Morgen word ik 25. Dat vind ik best wel wat, hoor.
Toen ik dat op Twitter zei, reageerde iedereen natuurlijk met: ‘joh, dat is nog hartstikke jong’. En: ‘straks word je dertig, dan vind je dát weer een ding’. Of: ‘ik word bijna 40, dat is pas oud.’
Goed, vooruit, point made. Is natuurlijk ook zo.
En toch! 25. Jemig zeg. De tijd dat ik 18 was en op kamers ging om te studeren in Nijmegen, ligt ‘ver’ achter me (zo voelt dat ook wel een beetje, inmiddels).
Vorige week werd ik door iemand van mijn oude studentenvereniging geïnterviewd. Ze zijn het verenigingsblad – dat ik een paar jaar leidde – nieuw leven in aan het blazen en in dat kader wilden ze wat dingen van me weten. Superleuk natuurlijk! De vragen drukten me ook wel een beetje met de neus op de feiten.
‘In welk jaar werd jij lid van Karpe Noktem?’
– Uhh, dat was met het bestuur van die-en-die… jaar zes als ik me niet vergis? Welk bestuursjaar zitten jullie inmiddels eigenlijk?
‘Haha, komend jaar treedt bestuur 13 aan.’
O ja. Zó snel gaat dat dus.
Nou moet ik natuurlijk ook niet overdrijven. Ik bedoel, ik zie deels nog steeds dezelfde mensen als toen, ook al zien onze levens er nu een stuk anders uit. Dat vind ik overigens sowieso ontzettend mooi om te zien: hoe al die mensen, die ik nu toch alweer een aantal jaar ken, hun vleugels aan het uitslaan zijn en gave dingen doen. Waren we toen allemaal ontdekkende en experimenterende studentjes, nu groeit iedereen in de rol die hem of haar, achteraf bekeken, altijd al zo goed paste.
De één is leraar geworden, de ander promovendus, weer een ander heeft een eigen bedrijf of werkt in de zorg of voor de overheid. Leuk is dat.
En ik, ik heb ook het gevoel dat ik steeds meer op m’n plek val. Later schrijf ik daar misschien nog wel eens meer over – het voelt nog steeds als een periode van transitie, van aftasten, en ik wil geen overhaaste conclusies trekken – maar ik kan vanuit de grond van m’n hart zeggen dat ik de leukste baan ter wereld heb. (Banen, in feite. ;))
Nu word ik dus 25 en al met al ben ik op dit moment behoorlijk tevreden met waar ik sta. (Dat mag je ook wel eens over jezelf zeggen, toch?) Soms vraag ik me wel eens af wanneer het moment was dat ik stopte mezelf als meisje te zien en vrouw werd. Volgens mij is dat ergens in de afgelopen twee jaar gebeurd.
(En ja jongens ik realiseer me dat het nostalgie-gehalte van deze post nogal hoog is.)
Goed, 25, volgens mij past het wel. Twintig voel ik me écht niet meer, dertig natuurlijk ook nog láaang niet. Morgen feest. En dan op naar nog een beetje meer.
Met brownies natuurlijk.
Geef een reactie