1,5

Anderhalf is ze. Anderhalf alweer, en wat ik niet had verwacht: hoe anderhalf alweer zó anders is dan ‘net 1 jaar’.

Ze snapt zo veel meer. Heeft zo veel meer door. Kent de routines in huis – weet waar het krukje staat, waar haar jas hangt, wat er gaat gebeuren als ik m’n sleutels uit het bakje pak. Ze klimt zelf op haar TrippTrapp, en er weer netjes af (twee weken terug haalden we de beugel eruit). Sjeest het hele huis én de tuin door op haar loopfiets.

En ze praat. Dat wil zeggen: voor een buitenstaander is het waarschijnlijk nog brabbeltaal, maar ze zegt echte woorden, althans haar versie daarvan. Bijna elke dag leert ze wel een nieuw woord. Ik voel me vaak haar tolk als er anderen bij zijn, al kan ze ook héél goed zelf duidelijk maken wat ze wil, met woorden, gebaren of gewoon door je vinger te pakken en je ergens mee naar toe te sleuren.

Ik vind het ongelooflijk gezellig met haar. Een zonnig kind is het, enthousiast over van alles (houten legpuzzels zijn de huidige rage). Ze houdt van dieren (‘aai!’) en van buiten zijn. Ze helpt graag mee met de was ophangen, de vaatwasser uitruimen. We bakken samen appelcake en bananenbrood, zij op het krukje bij het aanrecht.

Gek wel, hoe het leven een heel stuk makkelijker voelt dan toen ze een baby was én tegelijkertijd intensiever.

De dingen zijn minder urgent, ze kan best even wachten, ik kan dingen uitleggen en taakjes geven, haar afleiden met een verhaaltje, als we effe op pad gaan hoeft er geen volledige luiertas meer mee, ze kan zelf lopen door de supermarkt. Het bedritueel is easy-peasy vergeleken met een jaar geleden. Ik vraag makkelijker een oppas – dat is nu ook echt léúk voor haar, iemand die uren met haar speelt en eindeloos boekjes leest!

Aan de andere kant: de opvoeding is nu écht begonnen. Ze probeert volop dingen uit, verkent waar de grenzen liggen. Bij vreemden is ze ineens verlegen, kruipt weg achter mijn been. Ze gaat hard huilend op de grond liggen wanneer ze iets wil dat niet mag of kan. Ze heeft het woordje ‘nee’ ontdekt. Kan soms echt lekker dwars zijn. Eet niet meer altijd (bijna) alles op wat we haar voorschotelen.

Hoort er allemaal bij, weet ik, is alleen maar gezond (en regelmatig ook gewoon grappig, stiekem). Maar vraagt mentaal bij vlagen ook meer van mij.

Het helpt wel enorm dat we tegenwoordig weer hele nachten slapen. Gisteren was ik ouderwets moe (we hadden een avond spelletjes gespeeld met vrienden, ik had twee glazen wijn gedronken en lag ‘pas’ na twaalven in bed ;-)) en de dag voelde meteen veel zwaarder. Goede slaap is goud.

Nog steeds merk ik dat we steeds meer een gezin worden. Dat de basis van het leven meer en meer hier komt te liggen, bij ons drietjes, thuis. Dat is soms wennen (nog steeds ja). Zoals B’s vader laatst mooi zei: als je kiest voor kinderen kun je niet meer ’s avonds samen de kroeg in.

Tuurlijk, het kán allemaal nog wel. Ik kan oppas regelen als ik de hort op wil. Ik kan met een vriendin gaan. Doe ik ook regelmatig, doen we allebei. Maar ja, wel gewoon minder vaak en minder vanzelfsprekend. Ook omdat ik in de onderstroom voel: uiteindelijk is mijn plek nu hier, thuis bij B en kleine M. En ze is nog maar een halfjaar dreumes. Nog maar 180 keer komt ze als 1-jarige vrolijk op me af rennen om te knuffelen. Over een halfjaar is ze 2, dan zal alles wéér totaal anders zijn.

Dit komt nooit meer terug – dus ik wil er zo min mogelijk van missen.