En ineens vliegt het me allemaal enorm aan. Nóg drie weken lockdown, minstens, plus misschien wel een avondklok. Nee, natuurlijk is dat geen verrassing. En uiteraard weet ik dat de pandemie ook half februari heus niet ineens voorbij is.
Maar juist dat besef: we zitten hier nog wel even in. Of eigenlijk niet ‘even’, dus. De coronacrisis is allang meer geworden dan een tijdelijke onderbreking van ons ritme. Wanneer wordt een situatie structureel?
Hoe langer dit allemaal duurt, hoe meer het oude vervaagt. Weet je nog dat er vorig jaar mensen waren die een feestje gingen bouwen als het ‘1 juno’ was, woehoe terug naar normaal? Nou heb ik nooit gedacht dat er in deze crisis een ‘teruggaan naar’ bestaat. We zijn in transitie, we gaan ergens heen. Maar waarheen, en vooral: wat doen we in de tussentijd – is dit eigenlijk nog wel een ‘tussentijd’?
Hoe ziet het straatbeeld eruit als de winkels en horeca – of wat daarvan over is – weer open mogen?
Ga ik straks wél weer op pad voor interviews, of willen bedrijven voortaan alleen nog maar op afstand werken om kosten te besparen?
Zullen we elkaar opgelucht in de armen vliegen en breekt straks een nieuwe losbandige hippietijd aan, of zijn we het knuffelen juist verleerd en behoren verjaardagszoenen en handenschudden definitief tot het verleden?
En hoe kruipen alle mensen dan uit hun holletjes? Moe, bleek en depressief? Krúipen we er allemaal wel weer uit?
Ik scroll over de site van de Rijksoverheid en ineens komt keihard binnen wat een bizarre plek de wereld is geworden. Winkels gesloten, op last van de overheid. Evenementen verboden. Zo’n beetje alle publieke voorzieningen dicht. Openbaar vervoer alleen bedoeld voor noodzakelijke reizen. Geen samenkomst van groepen. Blijf thuis, blijf thuis, blijf alsjeblieft zo veel mogelijk thuis. Sta stil en beheers je.
Mijn voorleeskindje van zes kan zich al niet meer herinneren hoe de wereld vóór corona was. Mondkapjes horen voor haar gewoon bij het leven. Huh, hoefde je er vroeger geen op?
Als ik naar het postkantoor ga om een pakketje op te halen, staat daar steevast een rij van twintig minuten. Het zijn van die dingen waar je aan went, waar je als het ware rekening mee gaat houden.
Begrijp me niet verkeerd; een jaar terugschakelen heeft mij ook veel gebracht. En ik denk dat ik daar niet de enige in ben. We hadden wel érg weinig introspectie, rust, down time in ons leven, tolden steeds sneller om onze as. De crisis dwong ons tot stilstand – nee, koersverandering – en dat is voor veel mensen waardevol.
Maar als je van koers verandert, moet je wel de kans krijgen om die koers te gaan varen. We zijn ook mens om te vieren, om onbevangen en uitbundig te zijn. En die uitbundigheid is nu wel erg ver te zoeken – ja, of je moet ingeven aan illegale coronafeestjes, maar da’s dan ook weer niet mijn ding.
Toch begin ik steeds beter te snappen hoe je daar zó naar kunt snakken, dat de impuls je brave burgerplicht overstemt. Even stel ik me voor hoe ik een paar vrienden zou uitnodigen, gewoon hier aan de keukentafel. Lekkere pan eten, muziekje op, fles wijn erbij.
Maar ja, waar zullen de gesprekken over gaan?
Gaan we dansen in de woonkamer alsof er niets aan de hand is?
En knuffelen we elkaar dan ineens wel gedag?
Ook aan een daad van verzet gaat een afweging vooraf en het is nu juist die afweging die zo moe maakt, die beklemmend werkt. Zal ik… of toch niet?
Corona is overal.
Ineens moet ik denken aan RollerCoaster Tycoon, dat computerspel waar je pretparken bouwt. Ik voel me zo’n poppetje dat doelloos rondwandelt, zigzaggend over eindeloze paadjes terwijl z’n behoeftenbalkjes steeds verder leeglopen en de grijns op z’n gezicht eerst verflauwt en dan vertrekt naar een boze frons. Verdwaald is hij, uitgeput en radeloos.
Ik kan de uitgang van het pretpark niet vinden.
