Ooit was ik een boekenwurm. Dat wil zeggen: ik wás er een, en ik bén het weer. Na de middelbare school stopte ik met lezen – vooruit, een stapel bestsellers en wat niemendalletjes daargelaten. Sinds een maand of zes durf ik hardop te zeggen: ik lees weer.
Niet dat ik daarvoor niets las, hoor. Elke week ploegde ik door stapels kranten, magazines, internetartikelen. Maar aan boeken kwam ik, ook daardoor, amper toe.*
(*Ik tel hier studieboeken natuurlijk niet mee. Die las ik tot vervelens toe. Meestal dan.)
Maar Stephen King zei het al: om een goed schrijver te worden moet je twee dingen doen. Read a lot, write a lot. En toen die studie klaar was, had ik geen excuus meer.
Zo halverwege vorige zomer begon ik, heel voorzichtig, weer aan een boek. Eerst wat luchtige chicklits, toen hier en daar wat dikker werk. En nu, nu verslind ik ze weer. De serie van Jean M. Auel op mijn nachtkastje, altijd een boek in m’n tas en meestal in drie dingen tegelijk aan het lezen. Hoi boekenvretertje in mij, welkom terug.
Hoogste tijd dus, om dat met jullie te delen. Gewoon, omdat het leuk is. En omdat ik zelf ook graag boekentips krijg – dus wie weet heb je hier nog wat aan, de volgende keer dat iemand je vraagt wat je nu weer voor je verjaardag wilt.
Dit las ik in maart & dit vond ik ervan:
Femke Halsema – Pluche ✽ ✽ ✽ ✽
Het zal weinigen zijn ontgaan: oud-GroenLinks-leider Femke Halsema publiceerde haar memories. Ze werd er ook al uitgebreid over geïnterviewd (o.a. hier en hier). Maar zelfs wie dat allemaal heeft gelezen & gevolgd, komt genoeg nieuws tegen in Pluche. Bovendien kan Femke ontzettend lekker schrijven (wat kan die vrouw niet?!), dus ook als je niet bovenmatig geïnteresseerd bent in politiek, is het de moeite waard. Omdat Femke heel erg vanuit zichzelf als persoon schrijft – duh, daar zijn het natuurlijk memoires voor.
Pluche beschrijft precies de politiek-maatschappelijke periode waarin ik ben opgegroeid: de jaren 1998-2010 (ik was toen 7-19 jaar). Vrijwel alles dat voorbij komt is daardoor bekend – de moorden op Fortuyn en Van Gogh, de film van Geert Wilders, het referendum over de Europese Grondwet, het conflict tussen Verdonk en Hirsi Ali, et cetera. Maar aan veel ervan heb ik slechts een vage, beperkte eigen herinnering; ik heb er alleen over geleerd vanuit de kennis van nu (>2011). Femke beschrijft de gebeurtenissen vanuit de periode zélf. Ik merk dat ik daardoor een veel rijker perspectief heb gekregen op de 21e-eeuw-tot-nu-toe-in-Nederland.
Ook wie al wel volwassen was toen Halsema GroenLinks leidde, moet Pluche lezen. Al is het maar om de kritische, enorm rake observaties over politiek Nederland & onze maatschappij. En als ik zo vrij mag zijn: verplicht leesvoer voor journalisten.
Jelle Brandt Corstius – As in tas ✽ ✽ ✽
Over As in tas schreef ik – indirect – natuurlijk al een stukje. Eigenlijk heb ik daar weinig aan toe te voegen: prima boekje in zijn soort. Zeker boeiend voor wie graag reflecteert op ouder-kindrelaties en voor wie graag (fiets)reizen maakt.
Op het literair blog Hanta kwam ik deze passage tegen, die het werkje treffend samenvat: ‘Jelle Brandt Corstius heeft een mooie manier gevonden om te delen wat hij over de vader, de wiskundige en de taalfanaat Hugo Brandt Corstius kwijt wil.’
Lees hier en hier wat de profs ervan vonden.
Marie Kondo – Opgeruimd! De manier om orde en rust in je leven te brengen ✽ ✽ ✽
Vooruit, de halve wereld las het boekje van Marie Kondo – een petite Japans vrouwtje van 30 dat tot opruimgoeroe is gebombardeerd – vorig jaar al. Maar hé, een goed boek hoeft niet persé nieuw te zijn, toch?
Nu las ik dit boekje de eerste twee dagen dat ik in Zweden was, en sindsdien jeuken mijn handen om thuis aan de slag te gaan. Ineens lijkt het een stuk makkelijker om de spullen waar ik gehecht aan ben, weg te doen. En de gedachte eraan lucht me nú al op. Minder zooi, meer vrijheid.
Afgaande op reviews van mijn GoodReads-vrienden ben ik niet de enige die enthousiast is. ‘Het heeft de manier waarop ik naar bezittingen kijk veranderd,’ schrijft R. bijvoorbeeld. Vriendinnetje J. was kritischer en gaf het boek maar twee sterren: ‘Again, a non-fiction book that can be summarized in a few sentences.’
Tja, daar zit ook wat in.
Lees hier wat De Groene Meisjes vinden van het boek. En Aaf Brandt Corstius schreef er een ontnuchterende column over (en een langer, informatief stuk).
Esther Gerritsen – Broer ✽ ✽ ✽ ✽
Ik zal maar meteen bekennen: de Boekenweekgeschenken van de afgelopen drie jaar liggen nog steeds ongelezen op een stapeltje in mijn kast. En dat ik Broer van Esther Gerritsen uberhaupt in mijn bezit kreeg, mag een wonder heten: op de laatste dag van de boekenweek racete ik een half uur voor sluitingstijd nog even naar de boekwinkel in Vleuten. Niet omdat ik nu zó graag een gratis boek wilde, maar omdat mijn lief met de trein moest en op vertoon van Broer vrij kon reizen. De aardige boekverkoopster gaf me zelfs een tweede exemplaar mee toen ik het verhaal uitlegde. (En ja, ik kócht er ook gewoon een boek bij, hoor, zo gierig ben ik dan ook weer niet.)
Maar doordat ik hier en daar een paar positieve woorden had gelezen over het boekje (‘verrassend goed’, aldus de Volkskrant), besloot ik het mee te nemen op vakantie.
Waar het over gaat? Tja – familiebanden, mensen, en eigenlijk gewoon het leven dus. Levendige personages, sterke dialogen. Verder veel show, don’t tell, zoals het een goed schrijver betaamt. Lees dat boek. En als je ‘m niet in huis hebt, stuur me even een berichtje. Ik heb er twee weg te geven. ;)
Geef een reactie