Suushi

Dus op 31 juli was het plan: 30 dagen elke dag yoga doen. Maakt niet uit wát of hoe lang, gewoon elke dag even de mat op.

Het is nu 15 september en ik yoga nog steeds dagelijks. Elke ochtend is dat het eerste wat ik doe in de ochtend. Ik schreeuw het nog net niet van de daken: yoga doet me zo, zó goed.

Want de yoga-flow brengt meer veranderingen met zich mee.

Al een paar dagen na het begin van de challenge besloot ik toegevoegde suikers tijdelijk uit m’n dieet te schrappen. Ook bij wijze van experiment: ik was geïnspireerd door voedingscoach Lieke de Bever, die op Instagram als @topfitsuikervrij mensen met hun neus op de feiten drukt.

Suiker zit tegenwoordig in héél veel van onze voeding en het heeft stiekem veel effect op hoe je je voelt. Op een van de checklists die Lieke deelde, kon ik een heleboel symptomen afvinken: energiedips, een constante trek in zoet, vaak een opgeblazen buik, brain fog, mood swings, hangry, altijd na het eten wat zoets willen, cravings naar chocola en taart, PMS-klachten…

Bovendien had ik al weleens gelezen dat suiker ADHD-klachten kan veroorzaken of verergeren (maar die informatie had ik weggedrukt in een hoekje van m’n brein).

Intussen zat ik op een punt waarop ik vrijwel de hele dag door dingen met suiker at. Nee, misschien niet overdreven veel als je het vergelijkt met de rest van Nederland. Ik had nog steeds een gezonde basis als eetpatroon – veel vers, volkoren, grotendeels plantaardig.

Maar zeker toen ik het in het voorjaar zo druk had met werk, was er een tijd waarin ik nauwelijks een uur na het ontbijt al aan de melkchocolade zat. ‘Zodat ik me beter kan concentreren’, maakte ik mezelf wijs. Ik lunchte soms met taart. Had meteen na het avondeten alweer zin in een snackje. Zat onderweg in de trein regelmatig met zo’n grote triple-chocolate-cookie. De repen BonBonBloc witte praline waren bijna niet aan te slepen.

(Sterker nog: toen ik erachter kwam dat m’n favoriete chocola niet leverbaar was, heb ik stad en land afgezocht en uiteindelijk de volledige voorraad van de Spar in Nijmegen – 5 repen van 200 gram – opgekocht. En ik overwoog serieus om Cote d’Or te mailen met de vraag waarom de chocola er niet was en wanneer de wittepralinerepen weer in de winkel zouden liggen. Hoezo verslaafd gedrag?!)

‘Maar Suus, wat maakt dat nou uit joh, jij kunt het toch hebben?’

True, ik werd er niet dik van. Gevalletje geluk en goeie genen, denk ik. En ik vermoed dat het grotendeels biologische eten dat ik als kind kreeg ook veel goeds heeft gedaan voor het microbioom in m’n darmen. Maar aan de binnenkant heeft suiker ook op mij natuurlijk impact. En die giga-pieken en -dalen in mijn bloedsuikerspiegel merkte ik wel degelijk.

Ergens diep vanbinnen wist ik dat het interessant was om af te kicken van suikers. Gewoon, om te kijken wat het zou doen. Ja, ik, de taartjes-liefhebber. ;-)

En dus gooide ik de pot Nutella in de prullenpak, deed de hagelslag de deur uit en borg de BonBonBloc ver op in een hoekje van de kast.

Ik ging cold turkey, nou ja bijna, op de laatste dag van de vakantie in Zweden at ik toch één kaneelbroodje. Ik at toen al bijna 3 weken suikervrij en eerlijk? Ik vond het broodje te zoet.

Hetzelfde overkwam me met de appeltaart die ik eind augustus voorgeschoteld kreeg. Vreemde gewaarwording dat ik het liefst de stukjes appel eraf had gegeten om de rest te laten liggen…

Ja, dat suikervrij-project was – nee, is – een groot succes. Onderweg leerde ik van alles:

• Ik moet gewoon best veel eten op een dag. Mijn lijf heeft volop brandstof nodig, en da’s misschien ook een reden dat ik vaak naar zoet greep. Ik bedoel, na 4 boterhammen als lunch ‘vond’ ik vaak dat ik wel genoeg had gegeten. Dus dan schakelde ik maar over op wat ‘lekkers’. Hetzelfde in de avond: dan kreeg ik trek en kwam het niet in me op om gewoon nog wat voedzaams te eten, de maaltijden waren immers al voorbij. Nu smeer ik gerust om 22 uur nog een boterham met pindakaas als ik trek krijg.
• Mijn lijf voelt stukken rustiger, mijn hoofd minder opgefokt. Ik eet niet suikervrij omdat ik mezelf dat opleg. Het voelt prettiger.
• Ik zit meer ‘in mijn lichaam’ en kan me makkelijker verbinden met m’n gevoel. Hier heeft de yoga natuurlijk ook flinke impact. Het is een gouden combo!
• Soms heb ik nog wel mentale cravings naar ‘iets lekkers’. Steeds sterker besef ik dat er dan eigenlijk ‘honger’ is naar wat anders: troost, ontspanning, ongemak wegnemen. Hier op dat moment mee gaan zitten is nog vaak moeilijk (soms kies ik voor de zak naturel chips ;-)), maar na ruim 6 weken begint het gevoel steeds helderder te worden dat ik hier wat mee kan doen.
• Wat zit er in ontzettend veel dingen suiker, zeg. Niet alleen in zoete snacks maar ook in supermarkt-hummus, aardappelkroketjes, bijna alle mayonaise (er is wel suikervrije gelukkig en die is nog lekker ook), veel soorten chips, veel vleesvervangers (daar zit vaak dextrose en/of maltodextrine in, verkapte vormen van suiker) en vegan worstenbroodjes (helaas).
• Gelukkig blijft er meer dan genoeg over. Olijven als snack bijvoorbeeld, of pistachenootjes. En de schnitzel van de Vegetarische Slager is bijvoorbeeld wel suikervrij!
• Af en toe mis ik het om taart te eten. Niet de taart zelf, maar gewoon de activiteit van ‘naar een leuk koffietentje gaan en taart eten’. Bedenk nu dat ik natuurlijk alsnog naar koffietentjes kan gaan. ;-)
• Dingen krijgen steeds meer smaak. Tomaatjes bijvoorbeeld, wat zijn die heerlijk zoet. <3
• Ik houd ook ineens van meloen, een fruitsoort die ik altijd wat matigjes vond.
• En ik kan tegenwoordig zonder cravings toekijken terwijl andere mensen zoete dingen eten.

En alsof het zo moest zijn, werd me zaterdag tijdens het laatste Pad van de Priesteres-weekend gevraagd om suikervrij te eten tot onze reis naar Engeland, volgende week. Ha! Piece of cake, of nou ja, niet dus. ;-)

Ik heb het gevoel dat de twee veranderingen die ik deze zomer aanbracht – dagelijks yoga en suikervrij eten – elkaar versterken. Beide maken me rustiger en verankeren me in m’n lijf. Door yoga krijg ik letterlijk meer ademruimte (m’n lijf zit minder vast) en zonder suiker voelt het kalmer en relaxter om contact te maken met mijn basis.

Eindelijk heb ik het gevoel dat ik begin te komen waar ik al jaren heen wil: een plek waar mijn eigen lichaam steeds veiliger, zekerder en gegronder voelt. Het Pad van de Priesteres, de individuele sessies lichaamswerk die ik sinds begin dit jaar doe, en nu deze twee dingen, ze horen allemaal bij een tendens richting meer bewustwording en aanwezig zijn.

Wil dat zeggen dat dit áltijd lukt?
Nee. Nog steeds schiet ik er soms ‘uit’.
Maar dat is oké. Want steeds beter ken ik ook weer de weg terug.

En dat is me heel veel waard.

Gisteren kreeg ik een berichtje van een volger: “We staan na het lezen van een van jouw blogs nu in een onbespoten planten-koopplek, in plaats van bij de Intratuin.”

Yeah, ik werd daar zo blij van! Zie, het kan wél. Het heeft zin om te laten zien hoe je duurzaam kunt leven.

Een paar dagen daarvoor had ik ook al een berichtje gekregen van iemand die een paar maanden in Rome zat: “Hey, bedankt nog voor je reistip! Ik heb nu de trein teruggeboekt. De nachttrein naar München. Prijs viel ook echt mee! Was maar 70 euro.”

Weet je, deze berichtjes doen me zo goed. Want ja, soms voelt het als vechten tegen de bierkaai. Dan hoor en zie ik deze zomer mensen om me heen weer massaal het vliegtuig pakken. Dan lees ik dat de vleeslobby een misselijkmakende campagne is begonnen, ‘Nederland Vleesland’, om hun gemartelde stukken dood dier te verkopen (excuse my French).

Dan ontdek ik toevallig via het Instagram-account van Klimaattherapie (de podcast) dat er in Pakistan gigantische overstromingen zijn, waardoor 33 miljoen mensen (drieëndertig MILJOEN!!) zijn geraakt en al meer dan duizend doden zijn gevallen. Ik surfte meteen naar de Volkskrant en NRC, maar daar zag ik alleen maar berichten over Amerikaanse politiek, dure olie en stijgende huurprijzen.

(Een rondje in het archief leerde me dat er wel degelijk over wordt geschreven, maar ik bedoel: het is niet hét onderwerp dat hier de gesprekken bepaalt. Het is niet iets wat de mensen elkaar in de koffiepauze vertellen, ‘goh heb je het gehoord van Pakistan’.)

Anyway, wat ik dus vooral wilde zeggen is dat ik strijdlustig ben. Ja, ik vrees dat het klimaatprobleem dusdanig groot is dat we de komende jaren veel rampen en ellende kunnen verwachten. Maar! Het is nooit te laat. De strijd tegen de opwarming kán niet ‘mislukken’, zoals Jelmer Mommers laatst mooi schreef op De Correspondent.

Het is namelijk niet zwart wit. Er is niet één punt waarop we ‘reddeloos verloren’ zijn. Het is een glijdende schaal, en wij hebben invloed op die schaal. JUIST wij, hier in het rijke westen. We stoten het meeste uit van iedereen en dat betekent dat onze gedragsverandering ook het meeste verschil kan maken.

‘Ja maar de grote bedrijven..’
‘Ja maar de politiek…’

Ja, ook die moeten mee. En die gáán mee, als wij de weg vrij maken. Stap voor stap.

Deze week besloot ik me bewust te focussen op wat ik zelf wél allemaal doe, in plaats van wat nog beter zou kunnen.

De afgelopen 7 dagen was dat bijvoorbeeld:

• Opnieuw op zoek gaan naar een winkel in Elst met biologische producten – ik dacht dat die er niet was, maar we blijken dus wél net buiten het dorp een streekwinkel te hebben. Bij De Lingegaerdt hebben ze verrassend veel basisproducten, allemaal bio en/of lokaal. Zo blij met deze vondst!
• Vanmiddag weer m’n wekelijkse bio-groentepakket ophalen bij het afhaalpunt van Tuinderij de Stroom.
• Toen we maandag uit eten gingen, koos ik voor de vegan optie (zowel bij voor- als hoofdgerecht), terwijl ik eerlijk gezegd best in de verleiding was om een stukje vis te bestellen. B koos ook voor vegan – we motiveerden elkaar –, dubbele impact dus.
• Gisteren met de trein reizen naar een werkafspraak in Deventer. En ik ga straks ook met de trein naar Utrecht. Eigenlijk is dit de standaard voor me, maar hé, ook dingen die gewoonte zijn/geen moeite kosten hebben impact!
• Een Instagram-story plaatsen over de voordelen van kleding kopen op Vinted, en een illustratie delen die ik online tegenkwam.

• Een plantje kopen bij kwekerij De Hessenhof en dat in onze tuin zetten. Gifvrije bloemetjes, jeej!
• Veruit de meeste van m’n maaltijden plantaardig eten. Ik ontbijt tegenwoordig met havermout (gemaakt met ongezoete amandelmelk, en dan doe ik er appel, banaan of peer doorheen en verschillende noten, zaden en gedroogd fruit), als lunch eet ik meestal boterhammen met pindakaas en hummus (zelfgemaakt, jammie!), tussendoor eet ik fruit, crackers/maiswafels met notenpasta, een extra boterham of de haverkoeken die ik deze week maakte uit het e-book Zoet Zonder Suiker. Dat ik dan af en toe bij het avondeten een klein beetje zuivel eet, vind ik geen ramp.
• Enthousiast worden van de nieuwe treinmaatschappij-in-oprichting European Sleeper. Da’s natuurlijk nóg geen impact maar voorpret telt ook, vind ik.
• Me inschrijven voor de training tot klimaatcoach van Klimaatgesprekken. Dit aan mensen vertellen, zodat weer meer mensen weten dat Klimaatgesprekken bestaat.
• De blogserie van Loes lezen met 7 ongebruikelijke tips voor klimaatactie.
• In de appgroep van Pad van de Priesteres delen dat ik me zorgen maak om het klimaat en daar verdrietig van word. Ofwel: me uitspreken.
• Bij het Duurzame Warenhuis in Nijmegen spullen gekocht om mijn afvalberg te verkleinen: wasbare make-upremover-pads, wasbaar maandverband, scheerzeep. Dat gaat op jaarbasis een heleboel plastic afval schelen. Blij mee!
• De maandelijkse donatie aan klimaatdoelen werd ook weer afgeschreven. We geven nu 50 euro per maand aan Clean Air Task Force, B en ik hebben het erover om daarnaast nog een ander doel te kiezen dat bewezen effectief is. (B is bezig met effectief altruïsme.)
• Met E en J praten over het onderwerp, herkenning vinden en me een stuk minder gedeprimeerd en alleen voelen. Het idee krijgen om een keer wat te doen met de kale grasveldjes in onze straat. Kunnen we daar niet een weelderige bloementuin van maken? Of een moestuin?? (Eerst maar eens m’n eigen tuin echt onder de knie hebben, maar daarna… wie weet.)

Zo zijn er elke dag grote én kleine stappen die ik kan zetten. Die ik zét. En langzaam maar zeker kom je dan toch ergens. Ik bedoel, dat ik in 2019 nog zorgeloos naar Californië vloog, kan ik me nu nauwelijks meer voorstellen.

En nee, het is niet altijd makkelijk. Vaak genoeg wringt het, vind ik het ingewikkeld om te kiezen tussen ‘sociaal geaccepteerd of mijn idealen volgen’. Het is moeilijk om anders te handelen dan de rest.

Maar vandaag realiseer ik me weer dat het cliché waar is: een betere wereld begint bij jezelf. Bij ónszelf. We hebben niet de macht om met een klein clubje het klimaatprobleem op te lossen. Maar we hebben wél de kracht om onze eigen wereld, en die van de mensen om ons heen, te veranderen.

En wie weet waar dat uiteindelijk toe leidt.

Het nadeel van mijn drukke (ADHD-)hoofd is dat alles soms Heel Erg Intens is. Moeilijke dagen beleef ik heftig. Tegenslagen kunnen overweldigend zijn. Het lijkt dan of dingen nooit meer beter of anders worden.

Het voordeel is dat de donkere wolken vaak ook heel snel weer overwaaien. Een verandering van omgeving, een fijne ontmoeting, een nieuw idee, en alles ziet er plots stukken zonniger uit.

Dus na een Week Waarin Ik Veel Verdrietig Was (vooral over het klimaat, in mindere mate over m’n eigen shit) besloot ik een paar dingen te veranderen:

• Ik zette mezelf op nieuwsdieet. Even niet de pagina’s van de Volkskrant en NRC almaar doorscrollen en refreshen. Ofwel, even wat minder ellende m’n hoofd laten binnenkomen.
• Ik verwijderde (weer eens) Instagram. Even geen blije plaatjes van anderen en hun geweldige levens/mooie hoofden/happy families. En ook geen stories over dingen die weliswaar belangrijk zijn, maar m’n hoofd nog voller maken.
• Ik bleef dagelijks yoga doen. (Toegegeven, da’s eigenlijk geen verandering. ;-))

Ja, want over dat laatste: ik heb dus m’n 30 dagen-challenge gehaald! Dagelijks thuis een yogales volgen is me zelfs zó goed bevallen dat ik er gewoon mee doorga. Dus ook vanmorgen stond ik weer een halfuurtje op de mat. Het is zo waardevol voor me om hiermee de dag te beginnen. De hele dag heb ik er profijt van: ik voel meer rust in m’n lijf, mijn ademhaling blijft dieper (en als-ie omhoogschiet ben ik me daar meer bewust van en kan ik mezelf helpen) en ik voel me lekkerder in mijn lichaam. Sterker, steviger.

Maar goed, ik weet niet of het door bovenstaande interventies komt of gewoon doordat vandaag een goede dag was, maar vandaag is dus een goede dag.

Soms kun je in een hoekje blijven sippen – en het is zéker goed om ruimte te geven aan je verdriet – maar op een bepaald moment helpt dat je niet meer verder. Dan moet je gewoon dingen gaan doen.

Dus ik ging naar kantoor.
Dus ik ging theedrinken bij E, knuffelde haar lieve baby en praatte m’n zorgen van me af.

En ik schreef me in voor de training tot Klimaatcoach bij Klimaatgesprekken, dit najaar. Want: als iets me zo aan het hart gaat, is het misschien eens tijd om daar werk van te maken.

P.S. Ik verstuurde dit weekend alweer m’n derde nieuwsbrief – inmiddels al naar meer dan 50 mensen! Nog geen abonnee? Klik hier om je aan te melden.

Ik ben nu bijna op de helft van mijn yogachallenge en ik heb voor het eerst in maanden weer echt het gevoel dat ik ben waar ik moet zijn. Het ‘klikt’ weer, ik voel het borrelen in me – een verademing als je zo bekend geraakt bent met dat doffe onverschillige gevoel dat je hoofd en lijf kan overheersen.

Het zal ook de zomer zijn en het feit dat mijn bloedsuikerspiegel minder intense pieken en crashes maakt (project ‘geen toegevoegde suiker’ gaat top). Of misschien is het gewoon het feit dat ik weer wat concreets omhanden heb waar ik m’n zinnen op heb gezet. Maar nee, dat laatste zou gek zijn want ik heb het hele jaar door al méér dan genoeg te doen gehad en toch voelde het niet zoals nu.

Wat ik wel weet: het is zo belangrijk dat ik m’n werk-privébalans houd zoals-ie nu is. Ik schreef het al, het is een immens verschil om 3-4 dagen te werken en ook daardoor voelt de hele week anders.

Het stemt me ook tot nadenken. Hoeveel werken we eigenlijk, en hoeveel zou je ‘moeten’ werken? Wat heb je écht nodig? Als freelancer is er een vrij direct verband tussen het aantal uren dat je werkt en de hoeveelheid geld op je bankrekening. Dat maakt het enerzijds verleidelijk om almaar meer klussen aan te nemen. Maar anderzijds leidt het ook tot de gedachte: kan ik niet toe met minder?

Sinds een aantal weken gaan B en ik bewuster om met ons geld. Etentjes buiten de deur waren de laatste jaren toch wel erg normaal geworden, en als we iets ‘nodig’ hadden, kochten we het gewoon. Interessant: juist door de rem erop te zetten, besef ik des te meer hoeveel overvloed we eigenlijk hebben.

We hebben een kast en een koelkast vol voedsel uit alle windstreken. Elke week haal ik een pakket met verse biologische groenten en fruit. Ik heb genoeg kleding om jaren mee door te kunnen, als het zou moeten. We hebben een huis met ruimte, een tuin die steeds groener wordt. In de buurt wonen mensen met wie we het fijn hebben. Als ik een bepaald boek wil lezen, haal ik het bij de bieb die op 5 minuten fietsen is. Ik kan sinds kort naar Nijmegen fietsen op een fijne e-bike.

Veel van ons zijn op gegroeid in deze overdadige situatie en dus voelt het misschien vanzelfsprekend allemaal, maar kijk eens om je heen: het is niet vanzelfsprekend.

Sterker nog, soms overvalt me een gevoel van kwetsbaarheid. Het systeem piept en kraakt, mensen clashen met elkaar, hele sectoren lopen vast. De wereld raakt oververhit – letterlijk.

Het is niet vanzelfsprekend.

En hoe minder ik doe, hoe meer ik ga zien wat er allemaal is. Ik bedoel: wow, ik kan gewoon ‘s morgens wakker worden en mijn laptop pakken om vanuit huis een video-yogales te doen, eentje van de duizenden lessen die gratis op YouTube staan. Zelfs met fijne muziek erbij, dankzij Spotify en m’n bluetooth-speaker. Twintig, dertig jaar geleden was zoiets onmogelijk geweest. (Vooruit, je had misschien een videoband kunnen opzetten.)

Ik kan straks in de trein stappen en een uurtje later in Utrecht zijn, ruim 80 kilometer verderop. Had ik honderd jaar eerder geleefd (let wel, honderd jaar is op de leeftijd van de aarde en het heelal helemaal niet zo veel), dan had ik waarschijnlijk m’n hele leven nauwelijks mijn geboortedorp verlaten.

Het punt met dingen die er altijd zijn, is dat je ze daardoor niet meer ziet. Het voelt als een dagelijkse, waardevolle oefening om ze telkens weer te proberen op te merken.

Want zodra je ziet wat je hebt, heb je ineens veel minder nodig.
Het is er allemaal al.

Ik meende het, van die Signal-appgroep over positieve klimaatdingen. En dus heb ik er meteen maar eentje aangemaakt: wees welkom (ja echt, jij ook).

Heb je nog geen Signal? Het is een soort WhatsApp maar dan wél met oog voor je privacy (en geen eigendom van een groot techbedrijf met een dubieuze moraal). En het werkt net zo prettig. Je kunt het gratis downloaden.

Dan iets anders! Het is maandag en het is nu een week of zes dat ik bewust rustiger werk, minder projecten inplan. Gewoon lekker bezig ben ik, met een betere balans tussen werk en vrije tijd. En ik begin me steeds meer te realiseren hoe waardevol dit is.

Het duurde een paar weken. In het begin was ik vooral onrustig, wist niet goed wat ik met al die tijd moest. Was steeds geneigd om toch maar meer klussen in te plannen.

Maar nu, nu denk ik dat ik niet meer anders wil. Ik denk dat ik nu werkweken draai die voor sommige mensen ‘normaal’ zijn maar als je vrijwel altijd op standje turbo werkt, weet je op een gegeven moment niet meer beter.

Wat ik merk:

• Ik beleef meer plezier aan m’n werk. Er is minder tijdsdruk en dus hoef ik mezelf minder te pushen.
• Het kost soms ook méér moeite om te focussen, juist doordat ik geen knetterkrappe deadlines heb. Maar: dit was in het begin heel erg zo, en wordt nu minder. Ik krijg mezelf makkelijker aan het werk met behulp van de Pomodoro-techniek. Het is ook minder erg als ik soms een uurtje voor me uit staar, want die tijd is er. En daarna trek ik ineens een sprintje. Zo gaat het natuurlijk ook met creatief werk. :-)
• Het is telkens gevoelsmatig alweer zo snel weekend. Wat een luxe!
• Soms voelt het alsof ik geen klap uitvoer. Maar als ik realistisch kijk, weet ik dat dat gewoon niet waar is. Vorige week schreef ik bijvoorbeeld een wetenschapsverhaal van 2500 woorden, eentje van 1100 woorden (inclusief interview en uitwerken transcript), maakte ik een opzet voor een nieuw magazine, had twee meetings en deed wat kleine klusjes. Prima week dus.
• Als ik 3 à 4 dagen werk en niet te veel inplan, kan ik in die uren hartstikke efficiënt zijn. Misschien doe ik dan wel de hoeveelheid werk waar andere mensen 5 dagen voor nodig hebben.
• Het is heerlijk om tijdens de werkdag een rondje door de tuin te lopen. Om niet de hele dag aan het scherm geplakt te zitten.
• Ik ben weer begonnen met boeken lezen.
• Ik heb meer plezier in koken. Zo fijn om na de werkdag te rommelen in de keuken en een lekkere maaltijd klaar te maken.

En nu, na een dikke maand, ontstaat er ineens ruimte die er eerst niet was. Zo ben ik bezig met een 30-dagen-yogachallenge. Die bestaat eruit dat ik 30 dagen lang elke dag een yogales volg (gewoon een video die ik zelf uitzoek op YouTube). Het maakt niet uit hoe lang en het maakt ook niet uit wat voor yoga. Vandaag ben ik op dag 9 en het is zó heerlijk. De lessen van EsTaYoga kan ik je aanraden.

Ik wilde dit dus al zo lang hè: de dag beginnen met yoga. Dagelijks een goede basis leggen voor de dag, door in mijn lichaam te zakken, actief te zijn en te ademen.

Ik wilde het al zo lang maar het lukte nooit. Ik kreeg mezelf niet die mat op gesleept.

En ineens gaat het nu bijna moeiteloos. Ik voel dat ik het wil, ik voel hoe goed het me doet. Ik voel dat dit is wat ik te doen heb.

Zo simpel kan het zijn. Als er maar ruimte is.

Een ander ding is dat ik probeer wat het doet om zo min mogelijk toegevoegde suikers te eten. Voor de duidelijkheid: dus wel gewoon koolhydraten en alles, alleen geen producten waar letterlijk suiker in zit (of glucose-fructosestroop, sucrose of een van de andere verkapte namen voor suiker). Geïnspireerd door Lieke ben ik daarmee begonnen. Het is nog te vroeg om echt conclusies te trekken (en ook niet helemaal duidelijk wat door yoga komt en wat hierdoor) maar de resultaten zijn verbluffend.

Ik voel me de hele dag rustiger. Minder gejaagd. Mijn hoofd is helderder. Die eindeloze cravings naar zoetigheid die ik zo vaak heb, zijn zo goed als weg. Ik ben ook minder cranky en heb zelfs het idee dat ik wat meer geduld heb met dagelijkse dingen (lees: ik word minder snel boos of geïrriteerd als er iets niet lukt).

Kortom, de zomer brengt veel goeds. En nu nog maar een weekje werken en dan gaan B en ik met de trein naar Zweden. Op naar nog meer ruimte. ;-)