Wat een waanzinnig weekend had ik.
Ik kan er veel meer vertellen dan in één blogpost past, en zou jullie het liefst overspoelen met verhalen. En tegelijkertijd lijkt het vreselijk moeilijk om de afgelopen drie dagen in woorden te vatten.
Oké, eerst maar even de feiten dan. Ik ging naar een vrouwenweekend, georganiseerd door Margo. Ik had Margo nog nooit ontmoet, maar kende haar via iemand uit m’n studententijd. Margo coacht vrouwen, ze leert je om je wild and sacred zelf te zijn.
En al jaren dacht ik: ooit wil ik nog eens een training bij haar doen. Al helemaal sinds ik – ook jaren terug alweer – blogs las van haar man, die vertelde hoe hun dochter en zoon werden geboren. Voor mij was dat een eerste kennismaking met hoe een bevalling ook zou kunnen zijn. Natuurlijk, niet-medisch, vanuit je oerkracht als vrouw.
Anyway, die ‘ooit’ werd ineens dit weekend toen ons geplande Zwedentripje wederom niet doorging (stomme corona). Dus op vrijdagmiddag reisde ik naar een mooie plek in Gelderland. Al op de parkeerplaats ontmoette ik een vrouw in een mooie lange jurk, die met me meeliep over het groene terrein.
Met lichte kriebels in m’n buik zette ik m’n OV-fiets tegen de boom. Oké weekend, kom maar op.
Voor de rest van de tijd geldt: ik kan opschrijven wat we deden, maar dat doet alle ervaringen nauwelijks recht. Ik bedoel: ik kan zeggen dat we al vóór het programma officieel begon, zonder kleding in het zwembadje lagen om af te koelen (en dat Margo naar buiten kwam toen we in de zon lagen op te drogen, ze grijnzend om zich heen keek en zei: ‘My work here is done’).
Ik kan zeggen dat we voordat we elkaars naam kenden, al helemaal los moesten. Letterlijk, als in: veertig seconden op je allergekst doen terwijl een ander toekijkt. Zo ram je het ongemak er wel uit, ja. ;-)
Sowieso kwamen we pas zaterdagavond (!) toe aan vragen als ‘wat voor werk doe je eigenlijk’ – terwijl dat toch meestal een van de eerste dingen is die je vraagt als je iemand ontmoet.
Nou, niet hier.
Ik kan ook vertellen over het vele dansen; m’n kuiten waren er zondag stijf van. Over de dagelijkse sessies en rituelen om in je lichaam te zakken. In verbinding met jezelf, en daarna met de ander – met al je sisters, en met de aarde. Over elkaar minutenlang diep in de ogen kijken en zeggen wat je ziet. Nieuwsgierigheid, kwetsbaarheid, pijn.
Ik kan delen hoe we vrijdagavond naakt om het vuur dansten – het regende, we waren al eens natgeregend en wilden niet nóg een jurk doorweekt hebben. En oké, zonder kleding dansen was ook wel enorm bevrijdend. Dansen als vrouw tussen vrouwen, en dan zonder de rivaliteit of oordelen die je daar misschien mee associeert. Het tegenovergestelde: pure acceptatie van jezelf en iedereen om je heen.
Want weet je, dat was het misschien vooral: hier mochten we gewoon zijn.
Wij mogen er gewoon zijn. Nee: we mogen er HEEL ERG ZIJN, wij vrouwen van alle vormen, leeftijden en achtergronden. I love you, and it is so easy to love you.
We konden gewoon dansen, voelen, ervaren. Smeltwater, zo noemde Margo onze tranen. Alle tranen die eerder niet konden worden gehuild. Alle pijn die eerder niet kon worden doorvoeld. Hier en nu mocht het er allemaal uit.
We dragen het samen. Voel maar.
Ook bij mij kwam er een boel uit. Intens vond ik het moment dat ik midden in de gesloten cirkel stond, tegenover me een van de anderen, wiens handen ik vasthield. Ik voelde de blokkade en bijna op het punt dat het eigenlijk de bedoeling is dat we de plek zouden doorgeven aan een ander, barstte er iets in me. Voor mijn gevoel ging het veel te lang door en ik vond het ZO MOEILIJK om al die ruimte in te nemen – en zei dat ook. ‘Daarom is het juist zo goed dat je het doet’, kreeg ik terug.
Ik ontdekte ook de waarde van rituelen. Hoe verrassend fijn het is, om een bak water intuïtief te versieren met veldbloemen, er olie in te druppelen, jezelf daarmee te reinigen. Laat maar van je af spoelen wat je niet meer nodig hebt. Om een offer te verbranden – iets dat symbool staat voor wat jou niet meer dient. Om elkaar te masseren in de zon, de ander lieve woorden toe te fluisteren. Om na elk ritueel waarbij we elkaar vasthielden even je handen op het gras te leggen – zodat je kan teruggeven wat niet van jou is (‘anders gaat het vanavond jeuken’). Om dansend op zoek te gaan naar je innerlijke meisje, en (later) naar je Queen.
Om aan het eind van het weekend samen een kroon van gevlochten bladeren te maken, daar elk je eigen bloem aan toe te voegen en die kroon zo een van jouw kwaliteiten mee te geven. Daarna om beurten de kroon aan elkaar door te geven, en met de kroon op je hoofd jouw waarheid te spreken.
Om te merken dat ik me zo gedragen voelde door de groep, dat het ineens niet meer eng was om voor vijftien vrouwen te spreken. Dat ik het zelfs fijn vond om de ruimte te voelen en me te mogen uiten – plots sprak ik niet eens meer te snel en ik struikelde ook niet over m’n woorden.
Ik merkte ook dat ik elke dag een stukje meer rechtop ging lopen. Letterlijk: toen ik thuiskwam, had ik het gevoel alsof ik een paar centimeter langer was geworden.
En diep vanbinnen weet ik: dit is nog maar het begin.
/s3/static.nrc.nl/podcasts/wp-content/blogs.dir/131/files/2020/12/coke.jpeg?resize=350%2C340&ssl=1)
