Suushi

Ik meende het, van die Signal-appgroep over positieve klimaatdingen. En dus heb ik er meteen maar eentje aangemaakt: wees welkom (ja echt, jij ook).

Heb je nog geen Signal? Het is een soort WhatsApp maar dan wél met oog voor je privacy (en geen eigendom van een groot techbedrijf met een dubieuze moraal). En het werkt net zo prettig. Je kunt het gratis downloaden.

Dan iets anders! Het is maandag en het is nu een week of zes dat ik bewust rustiger werk, minder projecten inplan. Gewoon lekker bezig ben ik, met een betere balans tussen werk en vrije tijd. En ik begin me steeds meer te realiseren hoe waardevol dit is.

Het duurde een paar weken. In het begin was ik vooral onrustig, wist niet goed wat ik met al die tijd moest. Was steeds geneigd om toch maar meer klussen in te plannen.

Maar nu, nu denk ik dat ik niet meer anders wil. Ik denk dat ik nu werkweken draai die voor sommige mensen ‘normaal’ zijn maar als je vrijwel altijd op standje turbo werkt, weet je op een gegeven moment niet meer beter.

Wat ik merk:

• Ik beleef meer plezier aan m’n werk. Er is minder tijdsdruk en dus hoef ik mezelf minder te pushen.
• Het kost soms ook méér moeite om te focussen, juist doordat ik geen knetterkrappe deadlines heb. Maar: dit was in het begin heel erg zo, en wordt nu minder. Ik krijg mezelf makkelijker aan het werk met behulp van de Pomodoro-techniek. Het is ook minder erg als ik soms een uurtje voor me uit staar, want die tijd is er. En daarna trek ik ineens een sprintje. Zo gaat het natuurlijk ook met creatief werk. :-)
• Het is telkens gevoelsmatig alweer zo snel weekend. Wat een luxe!
• Soms voelt het alsof ik geen klap uitvoer. Maar als ik realistisch kijk, weet ik dat dat gewoon niet waar is. Vorige week schreef ik bijvoorbeeld een wetenschapsverhaal van 2500 woorden, eentje van 1100 woorden (inclusief interview en uitwerken transcript), maakte ik een opzet voor een nieuw magazine, had twee meetings en deed wat kleine klusjes. Prima week dus.
• Als ik 3 à 4 dagen werk en niet te veel inplan, kan ik in die uren hartstikke efficiënt zijn. Misschien doe ik dan wel de hoeveelheid werk waar andere mensen 5 dagen voor nodig hebben.
• Het is heerlijk om tijdens de werkdag een rondje door de tuin te lopen. Om niet de hele dag aan het scherm geplakt te zitten.
• Ik ben weer begonnen met boeken lezen.
• Ik heb meer plezier in koken. Zo fijn om na de werkdag te rommelen in de keuken en een lekkere maaltijd klaar te maken.

En nu, na een dikke maand, ontstaat er ineens ruimte die er eerst niet was. Zo ben ik bezig met een 30-dagen-yogachallenge. Die bestaat eruit dat ik 30 dagen lang elke dag een yogales volg (gewoon een video die ik zelf uitzoek op YouTube). Het maakt niet uit hoe lang en het maakt ook niet uit wat voor yoga. Vandaag ben ik op dag 9 en het is zó heerlijk. De lessen van EsTaYoga kan ik je aanraden.

Ik wilde dit dus al zo lang hè: de dag beginnen met yoga. Dagelijks een goede basis leggen voor de dag, door in mijn lichaam te zakken, actief te zijn en te ademen.

Ik wilde het al zo lang maar het lukte nooit. Ik kreeg mezelf niet die mat op gesleept.

En ineens gaat het nu bijna moeiteloos. Ik voel dat ik het wil, ik voel hoe goed het me doet. Ik voel dat dit is wat ik te doen heb.

Zo simpel kan het zijn. Als er maar ruimte is.

Een ander ding is dat ik probeer wat het doet om zo min mogelijk toegevoegde suikers te eten. Voor de duidelijkheid: dus wel gewoon koolhydraten en alles, alleen geen producten waar letterlijk suiker in zit (of glucose-fructosestroop, sucrose of een van de andere verkapte namen voor suiker). Geïnspireerd door Lieke ben ik daarmee begonnen. Het is nog te vroeg om echt conclusies te trekken (en ook niet helemaal duidelijk wat door yoga komt en wat hierdoor) maar de resultaten zijn verbluffend.

Ik voel me de hele dag rustiger. Minder gejaagd. Mijn hoofd is helderder. Die eindeloze cravings naar zoetigheid die ik zo vaak heb, zijn zo goed als weg. Ik ben ook minder cranky en heb zelfs het idee dat ik wat meer geduld heb met dagelijkse dingen (lees: ik word minder snel boos of geïrriteerd als er iets niet lukt).

Kortom, de zomer brengt veel goeds. En nu nog maar een weekje werken en dan gaan B en ik met de trein naar Zweden. Op naar nog meer ruimte. ;-)

Jongens, het klimaatprobleem grijpt me weer eens ontzettend aan.

Ja, ik zie dat er veel vooruitgang is. Nu gas zo duur is geworden, hebben grote bedrijven eindelijk een reden om hun verbruik terug te dringen, en slaan mensen massaal aan het isoleren. Vliegschaamte wordt steeds meer een ding. Plantaardig eten wordt normaler, in restaurants zie ik vaker dat de vegetarische opties eerst op de kaart staan en dan pas de vleesgerechten. Mensen kiezen weer voor de nachttrein – in zulke grote aantallen zelfs, dat er in alle haast nieuw materieel moet worden gebouwd (kunnen ze niet wat vliegtuigen ombouwen? ;-)).

Ik weet dat het geen ‘alles of niets’ is. Dat het nooit te laat is om het probleem af te remmen. Dat alles wat we doen, zin heeft.

Maar ik zie ook hoeveel werk er nog te doen is. En hoewel ik probeer om positief te blijven – dat meestal ook ben – maakt het me bij vlagen somber en verdrietig.

Als ik zie hoe makkelijk mensen van mijn generatie en jonger nog steeds in het vliegtuig stappen.

Als ik merk hoezeer mensen zich laten leiden door hun portemonnee – wat ik trouwens volledig snap, want duurzame keuzes zijn helaas soms nog een luxe die je je moet kunnen veroorloven. Dus dit draait om beleid. Wanneer de politiek andere keuzes gaat maken (ik doe maar een gooi: gratis ov en vliegen knetterduur maken, 0% btw op plantaardige producten en een vleestaks, überhaupt zorgen dat nieuwe spullen veel duurder worden en tweedehands nog aantrekkelijker, betere systemen daarvoor opgetuigd, meer trein- en busverbindingen in Nederland en Europa, autowegen vervangen door snelfietsroutes), gaat de massa wel mee.

Als ik zie hoe vol de snelwegen zijn. Als ik kijk naar de lange rijen op Schiphol.

En tegelijkertijd voelt het hypocriet. Ik heb ook flink gevlogen in mijn twintiger jaren. En nu ga ik ineens anderen de maat nemen? Het voelt dubbel. Ik wou dat ik toen al wist wat ik nu weet, dan had ik die reizen naar Cuba en Maleisië misschien niet gemaakt. In elk geval niet zo makkelijk als ik deed. Bovendien, ik heb ook een auto, ik tank ook nog steeds benzine. Ik heb nu eenmaal kleding nodig en ook Vinted-pakketjes moeten met een bestelbusje naar het pakketpunt worden gereden.

Ik wil het zo graag niet, die auto, en neem de trein wanneer dat kan, maar hoe moet ik dan die stoel van Marktplaats uit Duiven of Ede ophalen? En ga ik echt volgend weekend met de trein naar een feestje in Amersfoort, een reis van dik 2 uur vanaf hier (slechte verbindingen) terwijl het drie kwartier is met de auto? Waarschijnlijk ga ik dat wél doen maar het is soms zo moeilijk om tegen de stroom in te zwemmen. Ik heb er niet altijd de tijd/energie/brainspace voor.

En steeds vaker kijk ik om me heen en denk: wat voor bizarre wereld hebben we gecreëerd dat we telkens overal maar heen reizen. Waarom leven we niet gewoon lokaler, kleinschaliger, en zijn we tevredener met wat er is in plaats van almaar te werken voor wat we nog meer willen?

Dus ja, soms maakt het me moedeloos. En wat zou het dan fijn zijn om gewoon even met anderen te kunnen delen waar je tegenaan loopt. Gelukkig kan ik dat, ik heb vrienden en vriendinnen die met dezelfde thema’s bezig zijn.

Maar kunnen we niet bijvoorbeeld een appgroep beginnen op Signal? Waarin we positieve initiatieven delen (nieuwe internationale treinen, meer vegan producten in de supermarkt, goede plantaardige restaurants, succesvolle klimaatakkoorden, you name it), waar we kunnen delen waar we mee zitten (‘ik word verwacht op een bruiloft in Amerika maar ik wil niet vliegen, wat nu’) en elkaar een hart onder de riem steken wanneer dat nodig is?

Wie zou daar ook voor in zijn?

Ineens is het augustus. De tijd gaat net zo snel als de trein waar ik op dit moment in zit, ergens tussen Hannover en Arnhem – waar ik een paar dagen was om B’s beste vriend aan te moedigen tijdens het EK Box Lacrosse.

Maar dat terzijde. Het leek me tijd om een update te geven van mijn 11 intenties voor 2022. Ik schreef ze op in een tijd waarin ik vooruitblikken moeilijk vond, maar nu ik het zo teruglees wist ik aardig de kern te raken van waar het me deze periode om gaat.

Komen ze:

1. Chic uit eten met mijn vriendin S.

Dat is gelukt! Al in februari gingen we samen een nachtje naar Rotterdam. We sliepen bij hotel Unplugged (aanrader) en aten heerlijk bij Lux.

2. Met de trein naar Zweden.

Ook gelukt! Sterker nog, over een dikke week ga ik voor de tweede keer met de nachttrein naar Zweden. Was namelijk wel een succes.

Sowieso vind ik het zo leuk om te merken hoe internationaal per trein reizen steeds meer in m’n systeem begint te raken. Waar ik in het begin behoorlijk zoekende was, ken ik langzaamaan de belangrijkste routes en weet ik hoe je die het beste kunt boeken. En ik word er blij van om te merken dat ik niet de enige ben die deze overstap naar duurzamer reizen maakt.

3. Balans vinden in m’n freelancebestaan.

Eh ja, twee extremen is ook een vorm van balans, toch? Maart t/m juni was topdruk. Voordeel daarvan is dat ik deze zomer rustiger aan kan doen, en dat doe ik dan ook.

Sinds begin juli werk ik gemiddeld 3 dagen per week – meestal uitgesmeerd over 4 dagen. Vrijdag houd ik nu écht vrij. Was even wennen (want aah, zo veel tijd, help, en komt het dan nog wel goed met m’n omzet?) maar het bevalt me steeds beter.

In het najaar heb ik ook al best wat werk staan – als alles volgens planning doorgaat, zit ik zelfs tot november zo-goed-als-vol. Of dat in werkelijkheid zo is, moet altijd maar weer blijken. ;-) Maar ik geloof dat ik vanaf september weer lekker mag oefenen met grenzen stellen en tijd afbakenen. Prima!

4. De relatie met mezelf verbeteren.

Het Pad van de Priesteres is wat dit betreft zo’n geschenk. Mijn tuin ook; als ik buiten aanrommel, kom ik tot mezelf – en kom ik tot het inzicht dat ik eigenlijk helemaal niet zo’n druk leven nodig heb.

In het algemeen is dit punt work in progress, maar ik realiseer me ook dat dat misschien wel een leven lang zo zal blijven. En ik voel de vooruitgang in me borrelen.

Neem die trip naar Hannover. We zouden een nachtje gaan, doordeweeks, en dat kon ik prima regelen door te schuiven met werkdagen. In het gezamenlijk overleg werden het plots twee nachtjes en ik zat me alweer half in allerlei bochten te wringen (stond op het punt om werkafspraken te verplaatsen, in het weekend werk in te halen) toen ik me plots realiseerde dat ik een beklemd gevoel had. Twee nachten is helemaal niet wat ik wilde.

Uitkomst: we reisden met z’n drieën heen en ik reis nu alleen naar huis, de rest komt morgenavond terug.

Vroeger had ik waarschijnlijk dat beklemde gevoel weggeduwd en was ik gewoon meegegaan. Misschien een klein voorbeeld, maar dit soort situaties komen steeds vaker voor. En al die kleine dingen maken een enorm verschil.

Oh ja, en ik ben eindelijk bezig met dagelijks yoga. Dat is iets waarvan ik al zo lang voel dat het goed voor me is, maar ik liet telkens andere dingen voorgaan of kon me er niet toe zetten. Nu wel. En het is zo fijn.

5. Met voorleeskindje A naar museum NEMO.

Done! En binnenkort gaan we weer een dagje uit, dit keer naar museum CORPUS.

6. Plezier blijven houden / terugvinden in pianospelen.

Hmm ja, dat is niet echt gebeurd. Ik heb nog wel een semester les gehad en daarin flink lopen strugglen met mezelf, tot ik me op een gegeven moment besefte dat ik eigenlijk wel gewoon even klaar ben.

Als in: ik heb mijn doel bereikt. Ik wilde leren pianospelen en dat kan ik nu. Nee, ik ben geen briljante pianist maar dat hoef ik ook helemaal niet te zijn. En ja, er ís nog veel meer te leren. Maar ik vind het voor nu even genoeg.

Toen dit tot me doordrong, moest ik denken aan een citaat dat ik ooit las en waarover ik toen een column voor Nadelunch schreef (die staat helaas niet meer online):

“When you lose interest in something, you must always consider the possibility that you’ve gotten what you came for; you have completed your mission. That’s why you lose interest: not because you’re flawed or lazy or unable to focus, but because you’re finished.“

Nou, dat dus. Ik heb het semester afgerond en ben gestopt met les. En ik ga ongetwijfeld weer spelen als ik de kriebel voel.

7. Regelmatig dates hebben met B.

Ook al best aan het lukken! Vorige week deden we nog een Escape Tour in Nijmegen. Ook gingen we naar theater- en cabaretvoorstellingen, volgden we een workshop tuinontwerp en gingen we een keertje naar de bioscoop. En we maakten een paar keer een lange wandeling (zie punt 9).

8. Me durven te verbinden met de mensen om me heen.

Mee bezig. Gaat niet altijd vanzelf. Is oké (note to self). Hoe ik het vandaag omschreef aan B, is dat ik voel dat ik in zo’n transformatieproces zit. De dingen waar ik ooit makkelijk en geïnteresseerd over praatte, boeien me minder. En ik denk na over nieuwe dingen, die ik soms nog liever voor mezelf houd en soms wel een beetje met de wereld wil delen.

Ik voel ook dat ik meer bij mezelf blijf in gezelschappen en daardoor stiller, rustiger ben. Enerzijds omdat er nog veel gebeurt in m’n lijf (ik voel de spanning meer in plaats van dat ik ‘m overschreeuw) en anderzijds omdat ik misschien vaak ook meer een observator ben dan een gangmakerIk ben nog aan het uitvogelen hoe het precies zit. En misschien is er niet één constante. Hoe dan ook, het proces is niet altijd gemakkelijk en ik kan me soms juist meer dan ooit op een eilandje voelen – maar ik kom er wel.

9. Een paar NS-wandelingen maken.

Yes, en wat is ons land toch mooi! Deze wandelingen maakte ik al:

• Hemelse Berg: van Oosterbeek naar Arnhem (15 km)
• Park Lingezegen: van Arnhem-Zuid naar Arnhem, een keer in het voorjaar en een keer in de zomer (9 km)
• Utrechtse Heuvelrug: van Driebergen-Zeist naar Maarn (15 km)
• Veluwezoom: van Dieren naar Rheden (11 km)

En er staan nog twee wandelingen op de planning. :-)

10. Paar dagen naar een huisje in de natuur.

Nog niet gedaan, wie weet in het najaar nog. Maar op dit moment maak ik vooral meer natuur rond huis. :-) Leve project tuin!

11. Boeken blijven lezen.

Bekentenis: ik voel me weer behoorlijk verslaafd aan m’n telefoon. En dus lees ik minder boeken dan aan het begin van het jaar – want ja, scrollen neemt nou eenmaal veel tijd in beslag. Maar! Er is hoop.

Ten eerste omdat ik over een kleine 2 maanden naar Sicilië ga en dan m’n smartphone weer thuislaat (lekker afkicken).

En ten tweede omdat ik nu bezig ben ik een filosofisch boek dat helemaal niet in de categorie “hap-snap-laagdrempelig” valt, maar me tóch pakt. De paddenstoel aan het einde van de wereld heet het, en het gaat over (ondertitel) ‘leven op de ruïnes van het kapitalisme’. Het krijgt 5 sterren in NRC.

Het is een prachtige vervlechting van zoveel thema’s die me op dit moment bezighouden: klimaatverandering, ongelijkheid, het samenspel tussen alle levensvormen op aarde.

En nog iets: ik heb me voorgenomen om er lekker lang over te doen. Ik heb geen deadline of boekenquotum. Het gaat er niet om dat ik dit boek heb gelezen, maar dat ik ervan geniet terwijl ik aan het lezen ben (nog een note to self).

Even van me af schrijven hoor, want ik ben zo excited! Ik was al weken bezig met dingen uitzoeken voor onze vakantie in oktober, en vanmorgen hebben we de reis geboekt. We gaan naar Sicilië!

Met de trein, natuurlijk. Dat is ons vorig jaar zo goed bevallen dat ik niet meer anders wil.

Het plan:

• Op dag 1 reizen we van Arnhem naar Milaan. Daarvoor stappen we eerst in de ICE naar Basel, daar stappen we over op de trein naar Milaan. Vertrek 9.07 uur uit Arnhem, aankomst 19.50 uur in Milaan.
• ‘s Avonds eten en slapen we in Milaan.
• Op dag 2 reizen we door naar Livorno. Dat ligt in Toscane, bij Pisa. Vanaf Livorno vertrekt de boot naar Palermo. Milaan-Livorno duurt ca. 4 uur met de trein. We stappen over in Florence – precies rond lunchtijd, dus dat biedt mogelijkheden. ;-)
• ‘s Avonds om 18.30 uur vertrekt de nachtboot naar Palermo. We hebben onze eigen hut en slapen dus op de boot. Op reisdag 3 komen we ‘s middags rond 14.00 uur aan in de hoofdstad van Sicilië.

Net als vorig jaar hebben we weer een Interrail-pas gekocht. Ik was eerst van plan om gewoon direct te boeken via Deutsche Bahn, Trenitalia en Grimaldi (de bootmaatschappij), maar dat bleek uiteindelijk veel duurder. Met je Interrail-pas krijg je trouwens zo’n 10% korting op de bootreis.

Dit keer kochten we een pas met 4 reisdagen binnen 1 maand. Daarmee kunnen we de internationale heen- en terugreis maken. Ook op Sicilië zelf willen we ons zo veel mogelijk verplaatsen per trein en bus, maar het is veel goedkoper om daarvoor ter plekke tickets te kopen.

Wat gaan we doen?

Ik heb de Lonely Planet geleend bij de bieb en ben me aan het inlezen. Hoewel veel reiswebsites zeggen dat een (huur)auto je verblijf op Sicilië stukken makkelijker maakt, willen we proberen om zo veel mogelijk zonder te doen. Dat betekent misschien dat we niet overal kunnen komen – maar we hebben sowieso ‘maar’ 2,5 week en in die tijd is er ongetwijfeld genoeg moois dat wél kan. Zeker als we accepteren dat de reis vaak wat langer duurt, en soms wat avontuurlijker is. Leve slow traveling!

Hoewel de inhoud van de vakantie nog niet helemaal vastligt (we hebben nog niets geboekt), is het globale idee nu:

• Aankomst in Palermo en een aantal dagen verblijven in de hoofdstad. Vanaf Palermo kun je makkelijk dagtripjes maken, bijvoorbeeld naar:
  > Cefalu, naar verluidt een heel leuk stadje – is ongeveer een uurtje met de trein.
  > Agrigento, om de beroemde tempelvallei daar te bekijken – ben ik heel benieuwd naar. Trein- of busreis duurt ca. 2 uur.
  > Verder willen we graag een foodtour doen in Palermo. Dat deden we vorig jaar in Rome en was echt een highlight van de vakantie.
  > En in de Lonely Planet staan nog verschillende ideeën voor dagtrips vanaf Palermo: een dagje strand, een dagje naar een klein eiland voor de kust, een dagje naar een mooi dorpje met uitzicht.
  
• Een paar dagen in/rondom Catania, om de vulkaan Etna te beklimmen. Dat lijkt me supergaaf. Hier huren we misschien een auto om een paar dagen te roadtrippen. Het liefst zou ik ook nog naar Siracusa, maar de vraag is of we daar genoeg tijd voor hebben.
  
• Tot slot ruim een week op de Eolische eilanden, waar we vooral willen hiken en fietsen. B’s beste vriend J komt ons dan vergezellen. Er zijn 7 vulkaan-eilanden, die allemaal per boot bereikbaar zijn vanaf hoofdeiland Lipari. We zijn van plan om daar een appartement te huren, zodat we overal makkelijk heen kunnen.

De terugreis maken we waarschijnlijk over land: vanaf Messina, aan de oostpunt van Sicilië, gaat er een directe trein helemaal naar Milaan. En dan reizen we de volgende dag weer via Basel naar huis.

Waar slapen we?

Dat ben ik nog aan het uitzoeken. Het allerliefste zou ik kamperen, maar dat is wat lastiger als je per trein reist. Op veel plekken kun je wel een huurtent regelen, maar Sicilië heeft daarvoor niet veel betaalbare opties (of ik heb ze nog niet gevonden ;-)).

We zoeken in elk geval naar accommodaties met een eigen kookgelegenheid, zodat we niet elke avond uit eten hoeven. Begrijp me niet verkeerd, ik ben groot fan van Italiaanse restaurantjes – maar als je bijna 3 weken onderweg bent nemen al die etentjes een flinke hap uit je budget. Bovendien weet ik dat ik na dagenlang eten in restaurants op een gegeven moment het liefst gewoon rustig thuis wat simpels klaarmaak. Fijn om die optie te hebben.

Tips welkom!

Ben je weleens naar Sicilië geweest? Ik hoor graag wat jij het leukst vond, waar we absoluut wel/niet heen moeten, waar we op moeten letten, wat we moeten eten, et cetera. Let me know. :-)

Eigenlijk zijn de dagen thuis de allerfijnste dagen. Gewoon de momenten dat ik dingen in en rondom huis doe. We wonen nu bijna een jaar in Elst en ik raak steeds meer gewend aan de rust, aan dat er minder kan (en dus ook minder hoeft), aan de mensen die alles in een rustiger tempo doen.

We hebben er in Nederland een handje van om dat af te doen als saai. Een “huismus”, dat klinkt niet als een sprankelend persoon. Mensen verontschuldigen zich er regelmatig voor: “ja nee, we hebben weinig leuks gedaan dit weekend”. Of: “nee, we gaan niet op vakantie, we blijven gewoon thuis deze keer, hopelijk volgend jaar weer”. Alsof thuisblijven, thuis-zijn, iets inferieurs is.

Wat het natuurlijk niet is. Integendeel: thuis is goud te vinden.

De laatste weken ben ik zo doordrongen van het besef dat het geluk in de eenvoud schuilt. Klinkt cliché, ik weet het, maar zo is het.

‘s Avonds een ommetje maken door het veld, de zomeravondgloed die de akkers met tarwe verlicht. Overdag regelmatig door de tuin wandelen en telkens verbaasd zijn dat de plantjes alwéér zijn gegroeid, en hey, die ene heeft nu bloemetjes.

Het zijn ook de dagen dat ik het meest HIER ben, en mijn tijd niet wordt gedicteerd door de digitale wereld. Dat laatste doe ik trouwens zelf, dat stomme telefoonscherm blijft zó verslavend. Af en toe ben ik weleens bang dat ik op een dag zo’n spijt krijg van alle uren die ik scrollend heb besteed. Het leven is kort, jongens.

Steeds vaker denk ik: ik hoef niet zo veel, de kunst zit juist in het niet laten dichtslibben van m’n leven – met afspraken en ook met spullen. Tussen de vlagen van consumentisme door blijft het minimalisme me kietelen.

Het is zo normaal in onze wereld om maar te kopen, kopen, kopen. Ik zou mezelf niet bepaald ‘shopverslaafd’ noemen en toch zie ik hoeveel ik stiekem aanschaf. Begin deze maand besloten B en ik om financieel wat terug te schroeven. We willen langer kunnen doen met het geld dat we verdienen, om meer dagen in het jaar vrij te zijn.

En we willen de uitgaven die we doen, bewuster doen: juist door af en toe uit te pakken met iets moois of fijns, blijft dat bijzonder. Als je elke week uit eten gaat, wordt dat het nieuwe normaal – een soort inflatie van geluksgevoel.

Maar ja, dan kijk ik naar wat we deze maand allemaal kopen en denk ik toch: poe, da’s niet bepaald minimalistisch. Ja, die e-bike stond al in de planning sinds we hier wonen en het is fantastisch om nu zo makkelijk naar Nijmegen en Arnhem te kunnen fietsen. (En we kochten ‘m tweedehands.) Ja, B had al tijden een nieuwe slaapzak nodig (hoewel, wat is nodig? Vooruit, zijn oude was best versleten) en nu was dezelfde als die ik ook heb in de aanbieding. Ja, ik wilde graag wat kleding voor mijn priesteressenweekenden (heb een rode en witte jurk nodig voor de inwijding in september).

Maar ja hè, zo is er altijd wel wat.

En ongeacht de reden, het zijn wel gewoon spullen. Spullen die horen bij een modern leven. Maar hoe dat moderne leven eruitziet (of ‘hoort’ te zien), dat hebben we uiteindelijk maar met z’n allen bedacht.

In dat kader: ik voel de laatste weken dagelijks het besef dat wat ik zie als een “eenvoudiger” leven, nog steeds een enorm luxeleven is. Ik heb een ruim warm huis en een koelkast vol vers eten met smaken van over de hele wereld, van halloumi tot harissa, garam masala en chipotle-pepers.

‘s Morgens smeer ik fijne biologische rozen-dagcrème op mijn gezicht en olie in mijn haar (supertip dit, ik kocht het in Zweden als uitprobeersel, m’n altijd-snel-droge haarpunten blijven nu veel langer mooi – met als bonus dat ik tientallen euro’s kapperskosten bespaar).

Ik kan de trein pakken en ergens heen gaan als ik daar zin in heb. Ik typ deze blog op een MacBook Pro (refurbished, maar dat maakt in wezen weinig uit).

Het is alleen dat al die dingen er al zo lang zijn, dat ze normaal zijn geworden. Ik heb ze, de meeste mensen om me heen hebben ze ook. En ja, zoals het dan gaat met een rupsje-nooit-genoeg-brein: je wilt meer. Meer vakanties, meer hippe oorbellen, meer fijne sneakers, meer lekkere flessen wijn, meer dagjes en weekendjes weg.

Steeds vaker denk ik: maar waarom eigenlijk? Het voelt of ik mezelf alleen maar loop af te leiden, alleen maar weg beweeg van de kern, van wat er al is. Omdat dat wat er is soms ook ongemakkelijk of oncomfortabel is (angst, verdriet, pijn).

Sinds we hier wonen, merk ik hoe het me met geluk vervult dat we lieve mensen in de buurt hebben. Dat ik zo dicht bij E en J woon dat ik hun kindje met de week kan zien groeien. Dat m’n oude studievriend GB en zijn vriendin op loopafstand wonen en regelmatig spontaan met hun baby’tje langsdroppen voor een kop thee. Dat we buren hebben waarmee we dingen voor elkaar doen: zij geven onze katten te eten, ik pas een uurtje op hun kinderen, we lenen elkaars gereedschap, zetten tijdens vakanties de container van de ander aan straat. Dat GB me in hun kraamweek appt of ik een pak koffie voor ze wil halen. Dat we E en J kunnen vragen om hun auto te lenen als we er eentje met een trekhaak nodig hebben.

Het zijn die kleine dingen die me een gevoel van community geven.

Ik sla in deze blog allerlei zijpaden in, maar ze horen voor mijn gevoel allemaal bij een groter geheel: een diep wortelend gevoel van hoe ik m’n leven wil inrichten. Met ‘gewone’ dingen – die eigenlijk, als je erbij stilstaat, helemaal niet zo gewoon zijn. Ga honderd, of zelfs maar vijftig jaar terug in de tijd en realiseer je dat we nog nooit zo hebben geleefd als we nu doen.

Dat vervult me met hoop en dankbaarheid.

Dankbaarheid, omdat ik zie dat alle luxe die ik heb – ik hoef maar 5 minuten te fietsen en dan is daar een gigantische winkel met al het eten dat ik me maar kan wensen! – niet vanzelfsprekend is, ook al is-ie dat wel op deze plek op aarde, in de bijna 31 jaar dat ik leef.

En hoop, omdat ik zie dat het leven blijft veranderen. Dat wil zeggen dat we als mensen elke dag een keus hebben om het anders te doen. Die kracht hebben we – om samen te bouwen aan de wereld van onze dromen.