Deze week ben ik precies een jaar Instagram-vrij. Dus in het kader van ‘je successen vieren’: yeah, mijlpaal!
Want ja, ik ben nog steeds blij dat ik er (weer) weg ben. Des te meer nu duidelijk wordt welke – in mijn ogen – duistere krachten schuilgaan achter dat platform. Wat voor ellende het veroorzaakt: rabbit holes vol haat, vervreemding, polarisatie.
Ik wil daar niet aan meedoen. Ik wil dat niet supporten. En ik wil er al helemáál niet mijn persoonlijke data stallen.
Tegelijkertijd, let’s be honest: ik mis ook dingen. Of liever gezegd, mensen. Waarschijnlijk delen de vrouwen die ik jaren online volgde, nog steeds hun life updates op Insta. Regelmatig denk ik: hoe zou het met die of die gaan?
Het zou zó leuk zijn om weer eens ‘bij te lezen’. Ook te reageren, te liken, mee te leven/lezen. De verbinding te ervaren.
Maar ik weet hoe het gaat, als ik er weer op ga. Eerst denk ik: oké, eventjes dan. Dat lukt een tijdje, maar uiteindelijk zit ik toch weer op elk vrij moment te scrollen en te refreshen. Word ik ontevredener, onrustiger. Heb ik de focus van een pinda. Allemaal niet gezond en hartstikke zonde van m’n leven.
Dus nee, makkelijk is het niet altijd, maar onder de streep is Instagramvrij leven voor mij een vorm van zelfzorg.
PS. Wat zou het tof zijn als we de online community weer kunnen creëren zonder die destructieve, verslavende platforms. We deden het ooit, weten jullie nog? Toen we allemaal blogs hadden die niet gelikt en professioneel hoefden te zijn, toen influencers, SEO en ad-campagnes nog niet bestonden.
Ik broed regelmatig op mogelijkheden om dat weer te doen. Onafhankelijk, écht, duurzaam, verdiepend, slow. Volgens mij kunnen we dat. Alleen nog even nadenken hoe. Who’s with me?
Geef een reactie