Je hebt van die mensen, die altijd jonger of ouder worden geschat dan ze zijn. Groep 8-meisjes met veel vrouwelijke vormen en/of make-up. Of juist kleine vrouwen van begin dertig, die steevast worden aangezien voor 18- of 20-jarige. Jongens die laat in de puberteit komen. Mannen die vroeg grijs worden.
Ik was nooit zo iemand, althans niet bewust. Hooguit werd ik als tiener iets ouder geschat, doordat ik lang was (en natuurlijk HARTSTIKKE SLIM, mwuhaha). Maar, merk ik, sinds ik werk – en dat is toch alweer een jaar of vier – is dat veranderd. Zeker de laatste tijd krijg ik opvallend vaak opmerkingen naar mijn hoofd in de categorie ‘O, hoe oud ben je dan eigenlijk? Goh, 26, ik had je veel jonger geschat’. Of klanten denken dat ik stage loop bij Einder, in plaats van dat ik er WERK als schrijver/adviseur.
Ook veel gehoord: ‘Wat studeer je? O, je werkt al? Net begonnen? Niet? O, haha…’. Vorige week nog, toen ik bij de kaaswinkel 48,25 euro moest afrekenen (ja oeps, er zat ook wijn en olijfolie bij) en de mevrouw in de winkel noemde dat ’48 euro en een kwartje’. Om eraan toe te voegen: ‘al weet jij misschien niet eens meer wat dat zijn, kwartjes’.
Toen ik haar erop wees dat ik 27 word en toch in elk geval zakgeld kreeg in guldens, was haar reactie: ‘goh ja, je hebt ook zo’n jeugdig uiterlijk’. Dat was dan nog vriendelijk bedoeld. Een paar jaar geleden was ik op een feestje met vooral oudere vrouwen, en daar werd ik als 23-jarige vijftien geschat. VIJFTIEN! Kom op. Zo erg is het toch niet?
Vond ik het als beginnend Volkskrant-journaliste vaak niet zo vervelend om jong geschat te worden (want ja, dan lijk je toch een interessant talent, en vooruit: ik wás toen ook ‘maar’ 22/23), steeds vaker begin ik me er een beetje aan te ergeren. Want hoe leuk het misschien lijkt om er “jeugdig” uit te zien (in elk geval ben ik nog geen oude rimpelkop, ha!), ik krijg er vaak het gevoel door dat ik eerst een hoop te bewijzen heb. Vooral op de werkvloer. Leek mijn baan als verslaggeefster voor de Volkskrant en het AD nog automatisch een soort stempel van kwaliteit met zich mee te brengen, in de communicatiewereld ben je als ‘jong en lief-uitziend meisje’ niet meteen binnen, heb ik soms het idee.
In andere woorden: mensen onderschatten vaak je kwaliteit. Jong = onervaren = minder kundig. ‘Waarom is je ervaren collega niet mee?’ ‘Doe jij dit project alleen, of is <ervaren collega> ook betrokken?’
Eerlijk is eerlijk: zodra ik in gesprek ga met klanten en relaties – en zeker als ze me langer kennen – maak ik het ruimschoots “goed”. Toch klinkt, zeker bij nieuwe contacten, meer dan eens lichte verbazing door in hun reactie op de producten en diensten die ik lever. Dat was trouwens ook al zo wanneer ik iemand interviewde voor de krant. Alsof de geïnterviewde niet helemaal had verwacht dat dat jonge ding dat kwam praten ook daadwerkelijk iets noemenswaardigs uit haar pen zou krijgen.
Misschien zit het ook deels in mijn hoofd, hoor. Heb ik er nog moeite mee om mezelf als volwaardige vrouw te zien. Spiegelt deze overtuiging door in de reacties die ik lees bij anderen. En toch. Af en toe zou ik graag wat meer gewicht hebben – figuurlijk dan. Of zou het daadwerkelijk helpen als ik zwaarder was, meer vrouwelijke vormen had? Moet ik meer make-up opdoen, me anders kleden (al te jeugdige gympen en t-shirts draag ik bewust allang niet meer)? Of gewoon minder fucks geven en schijt hebben, lekker doen waar ik zin in heb?
Ja, dat laatste, natuurlijk. Misschien dat een zeker(der) houding alléén al heel wat doet. En toch. Toch is het soms jammer om te merken dat mensen pas met me over inhoud gaan praten als ze op m’n LinkedIn hebben gekeken – en zien dat ik niet die stagiaire ben die net komt kijken. Soms is het jammer dat ik me daardoor bijna beginner ga voelen – vergetend dat ik al vier jaar financieel onafhankelijk ben en een vuistdikke map in de kast heb staan vol door mijzelf geschreven artikelen in landelijke kranten.
Soms denk ik: was ik maar vast wat ouder. Maar nee, zo wil ik niet denken. Het is toch juist gaaf dat ik op mijn 26e de dingen doe die ik doe – en dat ik vanaf hier alleen nog maar verder kan groeien.
“Neem jezelf niet zo serieus”, zeggen we soms wel tegen elkaar. Nou, weet je, ik geloof dat het tijd wordt dat ik dat wel ga doen. In elk geval: mezelf niet meer zo onderschatten. Want ja, als ik al vraagtekens zet bij mijn eigen ervaring, is het voor een ander heel makkelijk om er nog een paar bij te plaatsen.
Toch? ;-)
Geef een reactie