VeganChallenge

Ik en challenges, dat gaat niet altijd goed samen. O, plannen te over hoor:

Tien keer hardlopen in tien dagen.
Een maand geen alcohol drinken.
Elke dag om 22 uur in bed.
Twéé maanden geen alcohol drinken.
Doordeweeks geen chocola eten.
Minder dan een uur per dag op mijn smartphone.

Maar ja hè, leven is nu eenmaal vaak niet in regeltjes te vatten. Dingen lopen altijd anders dan je denkt/wilt/verwacht. En inmiddels weet ik: als ik iets ‘moet’ van mezelf, begint de weerzin meteen. Andersom ook: als ik iets ‘niet mag’, wordt de drang ernaar des te sterker.

Bovendien geloof ik erin dat, als je steeds kleine, nauwelijks merkbare veranderingen doorvoert, je uiteindelijk wel komt waar je heen wilt. Denk aan een drijvende tak of een zeilboot op het water; je hoeft hem maar een klein beetje bij te sturen, om tien kilometer verderop in een behoorlijk andere richting te zijn gegaan.

Daarom probeer ik al een aantal jaar leven volgens het credo een beetje van alles.
Kleine tikjes. Geen radicale veranderingen.
En altijd als ik Wilde Plannen krijg (ofwel: minstens 1 keer per week), herinner ik mezelf daar weer aan.

Maar soms, soms is het wel lekker om jezelf een schop onder je kont te geven en een – klein, haalbaar – doel te stellen. Mits ik in mijn hart voel dat ik dit wil – en het niet iets is dat ik me in mijn hoofd heb gehaald, omdat ik vind dat ik het zóu moeten doen.

In november 2013 ging ik bijvoorbeeld met mezelf de uitdaging aan om 30 dagen lang elke dag 30 minuten in de sportschool door te brengen. De fitnessruimte zat toen naast de universiteit waar ik dagelijks was, dus het enige dat ik hoefde te doen was dagelijks een tas met spullen meenemen en mezelf na/tussen het studeren door even die zaal in te duwen. Eenmaal binnen verder geen eisen – maar ja hè, als je er dan toch bent. ;-)

Missie geslaagd en ik profiteer daar nog stééds van: sindsdien ben ik eigenlijk nooit meer opgehouden met regelmatig sporten.

Evenzo aten T. en ik dit jaar in januari een maand lang vegetarisch. Kleine uitdaging (we aten al niet enorm veel vlees), ging goed, was fijn en zorgde ervoor dat ik de rest van het jaar weer vaker koos voor ‘geen vlees’.

Honderd procent vegetarier ben ik nog steeds niet, ik denk ook niet dat ik dat (nu) zou willen. Omdat ik de vrijheid wil voelen om elke dag opnieuw te kiezen wat ik eet en waarom. Maar ik merk wél dat ik de laatste maanden weer meer neig naar plantaardig eten.
En ik merk dat dood dier op mijn bord niet meer goed voelt, omdat ik weet wat voor weg zo’n stuk vlees heeft afgelegd en hoeveel schade dat toe heeft gebracht aan de wereld.

Waarom ik dit allemaal vertel?
Morgen begint de VeganChallenge. Een mini-variant welteverstaan: zeven dagen plantaardig eten (en niet een maand lang zoals meestal). Een maand vond ik altijd nogal lang klinken – nogmaals, ik ken mezelf en mijn drukke leven – maar een week, dát klinkt haalbaar. Ons avondeten is vaak al grotendeels plantaardig, onlangs kocht ik voor het eerst weer sojayoghurt en die kaas op brood, die kan ik heus een weekje missen.

En dus doen we mee, T. en ik. De (koel)kast ligt vol met groenten, gedroogd fruit, noten en tofu en ik heb zin om nieuwe recepten te leren, lekker te eten en te ontdekken wat allemaal mogelijk is. Kom maar op!

Wie doet vanaf morgen ook mee?


Geplaatst

in

door

Reacties

Eén reactie op “VeganChallenge”

  1. Avi

    In het kader van self-improvement is een boek van Scott Adams een aanrader, “How to fail at almost everything”. Hij heeft een afkeer aan doelen stellen, maar gaat voor systemen van kleine haalbare verbeteringen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.