25 en zo

Hoe laat het ook is, soms is daar ineens die kriebel om te schrijven. De woorden die eruit willen. En wel nu.

Dus dan klap ik mijn laptop open, ook al is het 23:23 uur en lig ik meestal op dit tijdstip al láng in bed, tegenwoordig. (Voltijd werken gaat ten koste van nachtelijk schrijven, helaas, maar gelukkig komen er veel andere leuke dingen voor in de plaats.)

25 augustus alweer. Ver over de helft van 2016. En ik ben 25. Waar blijft de tijd?

Maar echt, ik ben daar best mee bezig de laatste weken. Zeker nu Timehop me steeds foto’s laat zien uit 2011. “Five years ago” staat er dan boven. Plaatjes uit het leven van mijn twintigjarige zelf, de zomer voordat ik naar Taiwan ging. “Vijf jaar geleden” klinkt als een eeuwigheid, en toch had ik toen óók al mijn eigen leven en maakte ik óók dingen mee die me vormden. In die zin zijn alle tijden een beetje hetzelfde.

Het was best een gekke week en ik besef ook nog niet helemaal dat ik ‘weekend’ heb. Dinsdagmiddag gebeurde er iets raars: ineens kon ik de letters op mijn scherm niet meer lezen. Eerst dacht ik dat het aan de monitor lag – ik probeerde de instellingen te veranderen – maar dat de letters plotseling wazig waren en leken te dansen, lag daar niet aan. Het waren mijn ogen.

Niet veel later was de rechterkant van mijn zicht wazig. “Neem anders even pauze”, zei mijn lieve collega, “loop even het park in en ontspan je.” Het hielp inderdaad een beetje, maar toen kwam de hoofdpijn. En werd ik misselijk.

Waarschijnlijk was het migraine – naar de huisarts ben ik niet geweest, maar een vriendinnetje met kennis van zaken wist het te duiden. Best wel scary, op een gegeven moment voelde ik in de hele rechterkant van mijn lichaam een soort van tintelingen, alsof het verlamd was (was niet zo). Gelukkig kon ik die avond in Nijmegen blijven. Helaas bleek het de volgende dag nog niet veel beter, dus nadat ik drie kwartier trillerig achter m’n bureau had gezeten, dacht ik: misschien moet ik toch maar naar huis.

Ik ben daar dus niet goed in, hè. Ziek-zijn. Hebben jullie dat ook? Ik voel me dan schuldig, vraag me af of ik wel “ziek” genoeg ben, of ik me niet aanstel en of het niet mijn eigen schuld is. Ik houd ook gewoon niet van opgeven. Maar ja, soms moet je toegeven. Is ook iets om te leren.

(‘Waar gaat je blogje over?’ vroeg Tom net, toen hij me hoorde tikken. Over alles en niets, zomaar wat gedachten die me te binnen schieten, antwoordde ik. Vergeef me het gebrek aan consistentie in dit stukje tekst.)

Goed, dat waren dus dinsdag en woensdag. Vandaag wel weer gewerkt in Hoofddorp, morgen nog even wat Einder-werk inhalen (ik werk er maar 24 uur en als daar de helft van wegvalt, heb je ineens een super leeg en ontevreden gevoel) en dan zeg ik écht weekend.

O ja, tot slot nog even wat eet-tips voor jullie:

• Bij Orloff aan de Kade (Oosterkade, Utrecht, bij het Ledig Erf) hebben ze prima burgers en salades. Terras zit vaak vol maar als je geluk hebt scoor je een plekje en kun je na een werkdag nog even de laatste zonnestralen meepakken. Binnenkort meer hierover, maar je weet hoe dat gaat – er zijn nog minstens drie restaurants waarvan ik een review wil tikken (maar WANNEER dan?!). Dus nu vast even dit.
• Wie pizza wil bestellen in Utrecht, heeft aan La Delizia (in de Twijnstraat) een goede. Mooie dunne bodems, rijk belegd, smaakvol, in balans & niet druipend van het vet. Jammie.
• En als je in Breda bent, bestel dan geen tapas bij ‘De Markt’ (aan het grote plein), behalve als je gezelschap & omgeving (midden in de stad met uitzicht op de grote kerk!) belangrijker zijn dan de kwaliteit van het voedsel. Niet dat het niet lekker was hoor, maar de prijs-kwaliteitverhouding was uh, niet op z’n best.
• Tot slot: PRONTO PRONTO GAAT DICHT. Shit man. Volgende week al. En dat is dus mijn lievelingsrestaurant in Utrecht. Boeh. Dus ga er nog gauw een keer eten, zou ik zeggen. Al is er ook goed nieuws: de chef van Pronto Pronto gaat een nieuw restaurant openen met dezelfde formule: Piatto. Nog wel even wachten tot november.

PS. Ik heb net 8 kilometer hardgelopen in de zinderende avondhitte – het deed me denken aan Taiwan, heerlijk – en dat heeft mogelijk indirect ook invloed gehad op de inhoud van deze blog. JSYK.