Lijstje

Ja, hartstikke leuk natuurlijk, zo’n nieuw dagboekblog, maar waarom is het dan híer vervolgens stil? Geen zorgen, alles gaat goed – ik ben alleen ontzettend veel aan het schrijven voor m’n werk. Ook ‘s avonds. Dus ja, dan blijft er weinig tijd (en schrijf-energie) over.

Om jullie toch een update te geven, dacht ik: ik maak weer eens een ouderwets Lijstje met Random Dingen.

  • Lockdown is nog steeds…tja, lockdown. Toch houd ik me verrassend goed. Ik ga nog altijd elke ochtend vóór werktijd naar buiten voor een ommetje – meestal een kwartier tot twintig minuten – en ik heb het idee dat dat heel veel impact heeft op hoe ik me de rest van de dag voel.
  • Soms mis ik de uitbundigheid. Tot laat dansen, eindeloos tafelen met een fles wijn (of twee). Door het land crossen, heel veel meemaken. Maar minstens zo vaak geniet ik van de stilte – van het feit dat ik nooit meer katers heb en veel minder avonden gaar en overprikkeld ben.
  • For the record: die uitbundigheid mag wel weer terugkomen, straks. In andere dosering dan voorheen misschien, maar onder deze kluizenaar-Suusie schuilt nog steeds een overenthousiaste stuiterbal. Dat moet ik niet vergeten – ze mogen er allebei zijn.
  • Door al dat werkgerelateerde schrijf- en redactiewerk ben ik veel met m’n (vak)ontwikkeling bezig. Dat is superleuk en maakt me blij. Ik maak weer stappen, er zit beweging in. En er komen allemaal nieuwe kansen op m’n pad waar ik energie van krijg.
  • Vanmorgen trok ik voor de vijfde dag een kaart uit mijn nieuwe deck, en het was alwéér Every journey starts with a single step. De derde keer al. Misschien wil het leven me wat vertellen. “You are on a journey. (…) Your journey has started on the inside but its destination will be the physical expression of an internal healing. (…) You may be surprised at exactly how much can be left behind without you feeling concerned or anxious. (…) you are ready to leave behind what once was and embrace what is more appropriate for you at this time.”
  • Hoe steviger ik in mezelf verankerd raak, hoe prettiger ik het ook vind als anderen dat zijn. Anders gezegd: waar ik het voorheen in vriendschappen fijn vond als mensen impliciet rekening met me hielden – en geïntimideerd kon raken als ze dat niet leken te doen – merk ik steeds vaker hoe prettig het juist is als iemand wél ruimte inneemt. Voor zichzelf opkomt. Zegt wat-ie wil. Kortom, als je erop kan vertrouwen dat iemand emotioneel voor zichzelf zorgt – zodat je niet steeds hoeft op te passen dat je over z’n grenzen gaat.
  • Grappig, want ik heb me jarenlang gedragen alsof het innemen van ruimte in andermans leven een offer is voor die ander (en eerlijk is eerlijk, die neiging heb ik nog steeds). Nu besef ik dat het omgekeerde ook het geval kan zijn. Het kan voor de mensen om je heen ook vermoeiend zijn als je géén ruimte inneemt. Omdat je dan onbewust van die ander vraagt dat hij of zij ruimte voor jou creëert.
  • Het is een heerlijk en bevrijdend gevoel om zelf steeds meer voor mezelf te durven gaan staan. Me te durven uitspreken. En ja, natuurlijk is het op sommige momenten ook nog eng. Zoals wanneer ik hier ineens over mijn menstruatiecyclus schrijf, of begin te citeren uit spirituele kaartendecks. ;-)
  • Spirit Island is het nieuwe favoriete bordspel hier in huis. Als je van complexe(re) coöperatieve spellen houdt met eindeloos veel mogelijkheden, is dit een grote aanrader.
  • Vorig weekend bakte ik appeltaart met A en omdat die in no-time op was, deed ik het vandaag gewoon nog eens. Jammie.
  • Ik ben al langer groot fan van collega-tekstschrijver Leonie, en haar laatste online nieuwsbrief was weer fantastisch. Wat, een online nieuwsbrief léuk? Ja, geloof me. Leonie kan dat. Lees maar.
0

Doe het

Corona leert me een hele berg lessen, maar dit is misschien wel een van de belangrijkste: als je iets graag wilt doen, doe het dan.

Wacht niet, stel niet uit. Doe het nu. Je denkt misschien dat er een beter moment komt, en oké, natuurlijk moet je niet álles tegelijk willen. Maar de wereld verandert de hele tijd en jij draait nu eenmaal niet aan de knoppen.

Ik had al een aantal jaar het vage idee om nog een keer naar de westkust van Amerika te gaan. Mijn grootouders die daar wonen weer eens zien, op bezoek bij Eva in San Francisco. En op 1 januari 2019 dacht ik ineens: waarom niet dit voorjaar.

Ja, waarom niet?
Nou, B wilde bijvoorbeeld niet mee, dus ging ik dan helemaal in mijn eentje?! Zou ik dat nou wel doen? Misschien was 2020 wel een geschikter jaar, dan kon ik ook nog even sparen…

Ik ging toch – en achteraf gezien ben ik daar maar wát maar blij om. Zoals we allemaal weten was reizen in 2020 geen optie (in 2021 trouwens ook niet) en sowieso wil ik liever niet meer in een vliegtuig stappen.

Ook zo’n dingetje: die wijncursus. Stond al jaren op m’n lijstje en ineens dacht ik: waarom niet nu. Ik woon in een stad waar het wemelt van de mogelijkheden – dat kan over een paar jaar best eens anders zijn. En verrek, opnieuw bleek de timing perfect. Zelfs al verliep de cursus wat anders door de coronacrisis, hij ging wél door (ik begreep dat inmiddels de meeste programma’s tot nader order zijn geschrapt).

Bovendien drink ik nauwelijks nog alcohol sinds ik medicatie slik. Nu heb ik tenminste wél die wijnkennis en dat papiertje op zak.

En zo kan ik talloze voorbeelden bedenken. Dat m’n nichtje en ik in het voorjaar vaak bij oma in Drenthe gingen logeren; ook zoiets dat vorig jaar ineens niet door kon gaan (en dit voorjaar waarschijnlijk ook niet). Ben ik blij dat ik er de jaren hiervoor wél tijd voor heb gemaakt.

Maar ook de kleine dingen. Mediteren in de trein, een dag in m’n uppie naar de sauna, dansen in Tivoli. En de dingen die nu wél kunnen: spontaan naar een vriendin fietsen omdat je in dezelfde stad woont. Taartjes halen bij je favoriete bakker. Uitwaaien langs het water.

Je denkt dat je nog jaren hebt om te doen wat je wilt, maar de waarheid is: dat wéét je niet. Misschien verhuis je, verhuizen je vrienden, gaat de bakker failliet. Of veranderen je behoeften, waardoor je ineens geen zin meer hebt om elke week tot vier uur uit te gaan.*

Doe het nu. Doe wat (je) kan.
En geniet ervan.
Zodat je straks niet denkt: hád ik maar.

*Hoewel ik de laatste jaren inderdaad steeds minder uitging, snak ik zo onderhand wel naar een feestje zeg. Wanneer mogen we weer?!

2+

San

Weet je, ik zat al een tijdje in m’n maag met die drie dagelijkse dingen hier op Suushi. Vorig jaar tijdens de eerste lockdown begon ik ermee: elke dag drie leuke dingen opschrijven van die dag, kleine en grote ervaringen die de dag de moeite waard maken. In eerste instantie om weer aan het schrijven te raken (daarvoor was het vrij uitgestorven hier), en al snel ook om de monotone thuiswerkdagen kleur te geven.

Ik ontdekte: door elke dag even stil te staan bij wat die dag heeft gebracht, blijven de leuke gebeurtenissen in m’n leven veel beter hangen. De dagen worden minder een blur en misschien wel het belangrijkste directe gevolg: ik zit een stuk beter in mijn vel.

De dagelijkse oefening om terug te blikken op het goede zit inmiddels in m’n systeem. Maar er zat me dus wat dwars: door al die drie-dingen-posts sneeuwden de “echte” blogs wat onder, hier op Suushi. Een tijdje probeerde ik de berichten te bundelen, maar dat was het toch ook niet helemaal.

En ja, natuurlijk kan ik die lijstjes ook offline maken, gewoon voor mezelf. Heb ik geprobeerd – maar de ervaring leert dat ik dit niet volhoud. Juist het delen vind ik leuk, het jullie meenemen in m’n dag en misschien zo nog eens iemand op ideeën brengen. Bovendien draagt het delen van fijne gebeurtenissen bij aan een léuk internet – er is online al genoeg drek te vinden.

Daarom presenteer ik je graag: SAN.

Op deze nieuwe plek (een subdomein van Suushi; san is Chinees/Japans voor drie en er zit natuurlijk ook een stukje van m’n naam in) deel ik voortaan de drie dagelijkse dingen.

Je bent van harte welkom om mee te lezen.

2+

Warme trui

Vandaag, zo herinnerde de krant me eraan, is het Warmetruiendag. Elk jaar op 5 februari zetten duizenden mensen én bedrijven de verwarming een graadje lager als actie voor het klimaat. ‘Verwarm jezelf, niet de wereld’, da’s het idee.

Ik kende Warmetruiendag al langer, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik tot nu toe nooit veel aandacht had geschonken aan het initiatief. Dit jaar is dat anders: vandaag staat de kachel hier op 18 graden.

18?! Ja, want 19 is hier in huis al zo’n beetje het nieuwe normaal. Nog niet zo lang trouwens; rond de jaarwisseling raakte ik geïnspireerd om mijn lichaam weer meer te laten wennen aan koelere temperaturen.

Ik had het namelijk nogal vaak koud. Ook al stond de kachel hier standaard op 20 graden – en soms zelfs 20,5 –, ik zat regelmatig te rillen. Koude voetjes, verkleumde handen, brr. Koud koud koud en ik kreeg het maar niet warm.

Maar toen ging ik in de kerstvakantie logeren bij E en J. Mijn vriendin E is van nature een stuk warmbloediger dan ik (als we vroeger samen gingen hardlopen had ik al twee laagjes thermokleding aan terwijl zij nog in korte broek liep), en bij haar thuis staat de verwarming een stuk lager dan bij mij – graadje of 17, zeg maar. Was natuurlijk even wennen voor me, maar ondanks haar herhaaldelijke aanbod om de kachel wat hoger te zetten als ik het koud had, vond ik dat niet nodig. Ik had een lekker dekentje om mijn benen, kruikje onder m’n voeten én natuurlijk een warme trui aan. Prima zo.

En toen kwam ik na ruim een halve week weer thuis en ineens vond ik die 20,5 graden bij ons verstikkend warm. Ugh, bijna benáuwd zelfs. Het zette me aan het denken: kun je je lichaam trainen op kou? Ja, natuurlijk kan dat: zie ‘iceman’ Wim Hof, zie inwoners van Siberië, zie liefhebbers van natuurzwemmen in de winter.

En zie Suus die in een kleine maand tijd haar lijf leerde te wennen aan een kamertemperatuur van 18,5 graden.

Opvallend genoeg heb ik het nu mínder vaak koud dan toen de thermostaat nog twee graden hoger stond. En het kan placebo zijn, maar ik voel me ook een stuk wakkerder en frisser in m’n hoofd – minder gaar en traag – nu ik koelere lucht inadem.

Hoe doe je dat, wennen aan kou?

  • Doe het stap voor stap. Je lichaam moet zich aanpassen (letterlijk, het heeft geloof ik iets te maken met de verdeling van bruin vet in je lijf) en dat kost tijd. Ga dus niet in één keer van 20,5 naar 18 graden, dan geef je het waarschijnlijk na twee dagen op. En het effect van jarenlang een halve graden minder stoken is veel groter dan twee dagen twee graden omlaag ;-)
  • Kleed je warm aan. Ja ja, die warme trui is helemaal niet zo’n gek idee. We zijn eraan gewend geraakt om ook in de winter in dunne t-shirtjes rond te lopen; trek wat dikkers aan. Ik realiseer me nu dat ik tot voor kort nauwelijks echt warme truien hád. Investeer in kwaliteit. Draag er langemouwenshirts onder en daaronder nog een hemdje. Laagjes werken top!
  • Houd je voeten goed warm. Als ik koude voetjes heb, voel ik me vrij snel verkleumd en ellendig. En dus kocht ik een goed paar stevige sloffen (op Marktplaats; Warmbat Polarfox, gevoerd met wol). Ik draag binnen ook vaak een paar dikke sokken over mijn ‘gewone’ sokken. En houd ik toch koude voeten, dan maak ik een lekkere kruik en leg mijn voeten daarop – bijvoorbeeld als ik uren stilzit doordat ik aan het werk ben.
  • Douche elke ochtend koud af. Of lauw, als de stap van warm naar ijskoud te groot is. Hoeft niet láng; begin met maximaal 15 seconden. Of adem drie keer rustig in en uit. En heel belangrijk: adem diep en ontspan. (Zie ook volgende punt)
  • Toch koud? Ontspan bewust je spieren. Adem diep in door je neus en langzaam uit door je mond. Opvallend vaak zit kou in je hoofd; het is een angstreactie van je lijf en doordat je lichaam zich aanspant, stopt je energie met stromen en krijg je het júist koud. Ik doe dit nu ook vaak als ik merk dat ik tijdens het wandelen loop te rillen.
  • Stook je interne kachel op: beweeg! Soms heb ik na een werkdag enorm koude handen, omdat ik uren heb zitten typen in een koele kamer. Loop ik dan even tien minuten een blokje om of doe ik mijn fysio-workout van een kwartiertje, dan gloei ik weer helemaal vanbinnen.
  • Heb geduld. Ik herinner me dat de eerste week waarop ik de kachel hier op 19,5 graden zette, best even wennen was. En de eerste week was dat koud afdouchen ook echt niet altijd een pretje (hoewel eigenlijk alleen het moment van temperatuurwisseling vervelend was; achteraf voel je je juist heerlijk opgefrist!). Accepteer dat het wat tijd kost om te wennen aan je nieuwe omgevingstemperatuur. En heel belangrijk: maak er geen strenge bootcamp van. Wees zacht en lief voor jezelf – alleen dan vind je de ontspanning, en vanuit ontspanning komt warmte.

0

Anker

Ik blijf vergeten hè, hoe goed een yogales mij doet. Dat is trouwens best logisch, want yoga haalt me uit mijn hoofd – en het is nu juist dat hoofd dat na een werkdag roept dat het heus niet nodig is, die downward facing dog, gewoon op de bank met een Netflixserie is óók ontspannen, ik wil nu niets meer hoeven.

Allemaal waar, maar zo’n uur op de mat brengt me weer waar ik moet zijn: bij mezelf, in mijn lijf.
Yoga verankert.

Het is nu ongeveer een halfjaar geleden dat ik me inschreef bij een studio hier in de stad. Op vakantie in Frankrijk voelde ik ineens heel duidelijk: ik moet weer yoga gaan doen. Interpreteer de ‘moet’ hier overigens niet verkeerd, het was allesbehalve een bevel aan mijzelf. Eerder iets intuitiefs, zo’n ding waarvan je diep vanbinnen wéét dat het een goed idee is, waarvoor je jezelf alleen nog een duwtje in de goede richting hoeft te geven.

Toe maar Suusie, inschrijven die hap.

En tot mijn eigen lichte verbazing ga ik zes maanden later dus nog steeds. Nou ja, ‘gaan’ is natuurlijk een flexibel begrip (hihi), de lessen zijn alweer een paar maanden via Zoom. Had ik trouwens eerst een flinke portie weerstand tegen, maar ik moet toegeven dat het best prima gaat, strekken en ontspannen in je eigen woonkamer.

Vaak maak ik er een klein ritueel van: kaarsjes en wierook aansteken, mat uitrollen. Zitten.

Nou klinkt dat hartstikke zen, eerlijk is eerlijk: als puntje bij paaltje komt, ga ik vaak in de eerste plaats omdat je een paar uur van tevoren niet meer kunt annuleren. Dan ben namelijk ik de les kwijt, ik heb er maar twee per week en die zijn me dierbaar. Dé reden ook dat ik geen ‘onbeperkt’ abonnement moet nemen, juist die begrenzing van twee lessen per week werkt top voor mij. Anders zou ik zo’n beetje elke dag wel een les inplannen maar in de praktijk mínder daadwerkelijk gaan dan ik nu doe. Ken je grenzen.

Hoe dan ook: zodra ik op die mat zit, is het goed. Tuurlijk, soms kakelt mijn hoofd nog best even door (hoewel ik een significant verschil merk tussen wel en geen medicatie genomen die dag) maar over het algemeen land ik redelijk rap. O ja, daarom doe ik dit. Hallo lijf.

En verrek. Ook nu weer, donderdagavond, na een les yin waar ik van tevoren stiekem weinig zin in had, zit ik tevreden en voldaan op de bank. Alles voelt weer, het stroomt, ik voel me weer mij. Dat is niet alleen m’n eigen beleving; B heeft me inmiddels vaak genoeg vóór en na les gezien om me regelmatig een liefdevolle schop richting de yogastudio(-aan-huis) te geven.
Ook als ik compleet afgedraaid ben; júist dan.

Doe maar Suusie, straks ben je een kikker.*

*Opgekikkerd natuurlijk, zo zeggen B en ik dat altijd. ‘Ben je nu een kikker?’

0