Ik heb een verband ontdekt, of herontdekt misschien, maar goed: hoe meer ik op mijn telefoon zit, hoe minder ik hier schrijf.
De afgelopen weken trok m’n schermtijd weer ver over de drie uur per dag. Ik ben weer op het punt dat ik opsta met m’n smartphone, en ermee naar bed ga. Scrollen over LinkedIn begint een dingetje te worden. En zelfs als ik naar het toilet ga, gris ik vaak nog snel even dat ding mee.
Wacht, waarom eigenlijk?
Want wat doe ik mezelf hiermee tekort. Ik laat letterlijk geen minuut over in de dag om alleen te zijn met m’n gedachten. Om gewoon te zijn, te voelen – hier en nu. In plaats van mezelf de ruimte te gunnen om op ideeën te komen, laat ik m’n aandacht continu opslurpen door de eindeloze stroom aan (non-)informatie op het internet.
Allemaal mensen, allemaal meningen.
En dan zit ik niet eens op Facebook en Insta, moet je nagaan. Van wat ik ervan meekrijg, is het daar al helemáál een kakofonie.
Vanmorgen las ik een stuk op de Correspondent. Het stond al dagen te wachten in een tabje, maar ik was er nog niet aan toegekomen (de reden: waarschijnlijk was het stuk niet snackable genoeg, want in de tussentijd las ik wel heel veel andere, vluchtiger berichten).
Het is te veel, schrijft journalist Sanne Blauw. Te veel informatie. Te veel meningen, te veel content. TE VEEL van alles. Het slaat je plezier dood.
Dank je, Sanne, dacht ik. Wat een goeie reminder weer.
Spontaan pakte ik een post-it, en ik schreef:
- Telefoon niet meer in de slaapkamer
- En ’s avonds na 20.00 uur uit
Zo, en nu ga ik lunchen – met een boek.
Geef een reactie