Suushi. Posts

Ja, het is natuurlijk al láng november, maar afgelopen week lag ik op bed met een griepje. Dus nu dan toch: wat voerde ik allemaal uit in oktober? Ik deed natuurlijk veel meer dan wijn drinken en op de foto gaan. Hoewel…

Soms betrap ik mezelf op gedachten als: jeetje ik zit wel vaak thuis op de bank zeg, en mijn weekenden zijn meestal leeg, doe ik nog wel genoeg leuke dingen??? Is mijn leven niet vreselijk doorsnee en saai? Yep, gevalletje FOMO. Als ik dan deze maandoverzichten maak, kan ik mezelf weer een geruststellende aai over m’n bol geven. ;-) (Overigens: niks mis met bankhangen, lege weekenden zijn the best, maar dat weten jullie wel toch. Weet je dat niet, lees dan vooral ff het boek van Lianne, zie hieronder.)

Uit eten
Was september de maand van taartjes, oktober was de maand van uit eten gaan. Hoewel ik ook een paar keer getrakteerd werd, kan ik het budgettechnisch volgende maand beter weer bij taartjes laten. ;-)

M’n liefste vriend J. nam mij (nog voor m’n verjaardag) mee naar Cucina Chanti, waar we uitgebreid bijpraatten onder het genot van antipasti en een goed glas wijn. Ik had hem sinds eind juli (!) niet meer gezien, dus we hadden meer dan genoeg te bespreken. Over de pasta’s van Chanti waren we allebei een stuk minder enthousiast dan ik me ze de vorige keer herinnerde, maar de tiramisu die ik toe had smaakte erg goed en het was hoe dan ook een heerlijke avond.
Eerder die week was B jarig en dus gingen we samen naar Gastrobar Aandacht aan de Biltstraat, een plekje dat al lang op onze gezamenlijke restaurantlijst stond. Ik dronk er een gewéldige Valpolicella en we deelden allerlei hapjes – achteraf iets te veel gefrituurde dingen naar mijn smaak, maar B was erg tevreden en ach, hij was de jarige hè.

Met B’s familie en vrienden ging ik voor zijn verjaardag ook nog naar BLIJ, zo’n restaurant in de categorie “altijd fijn”, dat ook nog eens op tien minuten lopen van mijn huis ligt. Lekker eten, niet te ingewikkeld, een gezellige ongedwongen sfeer en prima prijs-kwaliteitverhouding.

Singelloop Utrecht
Goed, ter onderbreking van al dat eten is het natuurlijk ook goed als je een beetje in beweging blijft. Samen met vriendinnetjes J en J en liep ik weer de Singelloop in Utrecht. Dit jaar rende ik samen met hen de 5 kilometer. Van tevoren was het plan om een van de J’s te hazen naar een tijd van 30 minuten, maar zij was minder getraind dan ze had verwacht en liep uiteindelijk liever in haar eigen tempo. Ook helemaal prima natuurlijk!

En ja, dan heb ik natuurlijk maar één optie en dat is gas erop, ha. Hoewel ik door een enkelblessure niet veel hardgelopen had, was ik dankzij een hoop OneFit-sportschooluurtjes wél behoorlijk fit en ik liep dan ook een blijmakende tijd van 23:55 minuten. Yes!
1 jaar met B
Op dierendag waren B en ik alweer een jaar samen (best onwerkelijk, waar blijft de tijd?) en dat moesten we natuurlijk even vieren. We gingen naar Verde Marrone, een hele leuke nieuwe Italiaanse wijnbar annex bruchetteria van de eigenaren van Talud9. Voor niet-Utrechtenaren: da’s een van de leukste plekjes om wijn én goede koffie te drinken in de stad. Nou, Verde Marrone is nu al m’n nieuwe lievelingswijnbar. We dronken eerst een glas van de duurste bubbel van de kaart – ja hé, je hebt wat te vieren of niet, en trouwens, hij was elke cent waard – en kozen daarna voor een goed glas rood. Mét een bordje bruschetta, uiteraard.

Meer over de wijn die ik afgelopen maand dronk, lees je natuurlijk in m’n eerste blog over wijnclub: wijnen langs de Rijn.

Project Ruim De Kast Uit
Nu het najaar wordt, leek het me hoog tijd om mijn mini-huisje weer een upgrade te geven. Dus installeerde ik éindelijk een rolgordijn voor één van de ramen (lees: ik woon hier al een jaar) en nam ik een middag de tijd om mijn grote boeken- en spulletjeskast uit te ruimen.

Die kast was zo vol en rommelig, dat ‘gewoon de plankjes wat herschikken’ geen doen was. Nee, hier was meer werk nodig. Marie-Kondo-style verplaatste ik de hele inhoud naar de vloer, en keek daarna één voor één bij alle spullen of ik ze nog wilde houden in mijn leven. Het resultaat is fantastisch – ik houd mijn kamer nu al ruim een maand netjes en schoon, ik weet niet of dat ooit eerder is gebeurd, haha.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eten bij De Grut
Aan de Berg en Dalseweg in Nijmegen, op de hoek met de Tooropstraat, ligt restaurant De Grut. Jaren terug ging ik daar eens eten met mijn moeder, en dat was zó goed dat ik er graag nog eens heen wilde. Maar ja, dan verhuis je weg uit Nijmegen en voor je het weet ben je jaren verder. (Slecht excuus dit, zeker omdat ik natuurlijk gewoon in Nijmegen werk.) Goed, omdat B deze maanden nogal veel onregelmatige diensten draait, is ‘ie soms doordeweeks vrij. En dus zei hij op een donderdag: weet je wat, ik kom je ophalen bij Einder!

We gingen dus naar De Grut. Tip van de ober: kies iets dat je nooit thuis eet. En dus liet ik de vegetarische maaltijd met aubergine en ricotta links liggen (klonk ook lekker, maar pasta alla norma maak ik vaak genoeg), en ging voor de diamanthaas, net als B. Een collega was daar eerder die week nogal lyrisch over geweest, en niet onterecht, zo bleek. De weinige stukjes vlees die ik eet kies ik met zorg uit, en ditmaal had ik zeker geen spijt. O ja, de spatburgunder die we erbij dronken was óók al zo goed. Wanneer ga ik hier weer eten??

Eva weer zien
Bijna zes jaar geleden alweer emigreerde mijn vriendinnetje Eva naar de States. Sindsdien spreken we elkaar sporadisch, maar (bijna) altijd als ze in Nederland is lukt het om elkaar in elk geval een paar uurtjes te zien. Vorige maand was ze weer even in het land, en samen met S zocht ik haar op bij haar ouders thuis. Het was een warm weerzien in de najaarszon, met urenlange gesprekken bij een goed glas wijn.

Het boek van Lianne
Nog zo’n leuk ding deze maand: mijn internetvriendinnetje Lianne – alias de Self Help Hipster – lanceerde haar eerste boek, “Je moet (bijna) niets”. Een titel naar mijn hart, en zo is de rest van het boek ook. Lianne deelt de beste inzichten uit zelfhulpland, en doet in op haar kenmerkende humoristische no nonsense-schrijfstijl. Ik las het boek in één ruk uit en ik was niet de enige, begreep ik uit de vele Instagram-stories in m’n feed. ;-)

O ja, en hele leuke verrassing tijdens het lezen: ik word genoemd in haar boek! Met naam! Lianne parafraseert een stukje van hier op Suushi, over een gesprek dat ik ooit met m’n magnetiseur had. Dat stukje vind je trouwens hier. Superleuk natuurlijk. En dat ik dan ook nog eens deze bij de post vond, was al helemaal te gek.

Nee maar jongens, even zonder superlatieven: koop dat boek. En lees het. Is leuk én leerzaam.

Gratis tip: pasta van Abel’s Deli
Op Utrecht CS heb je natuurlijk sinds dit jaar een hele berg eettentjes, maar niet eerder haalde ik zo smakelijk afhaalpasta als bij Abel’s Deli. Mocht je de Julia’s beu zijn – of sowieso geen zin hebben in die lange rij – dan raad ik je zeker aan hier eens langs te gaan. Even duur als Julia’s en zeg nou zelf, alleen de manier van opdienen (zie foto) is toch al stukken smakelijker? (Voor het geval je twijfelt: nee, niet gesponsord deze post en ik kreeg m’n pasta ook niet gratis.)

Over pasta gesproken…
Met de meisjes van de Floris – ofwel: mijn huisgenootjes – ging ik aan het eind van de maand gezellig eten bij Spaghetteria. Dat was óók nog voor mijn verjaardag (je zou haast vergeten dat ik al drie maanden 27 ben) en ook een beetje om afscheid te nemen van R, die een half jaar op reis gaat. De avond was meteen een mooi moment om onze twee nieuwe huisgenootjes wat beter te leren kennen.

Bij Spaghetteria is het altijd lekker rumoerig, maar ik vind het toch ook wel heel leuk om hier af en toe een bord verse pasta te eten aan één van de grote tafels of barzitjes. Met natuurlijk tiramisu toe!

Tot slot: WeidumerHout
B werd dus deze maand 30 en ja, da’s natuurlijk zo’n leeftijd waarop je wel een fatsoenlijk cadeau moet geven als vriendinnetje. Of nou ja, ik greep het in elk geval graag aan om een lekker weekendje weg te plannen. We sloten de maand af in het noorden van het land, waar ik een nachtje “Friese Verrassing DeLuxe” had geboekt bij hotel-restaurant WeidumerHout. “Hard to find, easy to love”, zeggen ze over zichzelf, en daar ben ik het best mee eens. Je boekt een ‘Outside Inn’; een soort vrijstaande hotelkamer midden in het weiland met panorama-uitzicht over de velden. Bij het arrangement zit ook een uur privégebruik van de sauna.

Nadat we wat grapjes hadden gemaakt over de ironie dat wij stadse mensen zo veel geld uitgeven aan “een weiland zien”, terwijl miljoenen Nederlanders elke dag opstaan met zulk uitzicht, dompelden we ons heerlijk onder in de verwennerij. De volgende dag maakten we nog een mooie wandeling door natuurgebied de Alde Feanen. We hadden vreselijk veel geluk met het weer en het was heerlijk om er even uit te zijn.

Laat een reactie achter

Gisteravond klopte mijn huisgenote ineens op de deur: “hé Suus, ik heb een pakketje voor je gehaald bij de buren”. Ze overhandigde me een doosje van Bol.com. Huh, dacht ik, had ik iets besteld dan? Even dacht ik aan het boek van Annemerel, dat ik een tijdje terug pre-orderde, maar nee, dat verschijnt pas over een maand.

Ik maakte de doos open en was de inhoud al half aan het lostrekken uit z’n verpakking toen ik besefte dat er een kaart bij het pakje zat. “Speciaal voor jou”, stond erop.

Hé, wacht.
En toen las ik de enorm lieve tekst eronder: een briefje van mijn vriendinnetje S, omdat ik tijdens het lezen van dit boek ook steeds aan jou moet denken. Snel maakte ik het pakje open en ineens had ik inward van yung pueblo in mijn hand, een werk dat ik niet kende maar waar ik nu al groot fan van ben. Het is een prachtige bundel vol wijsheden en fijne levens-reminders.

true power
is living
the realization
that you are your own
healer, hero and leader

“Goh”, zei ik later tegen B, “S herinnert me er wel weer aan waarom ik het zo belangrijk vind om níet te bezuinigen op cadeautjes. Je maakt er anderen zó enorm blij mee, dat gloeit nog weken na.”

In dat boekje las ik vandaag dan weer iets moois over geven.

if everyone focuses on giving, we will all receive more

Ja, dacht ik, ja. Daar geloof ik in. En natuurlijk is dat soms moeilijk. Soms zou ik meer willen geven dan ik op dat moment kan, soms verwar ik ‘willen (terug)geven’ met ‘schuldgevoel afkopen’ (bijvoorbeeld als iemand anders mij mee uit eten neemt en ik niet direct op dat moment iets terugdoe) en soms zijn er natuurlijk mensen die neigen misbruik te maken van je vrijgevigheid – dus af en toe is het verstandig een grens te trekken om jezelf te beschermen.

Maar weet je, veel vaker kun je veel meer geven dan je denkt. Oké, als ik mijn maanduitgaven bijwerk en ik zie dat ik weer voor meer dan dertig euro wijn heb gehaald voor een etentje bij collega’s, denkt de calvinistische/financieel verstandige Susie (doorhalen wat niet van toepassing is): kon je niet wat eenvoudiger flesjes kiezen? Maar het is zo leuk om anderen te verwennen waar dat kan. En wat heb je aan een bak geld op je rekening als je later oud en alleen bent.

Bovendien: het hoeft niet altijd een financiële kwestie te zijn. Geven gaat veel verder dan spullen (of ervaringen) kopen voor een ander, herinnerde ik mezelf. Het kan ook zijn: even de keuken opruimen voor je huisgenootjes. Hen een paar beschuitjes geven als ze ziek zijn (dankjewel L!). De was van je vriend(in) opvouwen (als je niet samenwoont dan he). Iemand anders’ pakketje ophalen bij de buren. Een kaartje sturen naar oma. De moeite doen ergens aanwezig te zijn. Een ander pure aandacht geven, luisteren naar zijn verhaal. Op andere momenten juist hem de ruimte geven even op zichzelf te zijn.

Of wat mijn lieve E laatst deed: zomaar op de fiets stappen en stuk chocoladetaart komen brengen, omdat je toch ruim genoeg hebt voor jezelf alleen.

Soms is het zo simpel. Geven – en werkelijk proberen te geven zonder iets terug te verwachten – verzacht je hart en versterkt je gevoel van verbinding met de mensen om je heen. En dan dus ook durven ontvangen he – maar da’s weer een ander verhaal. ;-)

Laat een reactie achter

Het is Inspiratieweek bij mijn pianoles en dat betekent dat ik geen normale les heb, maar mee kan doen aan allerlei muzikale activiteiten. Zo heb ik me opgegeven voor een percussieworkshop om m’n ritmegevoel te verbeteren en ging ik gisteravond met een groep medeleerlingen naar TivoliVredenburg. In de Hertz-zaal, helemaal bovenin het grote gebouw, luisterden we een avond naar Minsoo Hong & Friends, finalisten en prijswinnaars van het Liszt-concours.

Ik was nog nooit bij een pianoconcert geweest. Althans, niet dat ik me kan herinneren, en werken van Liszt zeiden me ook niet veel. Het internationale Franz Liszt-concours is een pianowedstrijd die elke drie jaar wordt gehouden in Utrecht. Leerzaam om naar te luisteren, aldus mijn docente, want je kunt vergelijken hoe verschillende pianisten spelen en waar ze accenten leggen.

RAMMEN OP DE TOETSEN
Maar goed, dit jaar geen Liszt-concours. Wél drie finalisten, die elk een eigen selectie speelden. Te beginnen met de Russische Alexey Sychev (ja, die naam heb ik even ge-copy-paste), die compleet losging op de vleugel. Zijn vingers vlogen zo snel over de toetsen dat ik soms het idee het dat er een vertraging zat tussen zijn beweging en het geluid dat mij bereikte. Bombastische stukken waren het, duizenden losgehakte nootjes heel snel achter elkaar met soms tussendoor een welkom stukje adempauze. Ontzéttend knap, dat moest ik Sychev nageven. Maar dacht ik: als ik dat nou op een dag zou kunnen? Nee. Wel dacht ik: ik heb er weinig verstand van, misschien moet ik hieraan wennen.

Na een laatste buiging van de Rus kwam de Japanse Tomoki Sakata achter de piano zitten. En terwijl hij vergelijkbare bombastische stukken speelde, dacht ik: ligt het aan mij, of speelt Sakata subtieler, genuanceerder, met hier en daar wat hintjes emotie? Ja, oké, dacht ik, hier kan ik wel even naar luisteren.

In de pauze bleek niemand daverend enthousiast over de werken van Liszt. Omvergeblazen waren sommigen wel, sprakeloos door het pianogeweld. Onze docente beaamde de twijfels: het is allemaal enórm virtuoos, zei ze, en dus interessant om te zien wat fysiek mogelijk is in snelheid van spelen. Zelf had ze in al haar jaren als pianiste maar twee stukken van de Hongaarse componist gespeeld, “dat zegt wel iets over die stukken”. Maar finalisten van het Liszt-concours slaan in hun precisie vaak zo hard en snel op de toetsen, drukken alle noten zo gedecideerd en technisch correct in, dat alle emotie uit de muziek verdwijnt.

SHOW-SPELEN, SHOW STELEN
Liszt componeerde in een tijd dat de klassieke muziek de oversteek maakte naar de entertainwereld, legde ze uit. Het moest dus een show zijn. Resultaat: bombastisch spel met heel veel hele snelle noten, kriskras over de hele piano gespeeld. Spel om indruk te maken. “Liszt heeft altijd zo veel noten nodig om zijn punt te maken”, lachte ze.

Winnaars van Liszt-concoursen zijn vaak zij die de meest indrukwekkende kunsten kunnen laten zien – ook als dat compleet zonder gevoel is. Dat deed me denken aan de wereld van stijldansen, waar mijn ex actief was. Ook daar bepalen jury’s de winnaar, en ook daar zijn die winnaars lang niet altijd de mensen die het mooist of het meest met overgave dansen, maar zij die alles technisch knap uitvoeren en ‘in het hokje’ passen met hun kleding, make-up en fake smile. Gevoel en imperfectie zijn nu eenmaal een beetje ondergewaardeerd in deze wereld.

Na de pauze was het tijd voor de hoofdact, de 25-jarige Koreaan Minsoo Hong. “Ik heb goede hoop dat hij ons gaat laten zien hoe je wél Liszt speelt met gevoel”, zei m’n docente toen we weer de zaal in liepen. Ze kon opgelucht ademhalen. Ja, ook de handen van Minsoo Hong gingen zó vliegensvlug over de piano dat ik er duizelig van werd (ik overdrijf niet). En oké, tegen het eind merkte ik dat mijn hoofd wat vol was van al het gehamer op die concertvleugel – maar ja, dat kun je ook hebben bij de gitaren van een rockconcert. Hong was bij vlagen prachtig subtiel, je zag hem opgaan in de muziek, méér doen dan een gedrild stuk eruit rammen.

EIGENHEID
Wacht, zei m’n docente toen het klaar was, en liep naar de deur waar STAFF ONLY op stond. Ze bleek daar iemand te kennen en zo stonden we ineens als groepje rondom Minsoo Hong, de enige echte. Groepsfoto, vragen stellen, de jonge Koreaan die voor alles rustig en geduldig de tijd nam en toen werden we uit de zaal gebonjourd door de mensen van Tivoli.

Bij de garderobe bleek de groep verdeeld in mensen die de eerste twee pianisten het mooiste vonden – ‘kamp vóór de pauze’ – en mensen die het meest hadden genoten van Minsoo Hong. Voor mij de belangrijkste les: pianospel kan nog technisch zó knap zijn, als de emotie verdwijnt blijft van muziek weinig over. Je maakt het dan zelfs een beetje kapot. Dát deed me dan weer denken aan de Arctic Monkeys op Best Kept Secret, eerder dit jaar. Súperstrak gespeeld, maar als concert dodelijk saai.

Dus ja, speel maar gewoon. Maak plezier, leg je hele ik en eigenheid in je muziek en in alle andere dingen die je doet. Durf, heb lol, kom maar los.

1 reactie