand en mijn eigen verjaardag, komende week.

Dat is er. Maar als het dan even klaar is, blijkt het zo moeilijk de rust te bewaren. Continu zit ik weer op sociale media te scrollen. Instagram, Twitter, Facebook, LinkedIn – repeat. Of nou ja, zat, want ik heb de apps van mijn telefoon gegooid en gisteren ook alle kanalen in de browser uitgelogd. Maar ja, dan zijn er ook nog nieuwssites, blogs, er is altijd meer te lezen.

Regelmatig betrap ik mezelf erop dat ik alweer naar een loginscherm zit te staren. Heb ik in een reflex alweer twitter.com geopend. Dat zou niet erg zijn als je maat kunt houden, maar dat lukt me nauwelijks, hoe vermoeider het hoofd hoe meer het wil.

Nóg een extra projectje erbij.
Twee keer per week gestructureerd hier bloggen.
Fotoalbum van Californië maken.
Nadenken over nieuwe meubels en inrichting voor als ik straks samen met B in een huis woon.
Dat blog voor wijnclub eindelijk eens opstarten.

Ja, allemaal leuk en aardig, maar waarom eigenlijk.
Grenzen, ik moet grenzen (durven) stellen.

Eigenlijk is de écht interessante vraag: waar loop ik nou weer zo hard van weg te rennen?

Verder lezen?

Terugblik op het eerste trimester Grenzen van het toelaatbare Bubbels