Soms denk ik ineens: hé, waar blijft mijn herfstdip? Ja, jemig, er is véél deze weken en toch ga ik goed. Weliswaar moet ik m’n tijd zorgvuldig bewaken, maar dat lukt aardig.
Het is keuzes maken, dat wel. Ik wil veel en dat betekent nu eenmaal ook dat sommige dingen níet kunnen. Op m’n werk is het topdruk (deze week lijkt er een tikje meer lucht te komen), ik doe daarnaast twee freelance schrijfklussen (voor DUB en Radboud Magazine).
Dan is er m’n schrijfcursus (idem), pianoles (een welkome afwisseling van al het hoofd-werk, maar oppassen dat het niet de zoveelste taak wordt), wijnclub, VoorleesExpress. En ik ga ook graag twee keer per week naar yoga en – áls het lukt – op zondag zwemmen.
O ja, en laat ik dit blog niet vergeten. En m’n kookblog. Ik wil ook graag m’n YouTube-kanaal afstoffen, hmm. Op m’n nachtkastje liggen een stuk of vijf boeken waar ik in bezig ben. En ik word ook behoorlijk gelukkig en tevreden van elke week zo’n Suusdag waarop er niets hoeft, een dag om aan te rommelen en taartjes te eten en potjes Detective te doen…
Weet je wat het is: ik snap dat je gillend gek wordt als je deze opsomming alleen al léést. En begrijp me niet verkeerd, het moet zeker niet meer worden dan dit.
Maar het geeft ook allemaal zoveel energie.
‘Wat zie jij er blij uit’, zei B vandaag toen hij thuiskwam, en inderdaad zat ik te stuiteren. Ik had net een boeiend interview gehad, vervolgens zat het commentaar van Onno Kleyn op m’n eerste schrijfopdrachten in de mail, ik had een prima Einder-werkdagje achter de rug en volgens de tandarts had ik weer geen gaatjes. Jippie.
We knuffelden, schonken een glas spa in. Opgewekt zette ik twintig minuten later een pan pesto gnocchi op tafel.
Maar ja, natuurlijk is er een grens. Ik heb alleen het idee dat ik die een stuk beter aanvoel. Qua sociaal leven zet ik er bijvoorbeeld flink de rem op – het scheelt dat dat in coronatijd makkelijker is dan normaal (of is dit inmiddels normaal?).
En nee, ik beantwoord niet alle mailtjes op tijd. Kom soms na een paar weken pas toen aan reageren op appjes. Vergeet zo nu en dan wat.
Maar het is oké.
Althans, ik vind het oké.
Kon ik me voorheen eindeloos opvreten over alles waar ik sociaal tekortschoot, de laatste maanden lukt het me om de een of andere reden veel beter om dat los te laten.
(Ik vermoed sterk dat dexamfetamine een deel van die reden is, maar vind het nog te vroeg om daarover harde conclusies te trekken.)
Uiteindelijk is je draagkracht een optelsom van wat energie vreet, en wat juist energie gééft. Blijkbaar zijn er op dit moment veel dingen die energie geven. Daar ben ik tevreden over – en dat geeft óók weer energie.
Voorlezen aan A. Mooie interviews maken. Binnen Einder een nieuwe rol vervullen. Schrijven op Suushi, interactie met jullie. Pianospelen met B (we oefenen samen een quatre mains-stuk). Gesprekken met vriendinnen over klimaat, veganisme, persoonlijke groei. Samenwonen. Wandelen. Podcasts luisteren. Interessante boeken lezen. Plantaardig eten. Yogales. Het zijn allemaal dingen die netto meer opleveren dan ze kosten. Sterker nog: ik voel dat ik juist nu moet blijven yoga’en en voorlezen, omdat ik meer inlever als ik ermee zou ophouden.
En moet je nagaan: mijn hoofd bruist. Er is zo veel waar ik óók nog over wil schrijven. Zo veel projecten die ik nog graag zou oppakken. Zo veel ideeën en creativiteit. Gelukkig hoeft niet alles tegelijk. ;-)
‘Je twijfelt minder’, merkte een collega op toen we na werktijd wat zaten te filosoferen. ‘Dat is goed. En ik vind het heel prettig.’ Precies zo voelt het. Ik ben zekerder. Onwennig nog af en toe, want een nieuw gevoel, maar behoorlijk lekker.
Deze dingen wil ik. Deze dingen kan ik.
Nee, van die herfstdip is nog geen spoortje te bekennen.
